บทที่ 32 LADA | ขอโทษ (TW: มีการพยายามฆ่าตัวตาย)

1763 คำ

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในฝันร้ายอันแสนยาวนาน มันไม่มีจุดสิ้นสุดราวกับหนังที่เล่นวนซ้ำไปเรื่อย ๆ วนเวียนอยู่ในความทรงจำฉัน ฉันจำเรื่องราวหลังจากที่พี่ชาญเข้ามาช่วยไว้ไม่ได้นัก ทุกอย่างมันพร่าเลือนไปหมดจนแยกไม่อกว่าอันไหนจริงอันไหนฝันและฉันเองก็ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้จากฝันร้ายเหล่านั้น ‘จัดการพวกมันหรือยัง’ ‘อืม’ ‘เดี๋ยวเข้าไป ให้มันอดข้าวอดน้ำด้วย’ ‘ขอบใจ’ เสียงพี่ชาญคุยโทรศัพท์ดังเข้าโสตประสาทเป็นระยะ ๆ ฉันรู้ว่าเขาคิดจะจัดการกับคนพวกนั้นยังไง ทว่าเขาเป็นหมอที่ควรรักษาคน ไม่ใช่ทำร้ายคนแบบนี้ แม้พวกนั้นจะเลวแต่ฉันก็ไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องมือเปื้อนเลือดเลยแม้แต่น้อย ใช่ ฉันรู้ตัวแล้วว่ารักเขา มันไม่ใช่ความรูสึกฉาบฉวยแต่มันเป็นความรู้สึกลึก ๆ ข้างในที่ฉันพยายามหลีกหนีมันมาตลอด สำหรับฉันแล้วการเปิดใจให้กับคนอื่นเป็นอะไรที่ยากจนเกินจะทน ‘แกร๊ก’ เสียงปิดประตูอย่างแผ่วเบาทำให้ฉันล

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม