บทที่ 5 ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด
1549 คำ
“มึงมองอะไรชิเอล” เวกัสเอ่ยถามเพราะตั้งแต่เข้ามาก็เห็นเจ้าเพื่อนตัวดีมองไปที่โต๊ะด้านนอกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่คนเป็นเพื่อนสนิทอย่างเขารู้ดีที่สุดว่ามันคือรอยยิ้มที่พร้อมจะลากสาวขึ้นเตียง
“เจออาหารเดี๋ยวมานะ”
“มึงตลอด เอดส์แดกแล้วมั้งชิเอล” ไซรัสที่พึ่งดื่มเหล้าหมดแก้วเอ่ยพูดแดกดัน แต่ชิเอลได้แต่ส่งยิ้มกวน ๆ มาให้และรีบเดินออกไป
“ปล่อยมันไปเถอะพี่ ที่มันชวนเรามาเพราะคงมาเรื่องแบบนี้แหละ ถ้าป้าแพรวารู้นะมันเตรียมหูฉีกได้เลย” เวกัสพูดและกลั้นยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่แม่ของชิเอลรู้ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมีนิสัยเจ้าชู้ตัวพ่อด่าจนชิเอลต้องกราบเพื่อให้แม่บังเกิดเกล้ายกโทษให้
“มันก็ไม่เข็ด ถ้าเข็ดคงไม่กะล่อนแบบนี้” ไซรัสพูดและมองไปที่ชิเอลกำลังเตาะสาวอยู่ด้านล่าง
“ของพี่ก็ไม่เบานะ”
“อะไรไม่เบา” ไซรัสขมวดคิ้วเมื่อเวกัสพูดจาไม่เข้าใจแถมยังยิ้มกวน ๆ มาให้เขาอีก
“นู้นไง นัดสาวมาก็ไม่บอก”
“นัดสาวอะไร” ไซรัสจึงหันไปมองตามปากที่เวกัสบุ้ยให้ดู ถึงได้รู้เวกัสหมายถึงใคร
“ตามมายันนี่เลยเหรอว่ะ”
“สงสัยเขาคงชอบพี่จริง ๆ”
“ประสาทนะสิ ถ้าเป็นน้องกูนะ กูจะจับตีก้นให้เข็ดวิ่งตามผู้ชายต่อย ๆ แบบนี้มันดีนักเหรอว่ะ” ไซรัสบ่นและมองไปที่หญิงสาวรุ่นน้องที่จีบเขาตั้งแต่มหาลัยขนาดมาข้างนอกยังเจออีก
“ประสาทอะไรก็คนมันชอบไง ว่าไปฟาติมาก็สวยเซ็กซี่ไม่เบาพี่ไม่สนใจบ้างเหรอ”
“ไม่! มันไม่ใช่สเปคกู” เสียงแข็งตอบกลับแทบจะทันที
“เหรอ แต่พี่ชอบคนสวย ๆ ไม่ใช่รึไง ฟาติมาสวยนะ และสวยมากด้วย”
“ขืนได้ยัยนั้นมาเป็นแฟนกูมีหวังปวดหัวทุกวัน พูดมากน่ารำคาญกูไม่ชอบผู้หญิงพูดมากยิ่งได้ยินเสียงแว้ด ๆ กูยิ่งไม่ชอบ”
“เหรอ โบราณว่าเกลียดอย่างไรมักได้อย่างงั้นนะ”
“หนึ่งในนั้นไม่ใช่กู” เสียงมั่นใจตอบกลับทันด่วนอย่างแน่วแน่ว่าตนนั้นไม่มีทางไปคว้าผู้หญิงแบบนั้นทำเป็นเมียแน่
“หึ หึ” เวกัสหัวเราะในลำคอและมองไซรัสอย่างขบขัน เพราะเขาคิดว่ายังไงผู้ชายทำหน้าบอกบุญไม่รับคนนี้ต้องได้ลงเอยกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นแน่ ยังไงเขาก็ยังเชื่อเกลียดยังไงมักได้ยังงั้นตามโบราณเขาว่า
“ดูท่าน่าจะไม่ได้ตามพี่ซะแล้วแหละ คนนั้นหล่อก็ดูเหมาะกับฟาติมาดีนะ”
