หอบลูกหนีสามีมาเฟีย (ธีโอxพราวฟ้า)

ตอนที่ 3 น้องเจโรมลูกชายพราวฟ้า

ธีโอวิ่งลงมาที่ชั้นล่างของผับ ตอนนี้เหมือนบรรยากาศจะกลับมาชุลมุนอีกครั้ง บอดีการ์ดพากันวิ่งช่วยตามหาลูกชายของพราวฟ้าไปทั่วผับ

"เจอลูกพราวฟ้าหรือยัง" เสียงเข้มเอ่ยถามบอดีการ์ดที่กำลังวิ่งผ่านมาหน้าเขา

"ยังครับนาย" บอดีการ์ดตอบเพียงแค่นั้น ก็จะวิ่งแยกตัวออกไป แต่เพราะประโยคที่ธีโอเอ่ยขึ้นมาต่อ บอดีการ์ดถึงได้ชะงักฝีเท้า หันกลับมาหา

"เดี๋ยว เด็กกี่ขวบ รูปร่างหน้าตาเป็นยังไง"

"ประมาณสี่ขวบครับ ทรงผมคล้าย ๆ คุณธีโอ หน้าตาก็อ่า...คล้าย ๆ คุณธีโอเหมือนกันครับ" บอดีการ์ดพูดตอบเพียงแค่นั้นก็วิ่งแยกตัวออกไปทันที

"คล้ายกู?" คิ้วเข้มขมวด กวาดสายตาคมมองไปรอบๆ

ในบรรยากาศของผับแบบนี้ เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมพราวฟ้าถึงได้พาลูกชายวัยสี่ขวบมาทำงานด้วยได้ แล้วสามีพราวฟ้าไปไหน ทำไมถึงปล่อยให้เมียพาลูกมาทำงานด้วยในที่แบบนี้ เป็นพ่อภาษาอะไร ไม่ได้เรื่อง..

ขาแกร่งก้าวเดินไปในมุมต่างๆ ของผับ โซนที่คิดว่าเด็กอาจจะเดินหลงเข้าไปได้.. เดินวนช่วยตามหาอยู่แบบนั้นหลายนาที

มองหาเด็กที่ทรงผม หน้าตาคล้ายเขา... ถึงแม้จะแอบรู้สึกแปลก ๆ ในใจ.. แต่ก็เอาเถอะ คนหน้าตาคล้ายกัน มีให้เห็นอยู่ถมเถไป

ธีโอเดินไปรอบ ๆ สวนทางกับพราวฟ้าที่ตอนนี้วิ่งตะโกนหาไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเหมือนคนสติแตก..

"ฮึก" เสียงสะอื้นจากซอกบันไดทางเดินไปห้องเก็บของด้านหลังผับ ดังขึ้นเรียกความสนใจจากร่างแกร่งที่กำลังจะเดินผ่านไปให้หันไปหา

สายตาคมค่อย ๆ มองไปที่มุมใต้บันได ถึงได้เห็นเด็กน้อยนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่.. เด็กผู้ชายตรงหน้าที่หันมาสบตากับเขาพอดิบพอดีก็รีบหยัดตัวลุกเดินเข้ามาหา

"คุณลุง พาไปหามะมี๊หน่อย ฮึก" มือเล็กยกขึ้นจับมือเขาเอาไว้ ใบหน้าอ้วนกลมเงยขึ้นเอ่ยบอกกับเขาพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น

ธีโอที่เห็นแบบนั้นถึงค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน..

สายตาคมค่อย ๆ ปรับเข้าหากับความมืด เริ่มมองเห็นใบหน้าของเด็กตรงหน้าชัดเจนขึ้น..

ไม่ได้พูดตอบอะไร ได้แต่ชะงักไป...ที่การ์ดมันบอกว่าหน้าคล้ายเขา ไม่เกินจริงเลยสักนิด

ไม่..ไม่ใช่แค่คล้าย นี่มันคือเขาในวัยเด็กเลยต่างหาก

"ลูกชายพราวฟ้าเหรอครับ" เมื่อดึงสติกลับมาได้ถึงจะเอ่ยถามเด็กน้อยตรงหน้าออกมา

"คับ ลูกมะมี๊พราวฟ้า"

"ไม่ต้องร้องแล้วครับ มะมี๊พราวฟ้าอยู่ข้างนอก เดี๋ยวลุงพาออกไปหา"

"ขอบคุณคับ" เด็กน้อยพูดตอบ พร้อมยกมือขึ้นค่อยๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างลวก ๆ ดวงตากลมค่อย ๆ มองมาที่ใบหน้าคมของคุณลุงตรงหน้า ก่อนจะเอียงคอมองด้วยท่าทีสงสัย "เป็นใครเหรอคับ"

"เจ้าของที่นี่"

"ไม่เคยเห็นคับ"

"ไม่แปลกหรอกครับ เราเถอะ มาอยู่ในนี้ได้ยังไง"

"ตกใจ ได้ยินเสียงดังเหมือนเสียงระเบิดเลย เลยวิ่งหนีแต่ดันหลงคับ ไม่เคยมาในนี้ ปกติมะมี๊ให้อยู่แต่ในห้อง"

