อิงธารค่อย ๆ แง้มเปิดประตูห้องเบา ๆ เมื่อกลับมาถึงบ้านหลังขออนุญาตหัวหน้าที่ทำงานกลับมาก่อนสองชั่วโมง
เมื่อเข้าไปในห้องก็เห็นร่างสูงสง่านอนเหยียดยาวบนที่นอน หญิงสาวปิดประตูลงอย่างเบามือและเข้าไปหยุดยืนข้างเตียง หล่อนลอบถอนใจเบา ๆ ขณะได้ยินเสียงลมหายใจของวิคเตอร์ที่ดังสม่ำเสมอ อิงธารยืนมองใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลายามหลับ
เขาดูเหมือนเด็กหนุ่มปราศจากพิษภัย หล่อนเผลอบิดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มอ่อนและนึกถึงตัวเองที่รีบกลับมาเพราะเป็นห่วงว่าเขายังปวดหัวมากหรือไม่
จริง ๆ แล้วไม่ใช่ธุระของหล่อนเสียหน่อยที่ต้องมาคอยเฝ้าดูแลเขา วิคเตอร์ออกจะเหี้ยมเกรียมดุดันแต่เมื่อเห็นท่าทางเขาไม่สบายจริง ๆ อิงธารกลับเป็นฝ่ายไม่สบายใจมากกว่า บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม วันนี้ตลอดทั้งวันหล่อนพวักพะวงและสอนหนังสือแบบไม่มีสมาธิ
ใจหนึ่งเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะไม่สบายหนักเพราเห็นหน้าตาเหมือนอิดโรยแต่อีกใจก็นึกหมั่นไส้ตอนเ
