ชาญวิทย์กลับมาคอนโดในสภาพที่เหนื่อยล้า มือหนายกมาลูบใบหน้าและนวดขมับเพื่อปรับอารมณ์ที่เหวี่ยงไปมาให้คงที่
“แกร๊ก”
หมับ!
ร่างบางที่คอยเขาอยู่แล้วโผเข้ากอดคนตัวโตไว้แน่น เพียงแค่นั้นสิ่งที่ตัวเองไปเจอมาก็ได้สลายหายไปราวกับเรื่องพวกนั้นไม่เคยเกิดขึ้น
อาา....เธอเป็นยาดีสำหรับเขาจริง ๆ
ร่างสูงกอดตัวคนตัวเล็กก่อนจะโน้มลงไปหัวหอมเธอเบา ๆ ไออุ่นจากคนที่เขารักทำให้เขาผ่อนคลายและลืมความเหนื่อยล้าไปจนสิ้น
“ไปนานจังเลยค่ะ....คิดถึงจะแย่แล้ว”
“ขอโทษครับ”
เพราะเขาส่งข้อความมาบอกเธอแล้วว่ากำลังกลับมา พวกเพื่อน ๆ ของเธอเลยขอตัวกลับไปก่อน ตอนนี้เลยไม่มีใครในห้องนอกจากพวกเขาและแมวอีกสองตัว เขาอุ้มเธอตัวลอยก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาโดยให้เธอนั่งบนตัก ก่อนจะเอียงคอซบไหล่บางไว้แล้วหลับตาลง
“เหนื่อยไหมคะ”
มือบางลูบแก้มสากระคายที่หนวดเริ่มขึ้นอย่างแผ่วเบา มือหนายกขึ้นมากุมกอบมือบางเอาไว้ซึมซับไออุ่นจากคนต