เวกัสพูดและคอยเหลือบมองไปทางไซรัสเพราะอยากดูปฏิกิริยาของเขาว่าจะเป็นยังไงเมื่อมีหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาคุยและนั่งกับฟาติมา ทั้งที่ตอนแรกเขาคิดว่าฟาติมาแอบตามเขามาแท้ ๆ แต่ตอนนี้น่าจะผิดพลาด เพราะมีชายอื่นเข้ามานั่งคุยกับหญิงสาวอย่างสนิทสนมแทน
“เหอะ! หล่อตรงไหน กูหล่อกว่าอีก” ไซรัสตอบอย่างไม่สบอารมณ์และมองไปทางที่เวกัสบอกด้วยสายตาที่หงุดหงิด
“หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน” เวกัสมองและขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะเขาเหมือนเคยเห็นชายคนนั้นที่ไหนสักที่แต่เขาก็จำไม่ได้
“ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดเห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ ตอนอยู่มหาลัยก็บอกชอบคนนี้ แต่พอตอนนี้ก็อยู่กับใครอีกคน กูถึงได้เกลียดผู้หญิงนัก”
“แม่พี่ก็เป็นผู้หญิง”
“ไอ้เหี้ยเว้นแม่กูไว้คนหนึ่ง” ไซรัสแห้วเสียงกลับและชักสีหน้าเล็กน้อย
“แม่ผมก็รักพี่นะ” เวกัสตอบกลับและชักสีหน้าให้กับเขาเช่นกัน
“เออ เว้นแม่ ๆ เราทุกคนจบนะ”
“ฮ่า ฮ่า ก็แค่แหย่เล่น” เวกัสหัวเราะด้วยใบหน้าที่สดใสจนสาว ๆ โต๊ะข้าง ๆ ต้องคอยเหลือบมอง
“แล้วเมื่อไรมึงจะมีแฟนกับเขาบ้าง พ่อไทเปก็กรอกหูแทบทุกวันว่าหาเมียให้มึงสักคน”
“ถึงเวลาเดี๋ยวมันก็มีเองแหละ ตอนนี้ยังไม่ชอบใครคุย ๆ ไปก่อนดีที่สุด”
“เออ อย่าไปเอามั่วก็แล้วกันขี้เกียจตามไปชกต่อยกับคนอื่นเขา” ไซรัสบอกอย่างขบขัน เพราะเวลาเขาอยู่กับคนสนิทเขาจะไม่ค่อยชักสีหน้าและรู้สึกผ่อนคลายเป็นที่สุด
“ผมไม่ใช่ไอ้ชิเอลนะที่จะได้ร่อนเอวตลอดเวลา 24 ชั่วโมงของมันคือการได้คั่วสาว”
“กูคั่วอะไร” ชิเอลแห้วเสียงใส่อย่างหงุดหงิดกลับเข้ามา เดินฟึดฟัดเข้ามานั่งเหมือนโดนใครขัดใจ
“ไหงหน้ามึงเป็นยังงั้นล่ะ ตอนออกไปหน้าระรื่น ตอนกลับมาเหมือนใครเอากระโปรงแม่มึงมาใส่หัวอย่างงั้นแหละ” ไซรัสแกล้งแหย่เล่นและก็ได้ใบหน้าที่บูดบึ้งมองกลับออกมาเป็นเชิงบอกพูดงี้มาต่อยกันเลยก็ได้นะ
“เจอผีเสื้อแสนสวยที่จับยากนะสิ”
“หึ หึ กูละอยากเห็นหน้าคนที่ไม่มองมึงจริง ๆ” เวกัสพูดล้อและหัวเราะ เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงปฏิเสธชิเอลเพื่อนสนิทของเขา
“เดี๋ยวมึงคอยดูนะติดเบ็ดเมื่อไรกูจะฟันให้แหลกเลย” ชิเอลพูดอย่างคาดโทษและนึกถึงใบหน้าสวยที่ดูเชิดหยิ่งอย่างไม่แคร์ใครและอมยิ้มออกมา
“พี่ไซรัสฟาติมาโดนลากไปแล้ว พี่ไม่ตามไปช่วยหน่อยเหรอ” เวกัสที่หันไปมองทางที่ฟาติมานั่งอยู่พอดีก็เห็นกำลังโดนชายหนุ่มที่เข้ามาก่อนหน้ากำลังกระชากลากถูให้หญิงสาวออกไปข้างนอก และมีเพื่อนสนิทของหญิงสาววิ่งออกไปด้วยเช่นกันอย่างร้อนรน
