เหนือสมุทรพาขวัญตะวันเดินลัดเลาะไปตามทางเดินอยู่นาน แต่ก็ยังไม่เจอทางออกอย่างที่เหนือสมุทรบอกเอาไว้ จนขวัญตะวันที่ไม่ได้กินข้าวเย็นและไม่มีน้ำตกถึงท้อง เกิดอาการเหนื่อยอ่อนแต่ก็ยังฝืนใจที่จะเดินต่อ
“ขวัญเดินไหวไหม ถ้าไม่ไหวบอกพี่”
“ไหวค่ะ ขวัญยังไหว”
คนพูดน้ำเสียงสดใสแต่ฝ่ามือที่เขากอบกุมอยู่มันบ่งบอกถึงอาการอ่อนล้า เหนือสมุทรหันกลับมาหาคนที่อยู่ด้านหลังประคองใบหน้าของหล่อนก่อนจะจดจุมพิตบนหน้าผากชื้นเหงื่อ
“ขี่หลังพี่ไปนะ”
“ไม่เอาค่ะ ขวัญเดินเองได้”
“ถ้าเดินแบบนี้เมื่อไรจะถึงล่ะ ขึ้นมาเถอะ”
เหนือสมุทรย่อกายลงนั่งชันเข่าพร้อมน้ำเสียงเร่งเร้าทำให้ขวัญตะวันไม่มีทางเลือก หล่อนโถมกายขึ้นไปบนแผ่นหลังของเขา ตวัดแขนคล้องคออย่างหลวมๆ แค่นั้นเหนือสมุทรก็ลุกขึ้นยืนแล้วเหมือนจะเดินตัวปลิว
“พี่เหนือไม่หนักเหรอคะ”
“เอาอะไรมาหนักก่อน กินข้าวบ้างหรือเปล่าเรา”
“เดี๋ยวอ้วนค่ะ”
“อ้วน
