10
984 คำ
หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบตีห้า แต่อะไรก็ไม่ทำให้อิงธารปวดหัวได้เท่ากับเรื่องราวที่เกิดขึ้นรวดเร็วปานฟ้าแลบทั้งหล่อนก็ยังมึนงงไม่หายกับโชคชะตาของตัวเองที่ต้องมาพบเจอผู้ชายอย่างวิคเตอร์ คิงส์...เขาหยาบร้าย กักขฬะ หยิ่งผยองและเอาแต่ใจ หล่อนไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาอธิบายความเป็นตัวเขา
ขณะที่ร่างน้อยกำลังจะขยับตัวกลับต้องชะงักนิ่งเมื่อร่างหนายิ่งเบียดแนบชิด แขนใหญ่พาดบนอกนุ่มพร้อมกันนั้นท่อนขาแข็งแรงเกยก่ายอยู่บนลำตัวท่อนล่างของหล่อน อิงธารสะดุดลมหายใจตัวเอง หล่อนแค่จะเอียงหน้ามองเขาแต่ปลายจมูกเล็กดันไปชนโหนกแก้มสูง ปากนุ่มเบียดแก้มและสัมผัสขนเคราสากระคาย กลิ่นหอมอ่อนของอาฟเตอร์เชฟอวลไอและทำให้ร่างบอบบางสั่นสะท้าน หล่อนรู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างกระตุกเต้นใต้จิตสำนึก เหมือนน้ำนิ่งกระเพื่อมไหวจากแรงกระทบที่ไม่คิดว่าจะทำให้หล่อนเกิดความวาบหวามขึ้นมาอย่างรุนแรง
วาบหวามอย่างนั้นหรือ...อิงธารนึกละอายตัวเอง ทำไมหล่อนถึงได้เกิดความรู้สึกที่น่าอายเช่นนี้ขึ้นมาได้ สมองน้อย ๆ ของหล่อนไม่เคยมีเรื่องผู้ชายกล้ำกลายเข้ามาแม้แต่คนเดียว แต่ก็ไม่น่าเชื่อเลยว่าในช่วงจังหวะเวลานั้นหล่อนกลับไม่ยอมแม้แต่กระพริบตาราวกับกลัวว่าภาพสะท้อนใบหน้าคร้ามคมราวเทพบุตรหนุ่มรูปงามจะเลือนลางไปจากนัยน์ตาคู่สวย เขาหล่อมากจนหล่อนถึงกับสะท้านไปทั้งตัว
“อืม...”
เสียงครางลึกในลำคอของวิคเตอร์ขณะที่เปลือกตาของเขายังปิดสนิทเรียกสติของอิงธารกลับคืน
“วิคเตอร์...อะ...”
หญิงสาวกำลังจะส่งเสียงก้ต้องชะงักไปอีกเมื่อจู่ ๆ ปลายจมูกโด่งเป็นสันก็ดันมาชนพวงแก้มนุ่ม ไม่ใช่แค่จมูกของวิคเตอร์เท่านั้นแต่ยังเป็นริมฝีปากที่เคล้าคลอบนแก้มสวย ดูเหมือนว่าเขากำลังละเมอ ยิ่งละเมอหนักก็ยิ่งกอด ยิ่งจูบแก้มหล่อนหนักขึ้น
“วิค...วิคคะ...อื๊อ...”
อิงธารพยายามส่งเสียง โชคร้ายที่หล่อนไม่กล้าแหวใส่เขาเสียงดังเพราะกลัวว่าแม่จะได้ยิน
“วิค...อะ...อุ๊ย!”
