หลังจากที่ไปเจอกับรมิตาการรักษาก็คืบหน้าไปมากกว่าที่ชาญวิทย์คาดไว้ ประมาณหนึ่งเดือนให้หลังลดาก็มีอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
เธอนอนฝันร้ายน้อยลงและหลับสนิทในเวลากลางคืนมากขึ้นและไม่ค่อยสะดุ้งตื่นแล้ว ซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะการรักษาหรือว่าเพราะเขา
‘กลับมานอนใช่ไหมคะ’
‘ครับ’
‘กลับแน่ใช่ไหมคะ’
‘ใช่ครับ จะรีบกลับมานะ’
‘ถ้าไม่ทำตามที่พูดขอให้กลายเป็นหมานะคะ’
นี่คือสิ่งที่เธอพูดกับเขาในวันที่เขาติดงานและต้องกลับบ้านดึก วันไหนที่เขามาช้าเธอก็จะยังไม่ยอมนอนจนกว่าเขาจะมาอยู่ข้าง ๆ ด้วย
เวลาอยู่กับเขาสาวแกร่งสุดปากแซ่บคนนั้นจะหายไปเหลือเพียงหญิงสาวที่ขี้อ้อนจนผิดหูผิดตา บางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ว่านี่เขาได้เมียหรือได้ลูกสาวเพราะเธออ้อนราวกับเขาเป็นพ่ออย่างไงอย่างงั้น....
“ลดา พี่กลับมาแล้วครับ”
“พี่ชาญญญญ”
เสียงหวานขานรับตามด้วยเสียงวิ่งตึก ตึกเข้ามากระโดดกอดคอเขาไว้แน่น เธอหอมแก้มซ้า
