บทที่ 7 หงุดหงิด
1338 คำ
“ตัวแสบทำไมทำหน้าแบบนั้นไม่สมเป็นเราเลยนะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามและเข้ามานั่งใกล้หญิงสาวที่ข้างโต๊ะไม้ที่นักศึกษาชอบมานั่งอ่านหนังสือกัน
“เฮียฟาริส! มาได้ไงเนี่ย” เธอเงยหน้ามองฟาริสพี่ชายแท้ ๆ ของตนเองและเอาหัวพิงที่ไหล่กว้างทันทีเหมือนต้องการชาร์จพลังงาน
“บอกมาได้ยังว่าเราเป็นอะไร” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามอีกครั้งแต่ครั้งนี้สายตาเริ่มดุเล็กน้อยเมื่อน้องตัวแสบยังไม่ยอมบอกความจริงออกมา
“ก็เรื่องที่น้องบอกให้เฮียช่วยแหละ” เธอบอกเสียงอ้อมแอ้มและหลับตาลงอย่างช้า ๆ แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเธอนั้นเหนื่อยและท้อมากมายขนาดไหน
“เราชอบไอ้หน้าอ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ”
“หน้าอ่อนอะไรหล่อเข้มขนาดนั้นยังจะหน้าอ่อนอีกเหรอ”
“หึ แปลว่าเราชอบไอ้หน้าจืดนั้นขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ชิ อย่ามาว่าพี่ไซรัสของน้องนะ” เธอทำหน้าไม่พอใจ และก็ได้กำปั้นทุบเข้าที่กลางกบาลไปหนึ่งที “โอ๊ย มาทุบฟาติมาทำไมกันเนี่ย”
“เผื่อสมองของเธอจะกลับมาบ้างไง ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นใคร อย่าลดศักดิ์ศรีของเราเพียงเพื่อผู้ชายคนเดียว เธอมีอะไรดีกว่านั้นเยอะนะฟาติมา อย่าด้อยค่าตัวเองเพื่อผู้ชายเพียงคนเดียว”
“ค่ะ บ่นซะยาวเลยคิดว่าแด๊ดดี๊มาเองซะแล้ว”
“เดี๋ยวเถอะให้เฮียไปฟ้องไหมล่ะ เผื่อหูตาจะได้สว่างขึ้นมาบ้าง”
“อือ อย่านะ” หญิงสาวรีบวิ่งเข้ามาเกาะแขนของพี่ชายที่บอกว่าจะไปฟ้องให้พ่อของเธอรู้และทำสายตาละห้อย
“อย่าทำอะไรที่มันส่งให้ตัวเองดูเสียหาย รู้ใช่ไหมฟาติมา”
“ค่ะเฮีย” เธอทำน้ำเสียงสลดแต่สีหน้าและแววตาไม่มีความสลดเหมือนกับน้ำเสียงที่พูด ฟาริสได้แต่ส่ายหัวกับความดื้อดึงของน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาแถมดื้อทำตาปริบ ๆ ใส่ไม่มีความสลดสักนิด
“ไงลูกสาวคนสวยไม่คิดจะทักทายพ่อสักคำเลยรึไง” ฟาโรห์เอ่ยทักทายลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาเมื่อเห็นเจ้าตัวเดินเข้ามาแล้วทำเมินใส่เขา
“ไม่รู้จักคำว่าพ่อ รู้จักแต่แด๊ดดี๊”
นั่นไงฟาโรห์ได้แต่ส่ายหน้าเพราะยัยลูกสาวตัวแสบกำลังแผลงฤทธิ์ไม่รู้ไปเอานิสัยแบบนี้มาจากใครมาทั้งที่เมียสุดที่รักของเขาเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้
แต่ยัยลูกสาวตัวแสบนี่สิไปเอาความดื้อความแก่นแก้วจากใครถ้าจะมีก็มีแต่น้องสาวตัวดีของเขาที่ยัยนั้นชอบตามใจลูกสาวเขาจนเสียคน
