กลับมาถึงผับในช่วงบ่าย ชาร์ลก็แทบจะเอาเท้าก่ายหน้าผาก เมื่อเจอเอมมาลินมานั่งรออยู่ในห้องทำงาน เวรฉิบ! เขาสั่งแล้วว่าห้ามเอมมาลินเข้ามาเหยียบที่นี่ ทำไมพวกมันถึงปล่อยให้เธอเข้ามาอีก
"พี่ชาร์ลไปไหนมาคะ เอมมารอตั้งนานแหน่ะ"
"นี่น่ะเหรอที่บอกว่าไม่ยุ่งเกี่ยวกันแล้ว" เฟลิเซียหันมาถามด้วยรอยยิ้มที่ทำให้รู้ว่างานเข้า
"พี่ไม่ได้นัดกับเอม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเอมจะมา" เขาพยายามอธิบาย แต่ยิ่งพูดมันก็ยิ่งเหมือนเขากำลังแก้ตัว เฟลิเซียหน้าบึ้งมาก แถมยังทำท่าจะเดินหนีอีก เขาเลยต้องรีบคว้ามือเธอไว้
"พี่ชาร์ลนี่ตกลงว่าพี่กลับไปหามันจริงๆ สินะ"
"เอมมาที่นี่มีธุระอะไร พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า"
"เอมอยากขอโอกาส ไม่ต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้ แต่ขอให้เอมได้ทำงานที่นี่ต่อได้มั้ยคะ" เอมมาลินเอ่ยน้ำตาคลอ
"พี่ว่าวันนั้นพี่พูดชัดแล้วนะว่าต้องการอะไร"
"เอมแค่อยากทำงานที่นี่จริงๆ ค่ะ"
"เรียนจบตั้งเมืองนอกจะมาอย
