“พี่ภัทร...พี่ภัทร” รตีเรียกชายหนุ่มที่ทำท่าจะหลับคาโต๊ะ
“ว่าไงน้องรัน” ณภัทรหาวติดๆ กันขณะพูดเพราะง่วงเต็มที่แล้ว
“น้องรันทำรายงานเสร็จแล้วนะคะ ไปนอนกันเถอะค่ะ” ณภัทรลุกขึ้นเต็มความสูง หาวอีกสองสามรอบติดๆ กัน พอรู้ว่าจะได้นอนเขาก็ไม่ลังเล รีบสาวเท้าเข้าห้องนอนที่อยู่ใกล้ๆ ทันที โดยไม่สนใจยายตัวยุ่งอีก
“รอด้วยพี่ภัทร จะทิ้งน้องรันอีกแล้วนะ คนยิ่งกลัวๆ ความมืดอยู่ด้วย” ณภัทรไม่สนใจเสียงอะไรอีกแล้ว เข้าห้องก็ล้มตัวลงนอน แต่ต้องสะดุ้งจนสุดตัว เมื่อยายตัวยุ่งกระโดดขึ้นมานอนบนเตียงด้วย
“ทำอะไรน้องรัน” เหมือนเขาจะหายง่วงนอนเป็นปลิดทิ้ง ลืมไปเลยว่าเธอขอนอนกับเขาที่นี่
“นอนด้วย น้องรันไม่อยากนอนคนเดียว” รตีห่มผ้าจนถึงคอ มองเขาตาปริบๆ อย่างไร้เดียงสา
“เฮ้ย! ไม่ได้” ณภัทรฉุดแขนเล็กๆ ขึ้นมาจากที่นอน รตีทำตัวแข็งเหมือนเด็กๆ ไม่รู้จักโต
“ไปนอนห้องเราเลยไป มานอนทำไมห้องพี่ เป็นสาวเป็นนาง” ณภัทรหน
