ตอนที่ 6 ม่ายรักมะมี๊ก็ม่ายต้องรัก
1454 คำ
หลังจากเจโรมพาพราวฟ้าเข้าบ้านไป เขาเองพยายามกดกริ่งเรียกคนในบ้านอยู่ซ้ำ ๆ หลายครั้ง รอจนไฟภายในบ้านถูกปิดลงมืดสนิท เขาเองถึงจะได้ถอดใจ...ยอมจะกลับบ้านไป
วันต่อมา
20:35
ช่วงเวลาก่อนผับเปิดที่จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่หน้าที่เขาที่จะต้องมาอยู่ดูแล..หรือต้องมาคอยบริหารในเวลานี้ ช่วงเวลาที่พนักงานและบอดีการ์ดประจำที่รอเวลาผับเปิด ร่างแกร่งนั่งอยู่ภายในห้องทำงานที่ชั้นบนของผับ สายตาคมเพ่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์บนโต๊ะที่เปิดภาพกล้องวงจรปิดทิ้งไว้ จ้องหน้าจอเพื่อเฝ้ารอบางคนมานานหลายสิบนาที จนปรากฎร่างสวยคุ้นตาที่เดินเข้ามาภายในผับจากประตูทางด้านหลัง พร้อมเด็กน้อยที่ถูกอุ้มเข้ามาด้วย...
ใช่ คนที่เขากำลังเฝ้ารอ
พราวฟ้าอุ้มพาลูกชายไปภายในห้องทำงานส่วนตัว วางตัวลูกชายให้นั่งรอตรงโซฟามุมห้อง พร้อมจัดวางไอแพดลงบนโต๊ะตรงหน้า ขนมมากมายที่ถูกวางไว้ให้ และตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขา
เขาที่กำลังเฝ้ามองอยู่ผ่านหน้าจอ...
จนกระทั่งพราวฟ้าเดินแยกตัวออกจากห้องทำงานไป ธีโอเองถึงรีบหยัดตัวลุก เดินลงไปที่หน้าห้องทำงานส่วนตัวของพราวฟ้าที่ชั้นล่างทันที...
แกร๊ก! มือหนาบิดลูกบิดประตู เปิดแง้มเข้าไปเพียงนิด พอให้ใบหน้าคมชะเง้อเข้าไปมองภายในห้องได้ หวังแค่จะแอบดูลูกชายแต่เหมือนจะไม่เนียนเท่าไหร่นัก
"มาทำไมม่ายทราบ" เด็กน้อยเงยหน้าละสายตาจากหน้าจอไอแพดตรงหน้า มองมาหาเขาและเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมทั้งยังยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทีไม่พอใจ
"อ่า.."
"ม่ายอนุญาต เข้ามาทำไม" เมื่อร่างแกร่งถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในห้อง เด็กน้อยถึงรีบเอ่ยขึ้นมา.. "คุณลุงออกไปนะ"
"เดี๋ยวครับ เมื่อคืนยังเรียกแด๊ดอยู่เลย" ธีโอเดินมาย่อตัวนั่งลงตรงหน้าโซฟาตัวใหญ่ที่ลูกชายนั่งอยู่ "โกรธอะไรครับ ไหนบอกมา"
"ม่ายได้โกด แต่ม่ายโอเค ออกไปนะ"
"หนูไม่โอเคอะไรล่ะครับ"
"ม่ายรักมะมี๊ก็ม่ายต้องรัก"
อ่า...เรื่องนั้นสินะ
ในสถานการณ์ตอนนั้นเขาแค่ตั้งรับไม่ทัน ไม่ได้คิดไว้ในหัวสักนิดว่าลูกชายจะถามคำถามนั้นออกมา แล้วเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะควรตอบเด็กน้อยไปยังไงดี ให้พูดว่ารักได้เต็มปากเต็มคำมันก็คงไม่ใช่ อย่างว่าเรื่องเขากับพราวฟ้าเกิดขึ้นแค่ข้ามคืน ถึงเขาจะชื่นชมในตัวพราวฟ้าอยู่เสมอ แต่เราก็ยังมีหลายอย่างที่ขัดใจกันในตอนที่ต้องทำงานร่วมกัน จะให้เขาพูดว่ารักอีกคนมันคงไม่ใช่
แต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้...