“หนูไม่อยากคุยกับแด๊ดดี๊จริง ๆ เหรอคะ แด๊ดดี๊อุตส่าห์จะมาบอกข่าวดีซะหน่อย”
ทันทีที่เธอได้ยินคำว่าข่าวดีหูเธอก็ผึ่งทันทีรีบวิ่งเข้ามาออเซาะผู้เป็นพ่อทั้งที่ก่อนหน้าเจ้าตัวแทบทำเหมือนพ่อตัวเองเป็นอากาศธาตุมิปาน
“ข่าวดีเหรอคะ” เสียงหวานถามกลับและยิ้มให้อย่างน่ารัก จนทำให้ฟาโรห์รู้สึกเอ็นดูกับนิสัยของลูกสาวของเขาเสียไม่ได้
“ใช่ค่ะ แด๊ดดี๊ไปคุยให้แล้วนะคะเรื่องที่หนูขอ ญาติผู้ใหญ่ฝั่งนั้นเขาอยากเจอครอบครัวเราและอยากเจอเราด้วย พรุ่งนี้เย็นกลับมารีบมาอาบน้ำและแต่งตัวให้ดูมีกาลเทศะที่สุดเข้าใจไหมคนดีของแด๊ดดี๊”
“เข้าใจค่ะแด๊ดดี๊ รักแด๊ดดี๊ที่สุดเลย” เธอเข้าไปหอมแก้มทั้งสองข้างของพ่อตัวเองและกอดไปด้วยความรัก ฟาโรห์ยิ้มแก้มแทบปริเมื่อลูกสาวกลับมาออดอ้อนเขาตามเดิม
“กลับมาดีกันแล้วเหรอคะพ่อลูกคู่นี้”
“อะไรคะหม่ามี๊ฟาติมาไม่เคยโกรธหรือทะเลาะกับแด๊ดดี๊มาก่อนเลยนะคะ” เธอรีบแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ และเข้ามาออดอ้อนผู้เป็นพ่อต่อ
“ยัยคนนี้นิจริงๆ เลย นิสัยเหมือนน้าตัวแสบเธอไม่มีผิด” พิมดาวยิ้มและส่ายหัวเมื่อเห็นความน่ารักของสองพ่อลูกที่มีให้แก่กัน เธอจึงถอยตัวออกมาเพื่อเตรียมกับข้าวต่อเพราะวันนี้ลูกชายของเธอสองคนใกล้เลิกเรียนและจะกลับมาทานข้าวด้วยกัน
“อะไรนะแก” ของขวัญถามเสียงแหลมปรี๊ดเมื่อเพื่อนตัวแสบเล่าให้เธอฟังว่าพรุ่งนี้จะไปทานข้าวที่บ้านของพี่ไซรัสคนที่เพื่อนสาวเธอแอบชอบ
“แกได้ยินไม่ผิดหรอก”
“โอ๊ยอยากได้แด๊ดดี๊เธอเป็นของตัวเองบ้างจัง ถ้าฉันมีพ่อแบบแกนะฉันจะทำตัวเป็นเด็กดี เชื่อฟัง จะไม่งี่เง่างอแงเลยแก พ่อแกจะได้ให้เงินฉันไปชอปปิงเยอะ ๆ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ แกจะบอกว่าฉันงี่เง่าเอาแต่ใจใช่ไหมยัยของขวัญ”
“หาววว~~~ ง่วงนอนแล้วฝันดีนะเพื่อนสุดที่เลิฟ” ของขวัญว่าจบก็รีบชิ่งหนีตัดสายเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังจะระเบิดลง
“ยัยนี่นิ พรุ่งนี้เจอฉันคิดบัญชีแน่” เธอรีบเก็บโทรศัพท์และเข้านอน และในหัวก็พลันนึกถึงใบหน้าหล่อของคนที่เธอแอบชอบ และอยากได้เขามาเป็นแฟน ถึงกับต้องไปขอร้องให้พ่อของเธอไปทาบทามให้เพื่อให้ได้เขามาครอบครอง
มหาลัยจอร์จทาวน์
“ยัยตัวดีเมื่อคืนเธอว่าใครว่างี่เง่าย่ะ” ขาเรียวรีบปรี่เข้ามาหาเพื่อนคนสนิทที่รีบชิ่งวิ่งหนีเมื่อเพื่อนคนเดียวของเธอเดินเข้ามาพร้อมที่จะเอาเรื่องที่เธอนั้นแกล้งว่าเมื่อคืน
“อย่าหนีนะมาให้ฉันเขกกบาลแกสักทีสองทีนังเพื่อนตัวดี”
ปึก!!
