บทที่ 6 อยากเป็นเธอคนนั้น
1176 คำ
มหาลัยจอร์จทาวน์
“มองอะไรวะ” ชิเอลเลิกคิ้วมองญาติรุ่นพี่คนสนิทที่ตั้งแต่เดินออกจากอาคารเรียนออกมาไซรัสก็เอาแต่มองไปรอบ ๆ เหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่าง
“เปล่า” เขาตอบเพียงสั้น ๆ ที่โดนญาติรุ่นน้องเอ่ยถามแต่ก็ยังไม่วายเหลือบมองด้านข้างอีกครั้ง
“ทำอะไรหายก็บอกดิว่ะ จะได้ช่วยหา” ชิเอลยังไม่เลิกรบเร้า เพราะเขาต้องการจะช่วยหาจริง ๆ
“ไม่มีอะไร วันนี้มึงเอายัยมิลาไปส่งทีนะ กูมีธุระต้องจัดการ”
“โอเคได้ แล้วเห็นไอ้เวกัสบ้างปะ วันนี้ตั้งแต่เข้าเรียนไม่เห็นหน้ามันเลย”
“ไม่นิ”
“โอเค มิลามาพอดี ไว้เจอกันนะพี่”
“อืม” ไซรัสขานรับในลำคอและเดินไปที่รถและขับออกไปด้วยความเร็วแสง
“นั้นพี่ไซรัสเขาออกไปแล้ว เพราะแกแหละยัยของขวัญถ้าแกไม่ลืมเอาแฟล็ชได๊ร์ฟมานะ เราคงไม่ต้องคัดลอกและทำใหม่ ทีหลังแกก๊อบปี้ส่งไว้ในเมลด้วย เผื่อเกิดเหตุแบบนี้อีกเข้าใจไหม”
“เออน่ารู้แล้ว บ่นอย่างกะคนแก่เลยว่ะเพื่อนกู อีกอย่างขนมนั้นไม่ให้พี่เขาสักวันคงไม่ตายหรอก เพราะยังไงพี่เขาก็โยนทิ้งอยู่ดี”
“หืม...เจ็บจี๊ดเลยว่ะ” ฟาติมาเอามือทาบอกเหมือนโดนปืนลูกซองจ่อยิ่งเข้าที่หัวใจของเธอเต็ม ๆ
“ฉันว่านะ แกเลิกชอบพี่เขาเถอะว่ะ สวย ๆ อย่างแกใคร ๆ ก็อยากได้ ทำไมต้องง้อคนแบบนั้นด้วยว่ะ”
“ก็ฉันชอบไปแล้วนิ เปลี่ยนใจไม่ได้หรอก พูดมากหิวข้าวแล้ว ไปหาไรกินกันที่ห้างดีปะ”
“เออ ๆ ไป ๆ ไหน ๆ วันนี้ก็ไม่มีเรียนต่อแล้ว”
ห้างสรรพสินค้าชั้นนำ
“วันนี้ชาบูโคตรอร่อยเลยว่ะ” ของขวัญพูดและเอามือลูบท้องตัวเองไปมาเพราะวันนี้เธอกินจนจุกจริง ๆ
“เออจริงอร่อยมาก แกดูฉันสิกินจนพุงแทบปลิ้นแล้ว” ฟาติมาเอ่ยเสริมทัพและลูบท้องตัวเองไปมาเพราะอิ่มจัด
“ไปไหนกันต่อดีว่ะ จะดูหนังก็ไม่ได้แล้วตัวมีแต่กลิ่นชาบู” ของขวัญพูดพร้อมกับย่นหน้าเมื่อลองสูบดมกลิ่นเสื้อผ้าของตัวเอง
“เดินเล่นรอบ ๆ กันก่อนดีไหม เผื่อเจออะไรถูกใจ” ฟาติมาคิดไอเดียขึ้นได้ก็ดีดนิ้วของตัวเองและรีบลากแขนเพื่อนสาวตรงไปที่แผนกช็อปของแบรนด์เนม “อ่าวแกหยุดทำไม”
“เออไม่มีอะไรแค่อยากจะบอกแกว่าเราไปดูช็อปอื่นแทนไหม แบรนด์นี้ฉันมีเยอะจนล้นตู้แล้ว”
“เหรอ แต่ฉันเห็นครั้งล่าสุดแกมีแค่ไม่กี่ชิ้นเองนะ” เธอค้านทำหน้าสงสัยและมองหน้าของขวัญที่ทำหน้าอึกอักเหมือนกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง “แกเป็นอะไรเนี่ยทำหน้าเหมือนจับแฟนมีชู้ไปได้”
“ฮ่า ฮ่า ไม่มีอะไรหรอกเราไปทางนั้นดีกว่า” ของขวัญรีบลากเพื่อนสนิทออกมาแต่ทุกอย่างก็ไม่ทันการเมื่อยัยเพื่อนตัวดีเห็นคนที่ตัวเองแอบชอบเดินออกมาจากช้อปตรงหน้าเสียแล้ว
“พี่ไซรัส!” เธอพึมพำแผ่วเบาเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นชายหนุ่มยิ้ม ถึงแม้จะเป็นยิ้มบาง ๆ ก็ตาม และด้านข้างก็มีหญิงสาวใบหน้าสะสวยเดินตามออกมาและพูดคุยหยอกล้อกัน
“เออ ฉันก็พยายามให้แกไปอีกทางแล้วนะ”
