นับตั้งแต่ปั้นตังค์ก้าวขาสั้น ๆ ออกจากเต็นท์ใหญ่เดินกลับมาที่โรงอาหาร เธอต้องใช้ความพยายามในการเดินให้ตรงทางขั้นสุด เพราะทุกสายตาล้วนจับจ้องจนถึงกลุ่มสุดท้ายคือรุ่นพี่ปีสองที่ชื่อโม ตังค์รับรู้ถึงแรงอาฆาตพยาบาทคล้ายผีตายโหงตายเพราะรักไม่ยอมไปผุดไปเกิดจ้องอยู่ เธอรีบสอยเท้าเข้าไปที่โต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้เหลือหนึ่งจานถ้วนไว้ให้เธอ เธอรู้ว่าทุกคนหิวมากไม่ได้รู้สึกโกรธที่ไม่มีใครรอกินพร้อมเธอ เธอโกรธคนที่ทำให้เรื่องเกิดมากกว่าที่ทำให้เธอทั้งเจ็บทั้งอาย แต่ก็ไม่ได้พาลถึงขนาดไปโกรธเจ้าของรองเท้า เพราะเขาก็ออกโรงปกป้องเธอเต็มที่แล้วเช่นกัน อาจจะมีติดปลายนวมนิดหน่อยถ้าเขาไม่โยนงานนี้มาให้ทำเธอก็คงไม่ต้องมาเจอเรื่องบ้า ๆ นี้
หลังจากเธอกินข้าวเสร็จเธอกำลังจะถือจานไปล้าง วีว่าที่กำลังจะออกตัวเอาจานไปล้างให้เพราะเธอเจ็บมืออยู่ มือหนาที่นั่งรออยู่ห่าง ๆ ก็ยื่นยาวมารับจานจากมือเธอไปก่อน เขาไม่พูดกวนเธอเห
