หอบลูกหนีสามีมาเฟีย (ธีโอxพราวฟ้า)

ตอนที่ 7 ขอร้อง

ธีโอเดินกลับมาถึงห้องทำงานที่ชั้นบนของผับ เพียงไม่ถึงนาทีประตูห้องทำงานเขาก็ถูกเปิดเข้ามาโดยพราวฟ้า ไม่รู้ว่าเดินตามมาตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีเลขาสาวก็อยู่ในห้องเดียวกับเขาแล้ว

"ขอคุยด้วยได้ไหมคะ" เพราะตอนธีโอเดินออกจากห้องมา สีหน้าดูไม่ค่อยดี เธอไม่รู้ว่าอาจเพราะลูกชายไปพูดอะไรให้เสียใจหรือเปล่า เพราะเมื่อคืนเจโรมเองก็ดูจะงอนธีโออยู่มากพอควรที่ไปบอกว่าไม่ได้รักมะมี๊ตัวเอง..เหมือนจะผิดหวังจนพูดให้เธอหาคุณแด๊ดคนใหม่ให้ จนเธอต้องคุยปรับความเข้าใจอยู่นานสองนาน จนลูกชายยอมเข้านอน "เห็นคุณเดินออกไป เจโรมก็บอกว่าคุณแด๊ดน่าจะงอน ให้ฉันตามมา"

"ลูกพูดแบบนั้นเหรอ" จากที่นั่งเงียบ ไม่ได้หันไปสบตากับคนที่ตามเข้ามา แต่ประโยคที่ได้ยินกลับทำใบหน้าคมรีบเงยหน้าหันมองเธอ สายตาจากที่ดูเศร้าก็แปรเปลี่ยนไปในทันที

คงจะน้อยใจเจ้าเจโรมจริงๆ

"ค่ะ"

"เข้าใจว่าไม่สนใจซะอีก เห็นตอนออกมา ยังกอดปะปี๊เขาอยู่เลย"

"คุณอาของเจโรมเขา อยู่เลี้ยงตอนเด็ก ก่อนจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ เจโรมเขาเรียกปะปี๊และก็คงดีใจออกนอกหน้าไปหน่อยเพราะไม่ได้เจอกันนานแล้ว" เมื่อได้ยินที่พราวฟ้าบอกถึงจะโล่งใจ.. เหมือนที่แน่นอยู่ในอกหายไปเป็นปลิดทิ้งในทันที กลัวแต่คนนั้นจะเป็นคนที่ลูกชายบอกรับมาเป็นแด๊ด กลัวแต่จะมีใครมาแทนเขา.. "งั้นถ้าคุณเข้าใจแล้ว ฉันขอตัวนะคะ เดี๋ยวจะไปบอกเจโรมให้ว่าคุณไม่ได้งอนอะไร" ร่างสวยพูดพลางหันกลับหลังจะเดินออกจากห้องไป แต่ธีโอเองกลับรีบหยัดตัวลุก ก้าวขายาวไปคว้าเอวสวยไว้ทัน..

ร่างสวยถูกรั้งเข้าหาจนแผ่นหลังสวยชนเข้ากับร่างแกร่งที่ยืนซ้อนหลังเธออยู่

"ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม"

"..." ไม่มีประโยคอะไรตอบกลับมาจากพราวฟ้า ร่างสวยเพียงแต่หันตัวกลับมาหาเขาและถอยตัวออกเว้นระยะห่างพอประมาณ

"พ่อกับแม่ฉันรู้เรื่องธีโอด้วยเหรอ"

"ใครบอกคุณ"

"แปลว่ารู้จริง ๆ สินะ" ใบหน้าเรียบนิ่ง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูผิดหวังไม่น้อย...

"อย่าไปโกรธท่านนะคะ ฉันเป็นคนขอพวกท่านเอง มันไม่ผิดที่พวกท่านจะไม่บอก" เมื่อพราวฟ้าพูดออกมาแบบนั้น ธีโอถึงรั้งร่างสวยให้เดินตามมา..มาหยุดอยู่ตรงหลังโต๊ะทำงาน

พราวฟ้าถูกรั้งให้นั่งลงไปที่เก้าอี้หนังของผู้บริหาร ส่วนร่างแกร่งยืนพิงโต๊ะอยู่ตรงหน้า "ช่วยเล่าทุกอย่างให้ฟังหน่อยครับ"

"ขอร้อง"

เพราะเขาสับสนไปหมดแล้ว ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้ที่เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่บ้านเขากลับเลือกที่จะปิดบัง ป๊าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น

"ช่วงที่เจโรมเพิ่งเกิดมา มันค่อนข้างลำบาก ค่าโรงพยาบาล ค่าของบำรุง ค่าของใช้ลูก หลายอย่าง ฉันคนเดียวรับมือกับค่าใช้จ่ายไม่ไหว แม้จะพยายามเก็บเงินไว้พอสมควรเพื่อลูก แต่เพราะช่วงแรกที่ท้อง ฉันมีภาวะแท้งคุกคาม คุณหมอบอกว่าค่อนข้างเสี่ยง ตอนนั้นมันไม่มีทางเลือก เงินเก็บก้อนสุดท้าย ฉันตัดสินใจเอาไปทิ้งกับการรักษาตัวเองในโรงพยาบาลที่ดีที่สุด ทำทุกทางเพื่อจะรักษาลูกชายให้อยู่ด้วยกันให้ได้"

