แนบใบหน้าลงไปหาเพื่อจะหอมแก้มสาว เธอหลบด้วยกิริยาสะเทิ้นอายก่อนจะลุกหนี ทำให้เขาจับเอาไว้ไม่ทัน “เดี๋ยวนิ่มต้องไปทำกับข้าวแล้วค่ะ” “วันนี้พี่อยากกิน...” เขาพูดไล่หลังเธอไป นิ่มเองก็เหมือนเพิ่งคิดได้ว่าตนนั้นยังไม่ได้ถามโมกข์ว่าอยากรับประทานอะไร โมกข์ยิ้มเมื่อสาวน้อยหยุดเดิน หันมาเอ่ยถามและรอฟังอย่างใส่ใจ “พี่โมกข์อยากรับประทานอะไรคะ นิ่มจะปรุงให้รับประทานในมื้อเย็นวันนี้” “อยากรับประทานแม่นิ่มคืนนี้จะได้ไหมคะ” เขาตอบเสียงไม่ดังนักแต่เธอได้ยินชัดเจนเพราะไม่ได้ยืนห่างจากเขามากนัก แก้มสาวขึ้นสีแดงเรื่อ นิ่มเดินหนีด้วยความอายแทบจะทันที โมกข์มองตามก่อนจะยกมาลัยขึ้นมาสูดดมอย่างชื่นใจ เขาจุมพิตเบาๆ อย่างแสนรักยามนึกถึงคนร้อย อยากบอกว่าเธอทำอะไรให้เขารับประทาน เขาก็รับประทานได้หมดนั่นแหละ เพราะรสมือของเธอดีเยี่ยมไม่มีที่ติ ในเย็นวันนั้นมีอาหารทะเลสดๆ ที่นิ่มทำให้โมกข์รับประทาน เพราะญาติของคน