น้ำฝนค่อยๆ กวาดสายตาแลไปรอบๆ ห้องนอนกว้างขวาง แม้ว่าลุงพันน์จะอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้เพียงคนเดียวแต่ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางอย่างเป็นระเบียบ แสดงถึงความเอาใจใส่ดูแลของเจ้าของห้อง
แม้จะมีบ้างบางชิ้นที่วางระเกะระกะไม่ค่อยเป็นที่เป็นทางนัก แต่ก็เป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้นตามประสาผู้ชายที่ไม่ระเบียบจัดจนเกินไป
น้ำฝนจ้องมองมายังตู้เสื้อผ้าตั้งอยู่ปลายเตียงนอน เป็นตู้ไม้สักสีน้ำตาลอมทองดูคลาสสิค
มือเรียวเอื้อมเข้ามาเปิดตู้แล้วมองหาเสื้อผ้า สะดุดตากับเสื้อเชิ้ตสีเทาตัวใหญ่
พอเอามาลองสวมใส่ชายเสื้อก็ยาวลงมาคลุมถึงเข่าเพราะว่าลุงพันน์เป็นผู้ชายที่ตัวใหญ่มาก อีกทั้งตัวก็สูงเหลือเกิน
ในเวลาต่อมา
น้ำฝนเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกซึ่งลุงพันน์กำลังนั่งดูทีวีอย่างอารมณ์ดี พันนาจ้องมองหล่อนที่ดูแปลกตากว่าตอนแรกเพราะสวมเสื้อตัวโคร่งของเขา
“นั่งก่อน… ”
พันนาผายมือเชื้อเชิญ
“ขอบคุณค่ะ… ”
น้ำฝนทรุดร่าง