“ไม่จำเป็นหรอกของขวัญฉันกับพี่เขายังไม่ได้เป็นอะไรกัน กลับกันไหมวันหลังค่อยมาใหม่”
“อะ อืม ก็ดีนะ อิ่มแล้วหนังตาเริ่มย่น”
“อือ” เธอขานรับในลำคอเบา ๆ ปากบอกไม่เป็นไรแต่เธอก็เจ็บเหลือเกิน และอิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้รับรอยยิ้มจากรุ่นพี่คนที่เธอแอบปลื้มและชอบและอยากได้เขามาครอบครอง
“กลับมาแล้วเหรอลูกทานอะไรเย็น ๆ หน่อยไหม” เสียงหวานจากมารดาแสนสวยเอ่ยถามด้วยความรักและเอ็นดูที่เห็นลูกสาวแสนสวยเดินเข้ามา
“ไม่ละค่ะ ฟาติมาเพิ่งกินชาบูกับของขวัญไปเองค่ะ หนูขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ มีงานค้างที่ต้องส่งอาจารย์”
“อ๋อจ๊ะลูก อยากได้อะไรบอกหม่ามี๊นะ”
“ค่ะ” อยากได้พี่ไซรัสค่ะแล้วหนูจะมีความสุขมากเธอคิดในใจและมองหน้ามารดา
เธอยิ้มให้มารดาอีกครั้งและเดินขึ้นห้องของตัวเอง ทันทีที่ประตูปิดลงใบหน้าที่จากยิ้มก็เริ่มเศร้าสร้อยและคอยนึกถึงแต่ใบหน้ารุ่นพี่ที่เธอแอบชอบและมีใจที่เขานั้นยิ้มให้กับผู้หญิงคนอื่น และมันเป็นรอยยิ้มที่เธอไม่เคยได้รับจากเขาเลยแม้สักครั้ง และไม่เคยเห็นเขายิ้มให้ใคร แต่วันนี้เธอเห็นเขายิ้มให้กับใครบางคน และใครคนนั้นก็ไม่ใช่เธอ
“ทำไมรู้สึกเจ็บและเศร้าแบบนี้เนี่ย” เธอบอกตัวเองและเอามือคล้ำตำแหน่งหัวใจอกข้างซ้ายของตัวเองและคลึงไปมาเหมือนต้องการทุเลาจากความเจ็บปวด
“เป็นฟาติมาไม่ได้เหรอ รอยยิ้มนั้นพี่ให้ฟาติมาไม่ได้เหรอ อะไรที่ฟาติมาไม่ดีพี่ถึงไม่ชอบ ทำไมไม่เคยแยแสหรือมองฟาติมาเลยสักนิด เพราะอะไรกัน และทำไมฟาติมาถึงได้ชอบพี่มากมายขนาดนี้กัน”
เธอบอกตัวเองและลูบใบหน้าไปมาเมื่อรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว ๆ เหมือนน้ำตากำลังจะรินไหลลงมาแต่ดีที่เธอยังควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดีอยู่ และสลัดความรู้สึกทุกอย่างทิ้งไปและเข้าไปอาบน้ำเพื่อทำให้หัวตัวเองโล่ง
2 วันต่อมา
มหาลัยจอร์จทาวน์
“โอ๊ะ! ไม่เห็นฟาติมาหลายวันแล้วนิ ปกติต้องมาดักรอเอาขนมมาให้พี่ไม่ใช่เหรอ” เวกัสเมื่อไม่เห็นหญิงสาวร่างแบบบางสวยอย่างสมส่วนที่ปกติจะต้องมาดักรอญาติผู้พี่ของตนเอง แต่นี่สองวันแล้วที่เขาไม่เห็นหญิงสาวเลย
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกู” ไซรัสตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ แต่สายตาก็เหลือบมองไปตรงจุดที่ปกติจะต้องเห็นใบหน้าที่คอยยิ้มและดื้อรั้นเอาขนมมาให้เขาทั้งๆ ที่เขาคอยบอกตั้งหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบขนม และไม่ชอบกินของหวานแต่หญิงสาวก็ยังคอยเอาขนมมาให้ทุกครั้ง จึงทำให้เขาไม่ชอบใจ
“เล่นตัวมาก ๆ ระวังความฮอตจะดรอปนะพี่” เวกัสพูดจาเหน็บแนมและรีบเดินไปที่รถของตนเองเมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องมาจากญาติรุ่นพี่ที่มองตนพร้อมจะเข้ามาทำลายล้าง
- ผู้เขียน
