“ปากคุณน่ะ ถ้ามีแล้วไม่สร้างสรรค์ผมว่าเก็บไว้อมเหรียญ อมน้ำมะพร้าวตอนตายน่าจะดีกว่านะครับ”
คนที่ได้ฟังถึงกับสะอึกไปเลย ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจนหนาเตอะเปลี่ยนสีจากความโกรธที่โดนดูถูกจนสังเกตได้ ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบโต้อะไรร่างสูงเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวเสียก่อน เขาคว้าคอเสื้อคนตรงหน้าโดยไม่สนว่าจะเป็นเพศไหน จะอายุเท่าไหร่จนนงนุชหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ผมรู้เรื่องระยำทุกอย่างที่คุณทำ คุณเป็นแม่ภาษาอะไรถึงยอมให้ลูกตัวเองต้องเผชิญหน้ากับคนแบบนั้น”
“พะ พูดเรื่องบ้าอะไร ปะ ปล่อยนะ!”
น้ำเสียงที่แสดงให้เห็นถึงความโกรธเอ่ยถามออกแก่คนตรงหน้า ทว่าเธอกลับไม่ได้มีท่าทีสำนึกในความผิดของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“หมาน่ะ มันยังรู้จักรักลูกของตัวเอง แต่คุณมันต่ำยิ่งกว่าหมา ไม่รักลูกไม่พอยังใช้ลูกเป็นเครื่องมือเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเองอีก”
“ว๊าย!!”
ชาญวิทย์ผลั
