พอเพียงที่จะเลี้ยงคนงานอีกเกือบยี่สิบคนที่ทำงานอยู่ในไร่กาแฟของเขามานานหลายปี
อีกสองชั่วโมงต่อมา
งานเลี้ยงฉลองเริ่มขึ้นอย่างจริงจังก็หลังจากพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว
“ภูคะ… ขึ้นไปกล่าวเปิดงานนะคะ”
ลินดาพยายามคะยั้นคะยอให้ภูผาก้าวขึ้นไปบนเวทีเล็กๆ ตั้งสูงขึ้นมาจากสนามหญ้าราวๆ ครึ่งเมตร
“ไม่เป็นไร… ไม่ต้องก็ได้มั้ง… ”
เจ้าของไร่กาแฟกล่าวกับลินดา ด้วยเป็นคนง่ายๆ ไม่ชอบพิธีรีตอง
“หนูอัยย์น่าจะดีใจ… ถ้าคุณขึ้นไปอวยพร”
ลินดาคะยั้นคะยอ
“งั้นก็ได้… ”
ภูผายอมในที่สุด… เพราะเห็นว่าเป็นวันสำคัญของอัยยา ผู้หญิงที่เขารักที่สุด
“ลุงขออวยพรให้หนูอัยย์มีความสุขตลอดไป ขอให้ชีวิตมีแต่ความสุข… คิดหวังอะไรก็ให้สำเร็จสมความมุ่งหมาย… ขอบใจที่เป็นเด็กดีตลอดมาและตั้งใจเรียนจนจบ ขอบใจที่เป็นเด็กดีของลุง… และลุงขอให้สัญญาว่าจะดูแลหนูตลอดไป… ”
คำว่า ‘ดูแลตลอดไป’ เรียกเสียงปรบมือของบรรดาคนงานดังไปทั้งงาน