“ไปช่วยทำไม ไม่ใช่เมียกู” ไซรัสตอบอย่างไม่ไยดีแต่สายตาเขาก็คอยเหลือบมองเล็กน้อย
“ปล่อยแขนฟาติมานะเฮีย” แขนเล็กสะบัดออกอย่างไม่ชอบใจที่โดนพี่ชายอย่างฟาริสลากออกมาทั้งที่เธอไม่เต็มใจ
“กลับบ้านไปซะตอนที่เฮียยังพูดดี ๆ ด้วยนะฟาติมา”
“ไม่ต้องมาทำเสียงแข็งใส่เลย ฟาติมาไม่กลัวหรอก” เธอยืนกอดอกและมองหน้าพี่ชายของเธอด้วยสายตาที่ดื้อรั้น
“ให้เฮียฟ้องพ่อไหมล่ะ ถ้าพ่อรู้มีหวังเธออดได้ในสิ่งที่ขอก็ได้นะ”
ฟาติมาหรี่ตามองมาที่พี่ชายอย่างครุ่นคิดเพราะเธอนั้นไม่คาดคิดว่าเขาจะรู้ว่าเธอขออะไรจากพ่อทั้งที่ไม่เคยบอก
“พี่รู้เหรอ”
“ทำไมจะไม่รู้ก็พ่อใช้ให้เฮียไปสืบผู้ชายที่เธอชอบมาเองกับมือ งามหน้าเหลือเกินที่จะไปสู่ขอผู้ชาย มีที่ไหนผู้หญิงดี ๆ เขาทำกัน”
“ก็ผู้หญิงคนนี้แหละ และเป็นน้องเฮียซะด้วยสิ” เธอพูดอย่างเป็นต่อ
“กลับบ้านไป เธอพายัยนี่กลับไปเดี๋ยวนี้เลย อย่าทำให้โมโห อายุเยอะกว่านี้ค่อยมาใหม่ เฮียต้องทำงานไม่มีเวลามาดูแลเราหรอก”
“อะไร! ฟาติมาอายุ 20 แล้วนะ ไม่ใช่เด็กที่ต้องให้พี่มาดูแล”
“รู้ว่าเก่งดูแลตัวเองได้ แต่ไม่ใช่วันนี้เอาไว้วันหลังค่อยมาใหม่อยากให้ฟ้องพ่อไหม” ฟาริสขู่และจ้องหน้าน้องสาวจอมดื้อของตัวเองอย่างไม่ยอมเช่นกัน
“ก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ และช่วยพูดกับแด๊ดดี๊ด้วยนะเรื่องที่ฟาติมาต้องการ”
“ถ้าเป็นเด็กดีเฮียก็จะช่วย”
“ได้ค่ะ ฟาติมาจะเป็นเด็กดีของเฮียฟาริส ไปยัยขวัญกลับ”
“ของขวัญกลับก่อนนะคะพี่ฟาริส” ของขวัญยกมือลาไหว้และรีบเดินตามเพื่อนสาวตัวแสบออกไป “แกนี่บทจะง่ายก็ง่ายเนอะ รู้สึกจะใจง่ายเหลือเกินแม่คุณ” ของขวัญพูดเหน็บแนมขึ้นแต่เป็นการเหน็บแนมที่เป็นการรู้กันว่าเฉพาะคนที่สนิทกันเท่านั้นที่จะสามารถพูดเชิงหยอกล้อแบบนี้ได้
“ต้องง่ายดิว่ะ ก็เฮียฟาริสบอกจะช่วยเป็นพ่อสื่อให้”
“แกมั่นใจนะว่าเขาจะเป็นพ่อสื่อ ฉันว่าถ้าพี่เขาจะไปฆ่านี่ฉันยังเชื่อกว่าอีก”
“เออๆ เฮียฟาริสฉันบอกว่าจะช่วยเชื่อเถอะเฮียไม่เคยผิดคำพูด”
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ”
“อื้อ...โอเคเจอกันที่มหาลัยนะ บาย~” เธอยืนโบกมือให้กับเพื่อนสนิทอย่างของขวัญเสร็จและยืนรอรถที่ฟาริสพี่ชายเธอขับเข้ามาเพื่อเอาเธอไปส่งที่บ้าน
รอไม่นานรถคันหรูก็เข้ามาจอดเธอจึงรีบเปิดประตูเข้าไปด้วยรอยยิ้ม โดยมีสายตาของใครบางคนมองมาด้วยสายตาที่ว่างเปล่าที่ไม่สามารถอ่านออกได้ว่าคิดอะไรอยู่
"หึ! ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด"
- ผู้เขียน
