ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในฝันร้ายอันแสนยาวนาน มันไม่มีจุดสิ้นสุดราวกับหนังที่เล่นวนซ้ำไปเรื่อย ๆ วนเวียนอยู่ในความทรงจำฉัน
ฉันจำเรื่องราวหลังจากที่พี่ชาญเข้ามาช่วยไว้ไม่ได้นัก ทุกอย่างมันพร่าเลือนไปหมดจนแยกไม่อกว่าอันไหนจริงอันไหนฝันและฉันเองก็ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้จากฝันร้ายเหล่านั้น
‘จัดการพวกมันหรือยัง’
‘อืม’
‘เดี๋ยวเข้าไป ให้มันอดข้าวอดน้ำด้วย’
‘ขอบใจ’
เสียงพี่ชาญคุยโทรศัพท์ดังเข้าโสตประสาทเป็นระยะ ๆ ฉันรู้ว่าเขาคิดจะจัดการกับคนพวกนั้นยังไง ทว่าเขาเป็นหมอที่ควรรักษาคน ไม่ใช่ทำร้ายคนแบบนี้ แม้พวกนั้นจะเลวแต่ฉันก็ไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องมือเปื้อนเลือดเลยแม้แต่น้อย
ใช่ ฉันรู้ตัวแล้วว่ารักเขา มันไม่ใช่ความรูสึกฉาบฉวยแต่มันเป็นความรู้สึกลึก ๆ ข้างในที่ฉันพยายามหลีกหนีมันมาตลอด สำหรับฉันแล้วการเปิดใจให้กับคนอื่นเป็นอะไรที่ยากจนเกินจะทน
‘แกร๊ก’
เสียงปิดประตูอย่างแผ่วเบาทำให้ฉันล
