ตอนที่ 6 คำสัญญา
1262 คำ
"พี่ชา" เสียงเล็กๆ เอ่ย
"ตื่นแล้วเหรอ"
ใบหน้ากลมแป้นพยักหงึกหงักก่อนจะค่อยๆ คลานต้วมเตี้ยมมานั่งตักของชาร์ล น้องซบหน้ากับอกเขาอย่างออดอ้อนเหมือนลูกแมวที่ต้องการไออุ่น
"เป็นอะไร"
"น้องเซียไม่มีแม่แล้ว คุณพ่อก็กำลังจะมีลูกใหม่กับคุณน้าแม่มดใจร้าย"
"ไม่มีแม่ก็ยังมีป้าดามีลุงรุตอยู่จะกลัวอะไร" ชาร์ลรู้เรื่องที่พ่อแม่จะรับเฟลิเซียเป็นบุตรบุญธรรมแล้ว เขาไม่ได้มีปัญหาอะไรถ้าเฟลิเซียจะมาเป็นน้องสาว เพราะถึงยังไงคนที่ต้องเลี้ยงยัยเด็กแสบนี่ก็ไม่ใช่เขาอยู่แล้ว
"มีพี่ชาด้วยได้มั้ย"
"...ได้" เพราะสงสารหรอกชาร์ลถึงยอม
"เย้ๆๆ ทีนี้น้องเซียก็ไม่ต้องเป็นหมาหัวเน่าแล้ว" เฟลิเซียชูมือขึ้นอย่างดีใจ โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดที่ไร้เดียงสาของตัวเองทำให้ชาร์ลรู้สึกผิดที่เคยเอาแต่แกล้งและพูดจาไม่ดีใส่
"หิวมั้ย" ชาร์ลเปลี่ยนเรื่อง
"พี่ชาถามน้องเซียเหรอ"
"ถามหมามั้ง"
"น้องเซียไม่ใช่หมาหัวเน่าแล้วนะ ทำไมยังมาว่าอีก" เจ้าตัวเล็กหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีด้วยอ่อนไหวกับคำนี้เป็นพิเศษ
"ไม่ได้พูดสักคำว่าเป็นหมาหัวเน่า"
"เมื่อกี้พี่ชาว่าน้องเซียเป็นหมา น้องเซียได้ยิน"
"ก็หมาเฉยๆ ไง ไม่มีคำว่าหัวเน่าสักหน่อย ภาษาไทยได้เกรดไรเนี่ย"
"ก็...ก็น้องเซียไม่รู้นี่นา"
"ช่างเถอะ ขี้เกียจเถียงด้วยแล้ว สรุปว่าหิวหรือไม่หิว"
"หิว พี่ชาจะทำอะไรให้น้องเซียกินหลอ"
"มาม่า"
"ว้าว!"
"ก็แค่มาม่า ตื่นเต้นทำไม" ชาร์ลส่ายหน้าเอือมๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สั่งให้ยัยตัวแสบนั่งรอแต่แม่งก็ไม่ยอมรั้นจะตามเขาเข้าไปทำในครัวให้ได้ อยากด่าว่าจุ้นจ้านมากแต่พอเห็นตาแป๋วๆ ก็ด่าไม่ลง
ชาร์ลจูงมือเฟลิเซียมาที่ครัว สั่งให้คนน้องยืนรอเงียบๆ คนน้องก็ทำตามไม่มีอิดออด ชาร์ลพยักหน้าอย่างพอใจแล้วลงมือต้มมาม่ารสหมูสับให้ เขาคิดเอาเองว่าเฟลิเซียน่าจะยังกินเผ็ดไม่ได้เลยเลือกเป็นรสนี้
"ว้าว หอมจัง" เฟลิเซียทำจมูกฟุดฟิด
"รอให้ครบสามนาทีก่อนถึงกินได้"
เฟลิเซียพยักหน้าอดทนรออย่างใจจดใจจ่อ พอครบสามนาที เส้นมาม่าก็นุ่มได้ที่
"ค่อยๆ กินมันร้อน"
"พี่ชาก็เป่าให้น้องเซียหน่อยซี่"
"จะให้ป้อนด้วยเลยมั้ยล่ะ"
"อื้อ ป้อนน้องเซียด้วย"
ให้ตายเถอะ! เขาประชดแต่ยัยตัวแสบกลับอ้าปากรอเป็นลูกนกหน้าตาเฉย
"เพิ่งรู้ว่าลูกเราก็เลี้ยงเด็กเป็น แบบนี้ค่อยหายห่วงหน่อย" ดารินทร์ที่แอบมองอยู่เอ่ยขึ้นกับคนเป็นสามียิ้มๆ
"สงสัยจะเตรียมตัวเป็นพี่ชายละมั้ง"
"คุณดาคะมีคนมาหาค่ะ" ในระหว่างนั้นเองสาวใช้ก็เข้ามาหาดารินทร์
"ใคร?"
