“อื้ออ พะ พอได้แล้วค่ะ มันเช้าแล้วนะ”
ลดาเอ่ยปากห้ามคนตัวโตที่ยังนัวเนียเธอไม่หยุด จนสายโด่งป่านนี้แล้วเธอกับเขายังไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลยสักชิ้นเดียว
“เหนื่อยแล้วเหรอ พี่ยังไหวนะ”
จมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่กับใบหูเล็ก ๆ กระซิบบอกพร้อมกับเม้มติ่งหูเบา ๆ ทั้งที่ทำกันมาทั้งคืนแล้วแต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเขาถึงไม่อยากหยุดทำเลยสักนิด ลดานุ่มนิ่มน่าสัมผัสไปทั้งตัวจับตรงไหนก็อ่อนระทวยตรงนั้นแถมรสนิยมเองก็คล้าย ๆ เขาอีกด้วย
“ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ค่ะ อย่างน้อยก็พักก่อนได้ไหมคะ”
เธอทำเสียงอ้อนวอนคุณหมอสุดร้อนแรงที่กกกอดเธอทั้งคืนด้วยหวังว่าเขาจะสงสารเธอบ้าง เขาเล่นไม่ให้เธอได้พักเลยแม้แต่นาทีเดียว
“ยอมก็ได้ครับ”
สุดท้ายชาญวิทย์ก็ยอมปล่อยให้คนตัวเล็กได้พักผ่อน ร่างสูงขยับลงไปจากเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้ ริมฝีปากหยักจุมพิตหน้าผากนูนเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ลดาหลับไปแทบจะทันทีที่เขาลุกออกไปจากเตีย