"อ่า" เสียงปืนที่เขาลั่นไกไปเมื่อไม่นานนี้สินะ.. ถ้าพราวฟ้ารู้ว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ มีหวังได้เกลียดขี้หน้าเขามากกว่าเดิมแน่

"เอ๊..แต่ทำไมคุณลุงหน้าคุ้นจังเลยคับ เหมือนแด๊ดดี๊พี่เลย"

"หมายถึง..คุณพ่อหนูเหรอ"

"คับ"

"อ่า มีคุณพ่อสินะ" เสียงเข้มเอ่ยพลางถอนหายใจออกมา...ตอนแรกความคิดในหัวเขาตีกันไปหมด เด็กที่หน้าคล้ายเขา ช่วงเวลาที่พราวฟ้าพักงานไป ในหัวนับช่วงเวลาที่มีอะไรกับพราวฟ้ากับอายุเด็กตรงหน้านี้ซ้ำ ๆ

ความคิดที่สงสัยว่าใช่ลูกเขาหรือเปล่า คืนนั้นยิ่งทำกันไปหลายครั้ง แถมยังไม่ได้ป้องกันอีก...

สุดท้ายพอได้ยินเด็กน้อยพูดถึงคุณพ่อขึ้นมา ถึงได้โล่งใจ...

"ไม่มีคับ"

"ครับ?"

"ไม่มีแด๊ดดี๊คับ เคยเห็นในรูปคับ มะมี๊พราวฟ้าบอกว่าแด๊ดดี๊เสียแล้วคับ"

"อ่า" ฉิบหาย...ไม่หรอกมั้ง พราวฟ้ารู้ทั้งรู้ว่าคืนนั้นไม่ได้ป้องกัน ไม่มีทางที่ผู้หญิงแบบพราวฟ้าจะไม่รอบคอบถึงขั้นไม่กินยาหรอก "แด๊ดดี๊หนู อ่า หมายถึงรู้ชื่อแด๊ดดี๊หนูไหมครับ"

"รู้คับ แด๊ดดี๊ชื่อ.."

"เจโรม" เสียงหวานคุ้นหูดังขึ้นขัดประโยคที่เด็กน้อยกำลังจะพูดตอบเขา พราวฟ้าเอ่ยเรียกชื่อลูกชายพร้อมทั้งรีบวิ่งเข้ามากอดไว้ทั้งน้ำตา "หนูมาอยู่นี่ได้ไงคะ มะมี๊บอกให้หนูรอในห้องไม่ใช่เหรอ มะมี๊ตกใจหมดเลย หนูเจ็บตรงไหนไหม" คำถามที่เอ่ยถามลูกชายในอ้อมกอดซ้ำ ๆ ก่อนจะผละกอดออกเพื่อใช้สายตามองสำรวจตามเนื้อตัวของลูกชาย

"ไม่เจ็บคับ แต่ตกใจ พี่หลงแต่โชคดีที่คุณลุงมาเจอ" เจโรมตอบมะมี๊ตัวเองพลางชี้นิ้วไปหาธีโอที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงพื้นข้าง ๆ

"ไม่เจ็บตรงไหนแน่ใช่ไหมคะ" ใบหน้าสวยหันไปมองร่างแกร่งข้างกายเพียงไม่ถึงนาที ก่อนจะหันหน้ากลับมาหาลูกชายอีกครั้ง

"ไม่คับ มะมี๊อย่าร้องห้ายน้า พี่ขอโทด" พูดตอบมะมี๊ ทั้งยังใช้มือเช็ดแก้มสวยเปื้อนน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน.. "ขอบคุณคับคุณลุง" เช็ดน้ำตาให้มะมี๊ตัวเองเสร็จแล้วถึงจะหันมาเอ่ยขอบคุณเขาพร้อมยกมือพนมกัน ไหว้เขาด้วยท่าทีอ่อนน้อม

"ไม่เป็นไรแล้วนะคะ เรากลับบ้านกันนะคะ มะมี๊ไม่ทำงานแล้ว พาหนูกลับบ้านไปพักผ่อน" พราวฟ้าอุ้มตัวลูกชายขึ้นมากอดเอาไว้ ก่อนจะหันมาหาเขาที่หยัดตัวยืนตาม "ขอบคุณค่ะที่ช่วยเจโรมไว้ วันนี้ฉันขอกลับก่อนนะคะ" ว่าจบก็หันหลังให้เขาทันที เหลือเพียงเจโรมที่ถูกอุ้มให้ใบหน้าเกยไหล่สวยไว้ เมื่อพราวฟ้าหันหลังให้ ใบหน้าของเจโรมถึงได้หันมามองเขา..

เขาที่ยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงต่อ..

"แด๊ดดี๊ชื่อแด๊ดดี๊ธีโอคับ" เด็กน้อยพูดขึ้นในขณะที่ส่งตาแป๋วให้เขาพร้อมทั้งรอยยิ้มหวาน.. ก่อนจะถูกพราวฟ้าที่ได้ยินลูกชายพูดแบบนั้นแล้วถึงรีบเดินหนีออกไปจนพ้นสายตา

"อ่า..แด๊ดดี๊ธีโองั้นเหรอ"