ปุณยวีร์พยายามดึงมือของสิงหราชออกจากข้อมือเล็กของตนเอง แต่กลับยิ่งถูกเขากุมข้อมือแน่นยิ่งขึ้น เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองใบหน้าหล่อคมคายด้วยแววตาเอาเรื่อง
"ปล่อยฉันสิคะ คุณสิงห์" เธอพูดด้วยสีหน้าง้ำงอ เพราะความรู้สึกไม่พอใจชายหนุ่มในหลายๆ เรื่อง
"เวลาคุยกับฉันเนี่ยเธอไม่คิดจะยิ้มเหมือนเวลาคุยกับผู้ชายคนอื่นบ้างเหรอ เมื่อกี้ยิ้มให้พ่อเลี้ยงเก่งกาจจนปากแทบจะฉีกถึงใบหูอยู่แล้ว" สิงหราชพูดประชดประชัน และยังไม่ยอมปล่อยข้อมือเล็กของภรรยา
"ก็พ่อเลี้ยงเก่งกาจเขายิ้มให้ฉันนี่คะ ส่วนคุณไม่เคยยิ้มให้ฉันเลยแล้วฉันจะยิ้มให้คุณทำไมคะ นอกจากจะไม่ยิ้มแล้วยังใจร้ายด้วย" เธอว่าให้เขา และพูดเสียงแผ่วเบาลงในประโยคท้าย
จากนั้นจึงขยับมือข้างหนึ่งออกจากมือของสิงหราชเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะยอมปล่อยข้อมือของตน ดิ้นรนไปก็เจ็บตัวเสียเปล่า
"ให้ฉันยิ้มงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ" เขาว่า
"นั่นน่ะสิคะ ตั้งแต่ฉันมาอ