ร่างเล็กเกือบจะร้องออกมาเสียงดังดีว่ารีบเอามืออุดปากไว้ได้เสียก่อนเพราะจู่ ๆ คนตัวใหญ่ก็พลิกร่างขึ้นทาบทับอยู่เหนือหล่อน หญิงสาวพยายามจะดันตัวใหญ่โตของวิคเตอร์ที่หนักอึ้งให้พ้นแต่กลายเป็นว่าหล่อนต้องนอนหอบเหนื่อยอยู่ใต้ร่างหนาที่ไม่ยอมเปิดเปลือกตา แก้มของเขาแนบกับแก้มของอิงธารที่เปลี่ยนเป็นสีเข้มจัดด้วยความอับอายเพราะไม่เคยมีผู้ชายมานอนทับบนตัวหล่อนอย่างนี้มาก่อน
“วิค...ฉันรู้นะว่าคุณตื่นแล้ว นี่คุณแกล้งฉันใช่ไหม”
หล่อนเข่นเขี้ยวใส่แต่ดูเหมือนเขาไม่ยอมตอบโต้อะไรกลับมา และนั่นยิ่งทำให้หญิงสาวหมั่นไส้จนนึกอยากจะกรีดเล็บบนหน้าหล่อ ๆ ที่ตอนนี้มันแนบอยู่กับแก้มนิ่มถ้าไม่ติดว่าแขนถึงทับไว้ด้วยลำตัวทั้งใหญ่และหนัก ร่างน้อยรวบรวมกำลังใจส่งเสียงลอดไรฟันอีกหน
“วิค...ฉันรู้นะว่าคุณแกล้ง คุณ...”
เสียงหวานหายไปเสียเฉย ๆ เพราะจังหวะที่หล่อนกำลังเผยอปากออกก็ถูกคนแกล้งหลับฉวยโอกาสปิดกั้นเสียงประท้วงจากปากบางด้วยปากของเขาที่ประกบปิดไว้แน่น ลิ้นหนาฉกลึกและควานหาความหวานในโพรงปากอ่อนนุ่มและเป็นสิ่งที่อิงธารไม่สามารถตอบโต้อะไรเขาได้เลย มันเป็นจูบหนที่เท่าไหร่หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจ หล่อนคิดว่าจะนับเอาไว้เพื่อเอาคืนเขาในวันหนึ่งแต่ตอนนี้กลายกลับเป็นว่าจุมพิตทีเผลอทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างเพราะปากและลิ้นนั้นจุดความวาบหวามจนร่างแน่งน้อยอ่อนยวบอยู่ใต้ร่างเขา
“วิค...อื๊อ...อื๊อ...คนบ้า!”
อิงธารเสียงเขียวเมื่อวิคเตอร์เลื่อนปากออกพร้อมกับลืมตามองหล่อนเหมือนเสือจ้องเหยื่อ
“ออกไปนะ!” หล่อนแหว “คุณนี่มันฉวยโอกาส ชอบฉวยโอกาสตอนฉันเผลอ”
เขาเลิกคิ้ว “ช่วยไม่ได้ อยากส่งเสียงดังทำให้ผมรำคาญ รบกวนคนหลับน่ะมันไม่ดีรู้ไหม”
“ฉันไม่ได้รบกวนอะไรคุณนะวิค ก็เล่นนอนเกยจนฉันขยับไม่ได้ก็ต้องปลุกให้คุณตื่นสิ”
“ผมจะต้องรีบตื่นไหนกัน”
“คุณไม่รีบแต่ฉันรีบ ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน”
“สายสักวันจะเป็นไรไป”
อิงธารถลึงตาใส่ “ฉันเป็นครูนะคะจะไปโรงเรียนสายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้เด็กเห็นไม่ได้”
“อืม...จริงซีนะครับคุณครู ผมก็ลืมไปว่าคุณเป็นคุณครู ว่าแต่ถ้าอยากให้ผมขยับตัวต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“อะไรอีกล่ะคะ”
“จูบผมก่อน”
“ฉันไม่จูบคุณหรอกนะ หน้าก็ยังไม่ได้ล้างเลย เมื่อกี๊นี้คุณฉวยโอกาสกับฉัน”
“นี่คุณไม่เคยได้ยินหรือยังไงว่าเชื้อแบคทีเรียในปากตอนตื่นนอนน่ะมีประโยชน์มากขนาดไหน”
“แต่มันไม่มีประโยชน์สำหรับการจูบหรอกนะคะ”
“จะจูบหรือไม่จูบ ผมนับหนึ่งถึง...”
สาม...คำนั้นหลุดหายไปในลำคอชายหนุ่มเมื่ออิงธารรีบประกบปากของหล่อนกับปากของเขาอย่างเสียมิได้ หล่อนตั้งใจแค่แนบปากไว้เฉย ๆ แต่ก็ต้องเสียรู้คนเจ้าเล่ห์เมื่อวิคเตอร์แทรกลิ้นเข้ามาในปากของหล่อนจนได้
- ผู้เขียน
