- Best Friend 9 – ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่ม (NC20++)

2477 คำ

บรรยากาศการทำงานกลุ่มเป็นไปอย่างราบเรียบ ทุกคนต่างได้รับมอบหมายงานในหน้าที่ที่แตกต่างกัน สายฟ้าเหลือบตามองน้ำฝนเล็กน้อย เพราะเจ้าตัวนั่งตรงโต๊ะที่อยู่ถัดไปจากสายฟ้า เจ้าตัวเอาแต่เอ่ยถามเพทายทุกห้านาที จนเธอแทบจะรำคาญเองด้วยซ้ำ สายฟ้าเลิกสนใจน้ำฝนก่อนจะโฟกัสงานตรงหน้าแทน มีบ้างที่เธอต้องไปเอาข้อมูลบางอย่างจากเพทาย เขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เรื่องเรียนเขาตั้งใจตลอด แล้วเมื่อไหร่เธอกับเขาจะได้คุยกันจริงๆ จังๆ สักที จนกระทั่งเลยเวลาไปเกือบตี 1 ทุกคนจึงตัดสินใจที่จะนอนกันที่หอของเวคินทร์เพราะฝนด้านนอกที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก ส่วนน้ำฝนได้กลับไปก่อนหน้านี้เพราะมีธุระ ซ่าาาาาาาา ทั้งเสียงฝนและบรรยากาศที่แสนจะชวนให้ง่วงนอน แต่กลับทำเธอนอนไม่หลับเสียได้ พรึบ! ร่างเล็กพลิกตัวกลับมาอีกด้าน พลันสายตากลับสบกับดวงตาคู่คมของเพทายที่อยู่ห่างกันไม่ไกลนัก "ทำไมไม่นอน" เขาถามเธอเสียงแผ่วเบา และเป็นครั้งแรกที่เขายอมพูดกับเธอ "ฉันนอนไม่หลับ" ร่างเล็กเอ่ยบอกเขา คงเป็นเพราะเสียงฟ้าผ่าที่ดังเข้ามา... เธอขยับไปใกล้เขาอีกเล็กน้อยเพราะมีแขนของใครอีกคนพาดมาโดนเธอเข้า... และเมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นดาวิส เพื่อนผู้ชายในกลุ่ม เขาพลิกตัวมาใกล้เธอเรื่อยๆ จนร่างของเธอแทบจะไปติดกับเพทายอยู่แล้ว "มานี่" เพทายดึงร่างเล็กของเธอให้เข้าไปใกล้เขาอีกเล็กน้อย ถึงจะไม่มืดมากก็พอเห็นว่าเขาอยู่ใกล้เธอขนาดไหน ร่างสูงเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว "นอนได้แล้ว..." "ทำไมนายไม่นอนล่ะ..." เธอย้อนถามเขาออกไป แต่ร่างสูงกลับไม่ตอบอะไรออกมา เอาแต่จ้องหน้าเธอนิ่ง "เธออึดอัดหรือเปล่าที่อยู่ใกล้ฉัน" เพทายพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้อง "หือ? เปล่านะ ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนั้น..." "ไม่ชอบหรือเปล่าตอนที่ฉันจับตัวเธอเมื่อกี้" "อ่า ก็เปล่า" ไม่รู้เขาจะถามเธอทำไม แต่เสี้ยววินาทีนั้นเธอกลับเห็นเขายิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่พริบตาเดียวมันกลับหายไปเสียอย่างนั้น... "อืม" เขาตอบเธอสั้นๆ เพียงเท่านั้นแล้วไม่พูดอะไรอีก "ช่วงนี้นายสนิทกับน้ำฝนเหรอ" เธอตัดสินใจถามเขาออกไป เพราะตลอดสัปดาห์ก็เห็นว่าน้ำฝนคอยเดินตามแต่เขา "ก็เปล่า น้ำฝนตามฉันเอง" "นายโกรธฉันเหรอ" ร่างเล็กจ้องหน้าเขาผ่านความมืด อยากจะรู้ว่าเขาจะตอบเธออย่างไร "เปล่า ถามทำไม" "ก็ไม่เห็นว่าก่อนหน้านี้นายจะพูดกับฉันเลย..." ใช่ก่อนหน้านี้แทบจะไม่คุยกันด้วยซ้ำ เธอคิดว่ามันคงไม่แปลก ถ้าเขาจะโกรธเธอกับเรื่องที่เกิดขึ้น "..." "นายโกรธใช่ไหม" เธอถามย้ำเขาอีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้ยังคงเหมือนเดิม "เปล่า" "..." "ไม่เคยโกรธเธอสักครั้ง แต่กลัวห้ามใจไม่ให้เข้าใกล้เธอไม่ได้" เขาพูดเสียงแผ่ว เป็นแบบนั้นหรอกเหรอ เธอไม่ได้อยากให้เขาห่างเหินแบบนี้เลย ส่วนเรื่องที่เขาเข้าใกล้ตัวเธอ สายฟ้าก็ไม่เคยรู้สึกอึดอัดแม้แต่ครั้งเดียว แต่เธอแค่ทำตัวไม่ถูกเพราะถูกจู่โจมจนเขินอายเท่านั้น เลยเอ่ยบอกเขาไปในที่สุด "ฉันไม่ได้ห้ามสักหน่อย" "อืม :)" แล้วเขาก็ตอบเพียงคำสั้นๆ อีกครั้ง ในช่วงสองวันมานี้ เธอเอาเวลาทั้งหมดทุ่มให้กับงานกลุ่ม พวกเธอลุยงานกันหามรุ่งหามค่ำ เพราะอาจารย์ดันเลื่อนเวลาส่งให้เร็วขึ้น พวกเธอจึงไม่มีเวลาให้คิดอะไรมากนอกจากลุยงานให้เสร็จก่อนศุกร์นี้ และในที่สุดมันก็เสร็จทันในวันศุกร์พอดี เวคินทร์ซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มจึงนัดพวกเราทุกคนในกลุ่มมาฉลองกันในผับย่าน Center Town ตอนแรกสายฟ้าก็ไม่อยากไปสักเท่าไหร่ แต่เพื่อนทุกคนต่างคาดหวังให้มากันครบกลุ่มเพราะเวคินทร์เป็นคนเลี้ยงทั้งหมด เธอเลยปฏิเสธไม่ลงจึงต้องมาด้วยในที่สุด ส่วนน้ำฝนแทบจะไม่มาช่วยทำงานกลุ่มด้วยซ้ำ แต่พอเวคินทร์นัดเลี้ยงเธอกลับมาเสียอย่างนั้น มันทำให้เธอหงุดหงิดไม่หาย ถึงแม้คนอื่นจะไม่ได้คิดอะไรก็เถอะ "มาฉลองทั้งทียิ้มหน่อยสิ เอ้า! ดื่มหน่อย" เวคินทร์ยื่นแก้วเหล้ามาให้ตรงหน้า ทำให้สายฟ้าต้องรับมันไว้ในที่สุด เธอจิบเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะไม่ค่อยชอบรสชาติของมันเท่าไหร่นัก "ไม่ชอบเหล้าเหรอ งั้นดื่มโค้กสิ" เมื่อเห็นว่าเธอจิบเหล้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จึงเอาแก้วโค้กมาส่งให้เธอแทน "ขอบใจนะ" สายฟ้ายิ้มให้ดาวิสเล็กน้อยที่อุตส่าห์ส่งแก้วของตัวเองมาให้เธอ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับสบตากับใครอีกคน เธอหมายถึงเพทายน่ะ เอาแต่นั่งนิ่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว เหล้าเขาก็แทบไม่ได้ดื่ม ไม่สิเขาไม่ดื่มมันด้วยซ้ำ เอาแต่นั่งมองบรรยากาศภายในผับไปเรื่อย หรือมาคุมใครกันแน่ "เพทายไม่ดื่มเลยเหรอ ถ้าเกิดน้ำฝนเมาเพทายไปส่งน้ำฝนได้ไหม" ร่างเล็กที่อยู่ใกล้เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ แต่เมื่อน้ำฝนพูดจบก็ได้ยินเสียงผิวปากแซวของเพื่อนในกลุ่มกันตรึม น้ำฝนได้แต่นั่งเขินอายกับการแซวของคนอื่นจนออกนอกหน้า มีแค่เธอกับเพทายเท่านั้นที่ยิ้มไม่ออก เพทายได้แต่ทำสีหน้านิ่งเรียบไม่ได้บ่งบอกถึงความเขินอายที่เพื่อนๆ ต่างแซวเขากับน้ำฝนแต่อย่างใด สายฟ้าได้แต่เม้มปาก