ตอนที่ 20 แค่นึกสนุก
หากหวังชิงหว่านรับรู้ความคิดของแม่สามีคงจะอยากบอก ไม่มีใครมีเวลามาใส่ใจผู้อื่นขนาดนั้น ทุกคนล้วนต้องทำมาหากิน ทว่าคนที่ใช้ชีวิตมาครึ่งทางแล้วหากจะอธิบายให้เปลี่ยนความคิดอาจจะเสียเวลาเปล่าประโยชน์
หวังชิงหว่านเดินออกห่างมากจากลู่อันกับลี่อินก็เอ่ยขึ้น
“พี่สาวทั้งสองรู้จักร้านขายอาวุธ เอ่อ...พวกมีดสั้น ธนู หน้าไม้ หรือกระบี่อะไรแบบนี้หรือไม่”
มู่ชิงกล่าว “รู้เจ้าค่ะ...ข้าจะนำทางท่านไป”
หวังชิงหว่านพยักหน้าชื่นชมที่อีกฝ่าที่ไม่เอ่ยถามเหตุผล นางพอใจที่ตัวเองไม่ต้องอธิบาย เดินมาได้พักก็ถึงร้านขายอาวุธ หวังชิงหว่านเดินเข้าไปเลือกด้วยความตื่นเต้น แล้วยิ่งพอก้าวเข้าไปก็เหมือนหลุดเข้าไปในอีกโลกใบหนึ่ง อาวุธยุคโบราณกลิ่นอายมีมนต์ขลังอย่างประหลาดมันตรึงให้หวังชิงหว่านยืนนิ่งจ้องมอง
นางปรายตามองกระบี่แวววับเบื้องหน้าด้วยตาเป็นประกาย ภาพตนเองจับกระบี่ร่ายรำ
หลงจู๊เห็นค
