“คืนนี้เจ้าหญิงของพี่สวยจัง” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหยอกล้อที่ทานข้าวเสร็จแล้วพากันออกมาเดินเล่น
“บ้า...ทำไมชอบพูดให้เขินอยู่เรื่อยเลย”
“เวลาเขินเรามันน่ารักไง”
แหนะยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุไซรัสอมยิ้มและจับไหล่เล็กทั้งสองข้างหันให้มาทางเขา และจ้องเข้าไปที่ดวงตากลมสวยที่มองเขาอยู่เช่นกัน
“พี่รักฟาติมานะครับ พี่สัญญาว่าจะดูแลเราให้ดีที่สุด”
“....” หญิงสาวนิ่งเงียบไซรัสจึงมองและแอบหวั่นใจว่าหญิงสาวหมดรักเขาแล้วเหรอถึงดูไม่ดีใจเลยที่เขาบอกว่ารักเธอ
แต่สักพักดวงตากลมใสก็เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า และน้ำสีใสค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างช้า ๆ ไซรัสตกใจและโผล่เข้ากอดเพราะเขาไม่รู้ว่าทำอะไรให้หญิงสาวไม่พอใจถึงได้ร้องไห้ออกมา
“พี่ทำเราเสียใจเหรอถึงได้ร้องไห้แบบนี้” เขากอดปลอบประโลมและลูบผมนุ่มสลวยขึ้นลง
“เปล่าค่ะ แต่ฟาติมาดีใจต่างหากล่ะ”
“ดีใจอะไรถึงต้องร้องไห้แบบนี้”
“ฟาติมาดีใจที่พี่รักฟาติมาเสียที พี่รู้ไหม
