“งั้นลุงจะไปส่ง… ”
พันนาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย
“ขอบคุณค่ะ… แต่หนูเกรงใจลุงพันน์”
“ไม่เป็นไร… เดี๋ยวเรารีบไปรีบกลับ อำเถอเทิงกับป่าแดดไม่ได้ไกลกันเท่าไร… ”
พันนากล่าว…
เขาช่างใจดีเหลือเกิน ครู่ใหญ่ๆ ต่อมาก็ขับรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีดำคันใหญ่ออกมาจากไร่โดยมีร่างเอิบอิ่มของหญิงสาวนั่งมาเคียงข้าง
รถคันใหญ่แล่นฝ่าประกายแสงแดดของยามสาย มุ่งหน้าตรงไปตามเส้นทางที่จะไปสู่อำเภอเทิงอันเป็นจุดหมายปลายทาง
ในเวลาต่อมา…
เมื่อมาถึงบ้านของน้ำฝน พันนาจ้องมองบ้านไม้หลังย่อมสภาพเก่า
ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนลำไยเนื้อที่ร้อยกว่าไร่ ซึ่งตอนนี้ทั้งบ้านและสวนนั้นโดนโยกย้ายถ่ายเทกรรมสิทธิ์มาเป็นของสาลี่ผู้เป็นแม่เลี้ยงเรียบร้อยหลังจาก ‘พิชัย’ ผู้เป็นบิดาของน้ำฝนเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อปีก่อน
“ลุงพันน์รออยู่ข้างนอกนะคะ… ”
น้ำฝนหันมาบอกกับร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ในตำแหน่งคนขับ หล่อนยังไม่อยากให้