ถ้าจะสานสัมพันธ์ต่อเพื่อเด็กตรงหน้า แน่นอน เขาทำได้อยู่แล้ว
"คือแด๊ด...หมายถึงเมื่อคืนแค่ไม่แน่ใจ"
"อะไยนะ" มือเล็กจากที่กอดอกแน่นแปรเปลี่ยนมาเป็นเท้าสะเอว "หล่อขนาดนี้ มาม่ายแน่ใจได้ยังไงว่าม่ายใช่ลูกตัวเอง"
"ไม่ใช่ครับ หมายถึงไม่แน่ใจว่ารักมะมี๊ไหม เจโรมหน้าเหมือนแด๊ดขนาดนี้ ต่อให้มะมี๊หนูมาบอกว่าไม่ใช่ ให้ตายยังไงก็คงไม่เชื่ออยู่ดี ลูกแด๊ดทั้งคนนะครับ ไม่มีทางที่แด๊ดจะคิดแบบนั้น"
"แล้วไปนะ" ได้ยินแบบนั้นถึงจะผละมือออกจากการเท้าสะเอว หันใบหน้าไปหาไอแพดตรงหน้าอีกครั้ง
"แต่ถึงแด๊ดตอบว่ารักมะมี๊หนู รู้ใช่ไหม ถึงเป็นแบบนั้นคงไม่มีอะไรยากเท่าจะทำยังไงให้มะมี๊รับรักแด๊ด ตั้งแต่รู้จักมายังไม่เคยเห็นมะมี๊หนูควงผู้ชายสักคนเลยครับ" เขายอมรับว่าคนแบบพราวฟ้าคือผู้หญิงในแบบที่เขาเองกลัว.. ผู้หญิงที่วางตัวดีมาเสมอ ทำงานเก่ง ดูแลตัวเองได้ดี และทำตัวมีคุณค่ามากจนเขาเองยังรู้สึกว่าคนแบบเขาไม่คู่ควรด้วยเท่าไหร่นัก...
ครั้งแรกที่เขาเจอพราวฟ้า เขาเองสนใจพราวฟ้าตั้งแต่ตอนนั้น แต่เพราะได้ทำงานร่วมกันถึงรู้ พราวฟ้าไม่ใช่คนที่ผู้ชายจะเข้าถึงได้ง่าย ๆ แทบจะกัดทุกคนที่เข้าใกล้ตัวเองเสียด้วยซ้ำ...เขาถึงได้ถอย จนมาเกิดเรื่องคืนนั้น
หวังจะสานสัมพันธ์ต่อ แต่เช้ามาก็ดันโดนผู้หญิงหนี
แล้วจะให้เขามั่นใจว่าจะทำให้พราวฟ้ารับรักได้ยังไงกัน...
"ก็จิงนะ.." เด็กน้อยเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด ก่อนจะเล่าเรื่องที่นึกขึ้นมาได้ให้กับธีโอที่ตั้งใจฟังอยู่ได้ฟัง "มีหลายคนเลยมาขอเป็นคุณแด๊ด แต่มะมี๊ถามพี่ว่าชอบม่าย พี่ม่ายชอบ มะมี๊เลยม่ายรับมาเป็นแด๊ด" พูดจบก็หันไปหยิบขนมขึ้นมาทาน เหมือนจะไม่ได้ใส่ใจท่าทีของคนที่ฟังอยู่เท่าไหร่นัก
"หมายถึงมีคนมาจีบมะมี๊หนูเหรอครับ"
"จีบอะไยล่ะ"
"มาจีบไงครับ อ่า แด๊ดจะอธิบายยังไงดี เอางี้ คนมาขอเป็นแด๊ดเยอะไหม"
"สี่คนแต่พี่รับแค่คนเดียว"
"แล้วหนูไปรับทำไม" คิ้วเข้มขมวดจนแทบจะชนกัน รีบหยัดตัวลุกมานั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ เด็กน้อย ก่อนจะจับตัวลูกชายให้หันมาหาตัว "แบบนี้แด๊ดก็ไม่โอเค"
"อาไร ม่ายโอเคอะไร"
"แด๊ดก็อยู่นี่ เจโรมไปรับคนอื่นเป็นแด๊ดแล้วแด๊ดจะไปอยู่ตรงไหน มันไม่โอเคนะครับ"
"ก็ตอนแรกม่ายมีแด๊ดอยู่นี่คับ"
"..."
