ปุณยวีร์เดินกลับขึ้นมาบนห้องนอนหลังจากรับประทานมื้อค่ำเสร็จแล้ว เธอย่องเดินมาจนถึงเตียงนอนพลันกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง จึงเห็นว่าพ่อเลี้ยงสิงหราชกำลังนั่งรับลมหนาวอยู่ริมระเบียง
อากาศช่วงค่ำมืดของเดือนตุลาคมเริ่มหนาวเย็น ปุณยวีร์สัมผัสได้ถึงไอลมหนาวกระทบเข้ากับผิวบอบบางเมื่อเดินมาถึงประตูพี่เชื่อมออกสู่ระเบียงห้องนอน
เธอยืนมองพ่อเลี้ยงหนุ่มอยู่เช่นนั้น แม้มีเรื่องอยากพูดคุยแต่ก็ไม่อยากเดินออกไปหา เธอจึงตัดสินใจเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา รอเวลาอีกสักหนึ่งชั่วโมงค่อยจะอาบน้ำเข้านอน
แต่กลับเป็นจังหวะที่พ่อเลี้ยงสิงหราชเดินกลับเข้ามาภายในห้องนอน เขามองมายังภรรยาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ร่างสูงเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายก่อนทิ้งตัวนอนลง เขาพยายามข่มตาหลับแม้จะกำลังหิวข้าวมากก็ตาม
สิงหราชไม่เข้าใจว่าเหตุผลอะไรถึงได้ทรมานตนเองเพียงเพราะอยากประชดปุณยวีร์ เกิดมาเขาไม่เคยทำเช่นน
