จากนั้นพวกมันก็พากันออกไป ในกระท่อมที่มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงริบหลี่จึงมีแค่เขากับขวัญตะวันอยู่กันสองคน
“พี่เหนือ! เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ”
“ขวัญ!”
“คะ!”
“เธอนี่! เป็นผู้หญิงยังไงกันนะ ฉันสิต้องเป็นฝ่ายถามเธอ ว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนหรือเปล่า พวกมันทำอะไรเธอบ้างไหม”
เหนือสมุทรมองขวัญตะวันอย่างเหลือเชื่อเพราะทันทีที่เสียงฝีเท้าด้านนอกไกลออกไป หล่อนก็ถลามาหาเขาทันที ทั้งที่ข้อเท้ายังถูกมัดไว้ และยังความห่วงใยที่แสดงออก ฝ่ามือน้อยๆ ที่ลูบไปตามเนื้อตัวของเขาอีก ขวัญตะวันเหลือเชื่อสำหรับเขาไปทุกอย่าง
“ขวัญไม่เป็นไรค่ะ พี่เหนือล่ะคะ เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า พวกนั้นทำพี่แรงเลย”
“เฮ้ย! ขวัญ พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
“คะ!”
คราวนี้คนที่หันมามองเขาหน้าเหวอกลับทำให้เหนือสมุทรชะงัก เพราะ 'พี่' เขาแทนตัวเองแบบนั้น
“เอ่อ... ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ เรามาหาทางหนีไปจากที่นี่กันเถอะ”
“ค่ะ... พี่