"ไม่ทราบค่ะ หนูถามชื่อเขาแล้วแต่เขาไม่ยอมบอก หนูเลยให้เขานั่งรอที่ห้องรับแขกไปก่อน"
"ไม่เป็นไร ฉันจะออกไปเจอเขาเดี๋ยวนี้แหละ"
"ผมไปด้วย"
ดารินทร์เดินเคียงคู่กับนิรุตมาที่ห้องรับแขก เมื่อเห็นว่าแขกเป็นใครดารินทร์กับนิรุตก็รับรู้ได้ว่าแผนที่รับเฟลิเซียเป็นบุตรบุญธรรมไม่น่าจะเป็นไปได้แล้ว
"ผมมารับลูกสาวผมกลับ" องอาจไม่พูดพร่ำทำเพลงมาถึงก็ทวงลูกสาวคืนทันที
"ค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปตามน้องเซียมาให้ แต่หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะคะ"
"..." องอาจเก็บความไม่พอใจไว้ภายใต้สีหน้าราบเรียบหลังจากโดนดารินทร์ตำหนิอย่างไม่ไว้หน้า
"น้องเซีย"
"%&#&#" เจ้าตัวเล็กตอบเสียงอู้อี้เพราะมีมาม่าอยู่เต็มปาก
"คุณพ่อมารับกลับบ้านแล้วค่ะ"
กึก...เฟลิเซียคายมาม่าทิ้งแทบจะทันที
"น้องเซียไม่อยากกลับ น้องเซียอยากอยู่ที่นี่ คุณป้าให้น้องเซียอยู่ด้วยนะคะ น้องเซียสัญญาเลยว่าจะไม่ดื้อไม่ซน" เฟลิเซียลุกมากอดขาของดารินทร์แน่น
"ป้าก็อยากให้น้องเซียอยู่ แต่พ่อน้องเซียเขาก็รักแล้วก็เป็นห่วงน้องเซียมากนะคะ กลับไปกับคุณพ่อนะคะเด็กดี" ดารินทร์เกลี้ยกล่อม
"ฮึก คุณป้าใจร้าย คุณป้าไม่รักน้องเซียแล้วหลอถึงจะให้น้องเซียกลับไปเป็นหมาหัวเน่าน่ะ ฮือ"
"โธ่ น้องเซีย ป้ามีทางเลือกซะที่ไหน"
"เฟลิเซีย!"
เฮือก!
"คุณพ่อ"
"เลิกสร้างปัญหาแล้วก็กลับบ้านกับพ่อเดี๋ยวนี้!" องอาจถือวิสาสะเข้ามาถึงในครัวกับลูกน้องหนึ่งคนเมื่อเห็นว่าดารินทร์กับนิรุตมาตามเฟลิเซียนานเกินไป
"ไม่เอา น้องเซียไม่กลับ!" เจ้าตัวเล็กตะเบ็งเสียงแข่งกับบิดาบังเกิดเกล้า
"ศักดิ์"
"ครับนาย"
"ไปอุ้มคุณหนูมา"
"พี่ชาช่วยน้องเซียด้วย น้องเซียไม่อยากกลับกับคุณพ่อ ฮือๆๆ" เฟลิเซียวิ่งไปหลบอยู่หลังชาร์ลที่เป็นความหวังสุดท้าย สองแขนป้อมกอดรัดตัวคนพี่แน่น เด็กหญิงร้องไห้จนตัวโยน
ชาร์ลละสายตาจากเจ้าตัวแสบแล้วหันไปหาองอาจ "คุณลุงออกไปรอที่รถก่อนเถอะครับ ผมขอเวลาห้านาทีแล้วจะออกไปส่งเฟลิเซียที่รถ"
"แน่ใจเหรอว่าจะทำได้"
"ครับ"
แววตาที่แน่วแน่ของชาร์ลทำให้องอาจยอมไปรอที่รถ พอองอาจกับลูกน้องออกไปแล้ว ชาร์ลก็ย่อตัวลงให้ระดับสายตาอยู่พอดีกับดวงตากลมโตฉ่ำน้ำก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาบนแก้มป่องๆ อย่างเบามือ
"คุณพ่อกลับไปแล้วหลอคะพี่ชา"
"ยัง"
"ฮึก"
"ห้ามร้อง ถ้าร้องจะไม่ให้มาที่นี่อีก" ชาร์ลว่าเสียงดุ
"พี่ชาใจร้าย"
"ถ้าไม่อยากให้พี่ใจร้ายเซียก็ต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่"
"น้องเซียจะเชื่อฟังพี่ชา"
"ดี งั้นวันนี้กลับบ้านไปก่อน" ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มทุ้ม
"ฮึก แต่น้องเซียอยากอยู่กับพี่ชาตลอดไป"
"อยากอยู่ด้วยกันตลอดไปก็ต้องแต่งงาน แต่ตอนนี้เซียยังเด็กเกินไป ต้องรอให้โตกว่านี้ก่อนถึงจะแต่งงานกับพี่ได้"
"ตอนนี้น้องเซียยังไม่โตหลอพี่ชา"
"ใช่ ไว้โตเมื่อไหร่เราค่อยมาแต่งงานกัน ตอนนี้เซียต้องกลับไปอยู่บ้าน เรียนหนังสือจบเมื่อไหร่เราค่อยมาแต่งงานกัน"
"จบปอหนึ่งหลอ"
"ไม่ใช่สิ จบปริญญาตรี"
"ปริญญาตรีคืออะไร"
"กลับไปถามพี่อิ่มดู"
"ก็ได้ น้องเซียจะกลับไปถามพี่อิ่ม"
"ดีมาก...อะไร?" ชาร์ลมองนิ้วก้อยกระจิ๋วหลิวอย่างงงๆ
"เกี่ยวก้อยสัญญาไงว่าพี่ชาจะแต่งงานกับน้องเซีย"
กึก...
"ต้องเกี่ยวด้วยเหรอ"
"ต้องเกี่ยวซี่เวลาสัญญาน่ะ"
"ถ้าชาร์ลไม่เกี่ยวพ่อว่าน้องคงไม่ยอมกลับง่ายๆ" นิรุตเอ่ยเมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของลูกชาย
"เฮ้อ เกี่ยวก็เกี่ยว" โตขึ้นเฟลิเซียก็คงลืมไปเองว่าสัญญาอะไรกับเขาไว้ ชาร์ลคิดง่ายๆ ก่อนจะยอมยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วเล็กๆ ไว้
- ผู้เขียน
