“พี่ซื้อไว้สองตัว ให้น้องนิ่มด้วยตัวหนึ่ง จะได้ขี่ม้าขึ้นเขาเวลาไปดูสวนทุเรียนกับดี ดีกว่าเดินเท้าเป็นไหนๆ ค่ะ” ในสมัยนี้คนนิยมเดินเท้าขึ้นไปดูสวนผลไม้บนเทือกเขาสันกาลาคีรี เมื่อได้ผลไม้ก็จะหาบลงมาขาย โดยใช้ไม้คันหาบที่ทำจากไม้ที่แข็งแรงมีความเบา พันผ้าตรงส่วนที่วางบนไหล่เพื่อไม่ให้เจ็บไหล่ ส่วนปลายทั้งสองด้านจะใช้กระสอบเย็บเป็นถุงใบใหญ่ๆ แล้ววางผลไม้เข้าไปให้น้ำหนักทั้งด้านหน้าและด้านหลังเท่าเทียมกันแล้วเดินหาบลงมาจากเขา
หนุ่มๆ ในหมู่บ้านที่ไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่งก็จะรับจ้างหาบผลไม้ให้เจ้าสวนที่รับสมัครลูกหาบช่วยหาบผลไม้ลงมาขายแล้วแบ่งเงินกันคนละครึ่ง ยิ่งทุเรียนนั้นน้ำหนักเยอะจึงต้องจ้างหนุ่มฉกรรจ์ที่แข็งแรงคอยช่วยหาบเพราะหาบเองกันไม่ไหว
“นิ่มขี่ไม่เป็นหรอกค่ะ” เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ปั่นจักรยานก็ยังปั่นไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ คิดว่าการขี่ม้าเป็นสิ่งที่ผู้ชายทำกัน ผู้หญิงมีหน้าที่ทำอาหาร เย็
