“พี่โมกข์ไม่กลัวคุณป้าตีมือหักหรือคะ”
“คุณป้าหลับอยู่ครับพี่เลยลงมาหา”
“แน้...” เธอร้องขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น
“จะเก็บดอกไม้ไปร้อยมาลัยถวายพระเหรอคะ ต้องการคนช่วยคัดดอกพุดให้ไหมคะ” เขาอาสาพลางยิ้มหวานให้เธอ โมกข์อยากมีส่วนร่วมกับสิ่งที่เธอทำในทุกๆ วัน
“ถ้าพี่โมกข์ว่างจะช่วยคัดดอกพุดให้ก็ได้ค่ะ” เขาค่อนข้างอ่อนโยนและละเอียด แถมยังใจเย็นอีกด้วย ไม่เคยหงุดหงิดรำคาญกับงานฝีมือเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอชอบทำเลย
“พี่ว่างเสมอสำหรับแม่นิ่มน้อย” เขาเดินตามเธอไปเก็บดอกไม้ต้อยๆ โดยไม่รู้ว่าการกระทำของทั้งสองอยู่ในสายตาของผู้เป็นป่า ท่านเดินเข้าไปเอนหลังอีกครั้ง ปล่อยให้หนุ่มสาวได้อยู่ด้วยกัน คิดว่าบางอย่างปล่อยได้ก็ควรปล่อย เข้มงวดเกินไปเดี๋ยวจะพานเครียดกันไปใหญ่
สาวน้อยโดนเกี้ยวพาราสีไปพร้อมๆ กับต้องร้อยมาลัยไปด้วย ทำให้เธอรู้สึกทั้งขัดเขินทั้งมีความสุขไปพร้อมๆ กัน
“คืนนี้พี่ไปหานะคะ” เขากระซิบบอกสาว