ระหว่างที่วิ่งไล่จับกันนั้นร่างเล็กที่ดูสมส่วนได้ชนเข้ากับแผงอกของใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!! ขอโทษค่ะ เราไม่ได้ดูทางเอง”
“หึ รู้ตัวก็ดี น่ารำคาญหลบไป” เสียงเข้มติดหงุดหงิดเอ่ยออกมา คนได้ยินก็จำได้ทันทีว่าเสียงนั้นเป็นใคร
“พะ พี่ไซรัสสวัสดีค่ะ” เสียงหวานทักทายไปอย่างตะกุกตะกักเพราะตัวเองรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจอคนที่เธอแอบชอบยืนอยู่ตรงหน้า
“กองเอาไว้ตรงนั้นแหละ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดียิ่งเห็นหน้าเธอฉันยิ่งหงุดหงิด น่าเบื่อว่ะ” เสียงเข้มติดเย็นชาเอ่ยออกมาอย่างไม่เกรงใจว่าคนได้ยินนั้นจะเสียใจแค่ไหน
“อะไรที่ทำให้พี่หงุดหงิดค่ะ หงุดหงิดที่ฟาติมาไม่ได้เอาขนมไปให้เหรอคะ” เธอยิ้มหน้าระรื่นถึงแม้จะรู้ว่าเขาคงไม่มีทางคิดถึงเธอ แต่เพียงเธอแค่อยากแกล้งให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิมก็เท่านั้น
“ยัยบ้า ยิ้มอยู่ได้ น่ารำคาญ ทำไมมหาลัยนี้มีแต่คนน่ารำคาญนักว่ะ ไปทางไหนก็เจอแต่เสียงผู้หญิงส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดไล่ตามผู้ชาย”
“เว้นฟาติมาเอาไว้สักคนได้ไหมคะ เพราะฟาติมาไม่เคยกรี๊ดวิ่งตามพี่เลยนะ”
“เธอนะตัวดี และอยู่ในลิสต์ที่ฉันเกลียดที่สุด ชิบ!!” ร่างสูงสบถและเดินออกไปอย่างหัวเสีย ไม่ใช่เพราะว่าเขาเจอหญิงสาวที่คอยตามตื๊อเขาหรอก แต่เป็นเพราะพ่อแม่ของเขาบอกว่าวันนี้ให้กลับบ้านเร็วเพราะมีคนแนะนำให้เขารู้จัก
พอเขาถามไปถามมาก็ได้คำตอบว่าอยากให้ได้เจอคู่หมั้น ทั้งที่เขาไม่เคยหมั้นกับใครมาก่อนเลยในชีวิต อยู่ดี ๆ คู่หมั้นก็โผล่มาจากไหนก่อน ถึงแม้จะหงุดหงิดเขาก็ไม่มีทางปฏิเสธได้ เพราะพ่อของเขาขู่เอาไว้ว่าจะริบสนามแข่งรถคืนเขาถึงได้ยอมตกลงกลับบ้านตามที่ครอบครัวต้องการ
- ผู้เขียน