"ขนาดตอนนี้มีแล้ว แด๊ดก็ม่ายเห็นจะมาสนใจพี่กับมะมี๊เลยนี่นา"
อ่า...อยู่ ๆ ได้ยินประโยคที่ลูกชายพูดออกมาก็เจ็บในใจแปลก ๆ
"แต่ม่ายเป็นไรหรอกนะ เมื่อคืนพี่คุยกับมะมี๊แล้ว อยู่กันสองคนได้ เพราะมะมี๊รวยแล้ว มะมี๊เลี้ยงพี่ได้"
"ก็มีแด๊ดอยู่นี่ไงครับ ให้แด๊ดอยู่ด้วยอีกคนไม่ได้เหรอ"
"ม่ายใช่สิ มีคุณปู่คุณย่าด้วยนี่นา"
"ครับ?"
"คุณปู่ศิลา กับคุณย่าเหมย มาหาพี่ทุกอาทิตย์ มาหามากกว่าคุณแด๊ดอีก"
เดี๋ยว...หมายถึงป๊ากับม๊าเขารู้เรื่องเจโรมอย่างงั้นเหรอ คิ้วเข้มขมวด..ใบหน้าคมนิ่งขรึมจนเห็นได้ชัด เขาไม่รู้ว่าจะต้องตั้งรับกับเรื่องไหนก่อนดี...
"หมายถึงปู่กับย่ามาหาหนูตลอดเหรอครับ"
"คับ ซื้อบ้านให้พี่กับมะมี๊ ให้เงินกับของเล่นด้วย ปู่ย่าใจดี มีแค่คุณแด๊ดที่ใจร้าย ม่ายรัก" มีคำตอบหนึ่งที่เขาได้รับในสิ่งที่สงสัย คือบ้านหลังหลายล้านที่พราวฟ้าอยู่ ดูขัดกับสิ่งที่ลูกชายเคยถามว่าทำไมถึงทิ้งให้ลำบาก ตอนนี้พอจะเดาได้ว่าได้รับจากป๊าและม๊าของเขา
แต่ทำไม..
ป๊ากับม๊าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาเลย
แกร๊ก! ไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากมาย ประตูห้องทำงานของพราวฟ้าก็ถูกเปิดเข้ามา เรียกความสนใจจากทั้งเขาและเด็กน้อยให้หันไปมอง
"ปะปี๊!" เจโรมตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบวิ่งลงจากโซฟาไปหาผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพราวฟ้า "ปะปี๊มาได้งาย พี่คิดถึงมาก" ร่างแกร่งของแขกที่เขาไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ย่อตัวกอดลูกชายเขาไว้แน่น
พราวฟ้าเองจากที่เข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้ม พอเห็นเขาที่ยืนอยู่กลับนิ่งไป แต่เพียงไม่นานก็ละสายตาจากเขาไป
เช่นเดียวกับเขาเองที่เลือกจะเดินออกไปจากห้องเหมือนกัน... ตอนนี้ไม่รู้เขาจะตั้งรับเรื่องไหนก่อนดี
ที่เขามีลูกชาย
ที่ป๊ากับม๊าเขารู้เรื่องมาโดยตลอด
หรือใครก็ไม่รู้ที่ลูกชายเขาเรียกปะปี๊ แถมดูดีใจที่ได้เจอมากกว่าตอนเจอเขาซะอีก...
- ผู้เขียน