"พอคลอดแล้ว ก็มีค่าใช้จ่ายอีกหลายอย่างเพิ่มมาอีก ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว จะมาทำงานก็ทิ้งลูกไว้ไม่ได้ บ้านที่อยู่ตอนนั้นมันไม่ได้ปลอดภัยพอจะให้ฉันสบายใจในการทิ้งลูกไปทำงาน สุดท้ายถึงตัดสินใจไปหาคุณพ่อกับคุณแม่คุณ ไปขอความช่วยเหลือจากพวกท่าน" ในตอนนั้นเธอจำได้ดี เธอพาลูกชายไปหา เจโรมในวัยที่ยังแบเบาะ ตอนที่เธอเล่าทุกอย่างให้ฟัง ป๊าศิลาไม่ได้พูดตำหนิอะไรเธอเลยแม้แต่คำเดียว

ไม่มีการขอตรวจดีเอ็นเอ ไม่มีสักคำพูดที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี เพียงแต่เดินเข้ามาหาแล้วใช้มือลูบไปที่แก้มของลูกชายในอ้อมกอดเธอ และมีเพียงคำพูดเดียวหลังจากเธอเล่าทุกอย่างให้ฟัง 'ขอปู่อุ้มหน่อยได้ไหมครับ' คำเดียวแค่นั้น...

"หลังจากนั้นป๊าคุณก็จัดการซื้อบ้านให้ จริง ๆ แล้วจะสร้างให้ใหม่ในไร่ของป๊าคุณ แต่แบบที่ป๊าเอามาให้ดูมันใหญ่เกินไป ฉันเกรงใจเลยรับไว้แค่บ้านที่อยู่ตอนนี้ ฉันขอบคุณพวกท่านเสมอ เพราะมีเงินจากบ้านคุณ ฉันถึงมีบ้านที่ปลอดภัยให้ลูกอยู่ มีเงินเลี้ยงดู ส่งเขาเรียนโรงเรียนดี ๆ"

"แล้วทำไมไม่มาหาฉัน"

"ฉันไปหาคุณแล้ว" ประโยคที่เอ่ยตอบกลับมาในทันที พร้อมกับใบหน้าสวยที่เริ่มน้ำตาคลอ..เหมือนจะเจ็บปวดกับสิ่งที่พูดออกมาอยู่ไม่น้อย

เขาเองที่เห็นแบบนั้นก็รีบย่อตัวนั่งลงตรงพื้น ตรงหน้าพราวฟ้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้.. มือหนาถือวิสาสะรวบมือสวยมาจับเอาไว้

"ฉันไปหาคุณตั้งแต่รู้ว่าท้องเลยด้วยซ้ำ ไปหาตั้งแต่ที่คุณยังบริหารที่นี่แทนคุณราเชลอยู่ ฉันจะมาบอกคุณว่าฉันกินยาคุมไปแล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงยังท้อง ฉันไม่ได้จะขอให้มารับผิดชอบเพราะรู้ว่าคืนนั้นมันเกิดจากความไม่ตั้งใจ แต่แค่อยากมาบอกให้คุณได้รู้ว่านี่คือลูกของคุณ"

"ฉันมาหาคุณที่ห้องนี้ แต่ไม่ทันจะได้เข้าไป ผู้หญิงของคุณก็เดินออกมา ฉันบอกเธอไปว่ามีธุระสำคัญจะคุยกับคุณ เธอบอกว่าคุณไม่ว่าง ให้บอกผ่านเธอไป ฉันก็เหมือนคนโง่ ดันไปบอกผู้หญิงของคุณทุกอย่าง เพราะแค่เห็นว่าเธอคุยกับฉันดี ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไร"

"เธอเข้าไปในห้อง หายไปเกือบครึ่งชั่วโมง ให้ฉันรออยู่แบบนั้น ออกมาอีกทีเสื้อผ้าหลุดรุ่ย มาขอโทษบอกว่าพยายามบอกคุณแล้ว แต่คุณเอาแต่จะทำเรื่องนั้นกับเธอ แล้วบอกให้ไล่ฉันกลับ"

"..."

"พอฉันขอจะเข้าไปคุยกับคุณเอง เธอก็เรียกบอดีการ์ดมาลากฉันลงไป ลากออกไปแบบไม่แม้จะสนใจสักนิดว่าฉันท้องอ่อน ๆ จนสุดท้ายฉันปวดท้อง ต้องพาตัวเองไปหาหมอตอนดึก มีภาวะแท้งคุกคามไม่พอ ยังต้องมาโดนผู้หญิงของคุณพยายามตามมาหา มาบังคับให้ฉันทำแท้งอีก แล้วฉันยังต้องมาหาคุณอีกเหรอ"

"ใคร" คำถามเดียวที่ถามกลับไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง..แม้ในใจจะเจ็บจนจุกไปหมด

พราวฟ้าเจอมาหนักหนาขนาดนั้น แต่เขากลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"คุณซิน ผู้หญิงที่คุณเพิ่งพาไปทานข้าวกับคุณคอปเตอร์เมื่อเดือนก่อน แล้วรู้ไหม วันนั้นเขายังส่งรูปคุณมาให้ฉันอยู่เลย"

"โอเค" ธีโอตอบเพียงแค่นั้นก็กดโทรศัพท์โทรไปหาการ์ดคนสนิทของตัวเองทันที

'ไปลากตัวซินมา ไม่ว่าอยู่ที่ไหน เอาตัวมันมาหากูให้ได้ภายในคืนนี้'