รู้สึกอึดอัดใจไปหมด ไม่ชอบที่เห็นน้ำฝนทำท่าทีว่าสนิทกับเพทายแบบนี้เลย ถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะปฏิเสธกับเธอไปแล้วก็ตามว่าไม่ได้สนิทอะไรกับน้ำฝน บรรยากาศยิ่งดึกทุกคนในผับก็เริ่มเมากันเล็กน้อยเพื่อนบางคนก็ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะแล้วด้วย ตอนนี้มีเพียงเธอ เพทาย และน้ำฝน ที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ไปไหน สายฟ้าเริ่มจะมึนนิดๆ จากเหล้าที่เพื่อนต่างผสมน้ำหวานมาให้ไม่ขาดสาย ถึงเธอจะปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะบางคนถึงกับป้อนให้ถึงปาก "มองอะไรเหรอ" น้ำฝนถามเธอออกไป เมื่อเห็นว่าสายฟ้ามองมายังเธอ "เปล่า แค่จะบอกว่าชุดสวยดี" เธอบอกอย่างขอไปที ไม่ได้ตั้งใจจะมองสักหน่อย แต่สายตาของเธอมันดันหันไปในตอนที่อีกคนก็หันมามองเธอพอดี "ขอบใจ! เธอไม่ไปเต้นกับพวกผู้ชายเหรอ เมื่อกี้มีคนสนใจเยอะเลยนี่" น้ำฝนยิ้มส่งมาให้ แต่ติดจะกระแนะกระแหน กึ่งประชดเธออยู่ในตัว "งั้นเหรอ?" เธอยิ้มตอบอีกฝ่ายไป นี่คิดจะให้เธอไปให้พ้นๆ เพราะจะได้อยู่ด้วยกันกับเพทายล่ะสิ เธอรู้ทันคนอย่างหล่อนหรอกนะ "อือ เธอก็ไปสิ" เสียงที่น้ำฝนเปล่งออกมามีแววกดดันสายฟ้ากลายๆ นี่ต้องการให้เธอออกไปขนาดนั้นเลย? "ทำไมต้องไปด้วยล่ะ ในเมื่อมีผู้ชายมาหาถึงที่ ไม่ได้ไปจับใครเสียหน่อย :)" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ส่งยิ้มเย็นๆ กลับไปให้น้ำฝน เห็นเจ้าตัวเม้มปากข่มความโกรธไว้ ก็ทำเธออารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ติดตรงที่... กึก! สายตาเธอดันไปสบเข้ากับเพทายเสียได้ สีหน้าเขานั้นมีการคาดโทษเธอเอาไว้ ร่างเล็กกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ที่เธอพูดกับน้ำฝนนั้นแค่จะประชดเท่านั้น ไม่คิดว่าเขาจะตั้งใจฟังพวกเธอคุยกัน สายฟ้าเสหน้ามองไปทางอื่น เพื่อหลบหนีสายตาที่เขามองมา จนในที่สุดบริกรที่เธอสั่งเครื่องดื่มก็มาเสิร์ฟได้ถูกจังหวะพอดี "มาร์การิต้าที่สั่งได้แล้วครับ" บริกรของผับเสิร์ฟค็อกเทลสีสวยมาตรงหน้าสายฟ้า คงเป็นค็อกเทลที่เธอเดินไปสั่งตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน แต่สีมันค่อนข้างแปลกจากที่สั่ง ร่างเล็กไม่ได้ติดใจอะไรกระดกดื่มทันที แต่แล้ว... "อย่าดื่ม! นี่มันของฉัน!!" เสียงของน้ำฝนดังขึ้น แต่มันก็ไม่ทันการณ์เพราะเธอดื่มของเหลวรสชาติฝาดลิ้นลงไปในลำคอเรียบร้อย และมันก็ทำให้เธอรู้ว่ามันไม่ใช่เครื่องดื่มที่เธอสั่งไป "อึก!" ร่างเล็กสะอึกพร้อมกับเบ้หน้านิดหน่อย เพราะมันเข้มมาก "ชิ!" น้ำฝนมีทีท่าไม่พอใจเธออย่างชัดเจน ที่บังอาจดื่มเครื่องดื่มที่เจ้าตัวเป็นคนสั่งเสียหมดแก้ว ในตอนแรกน้ำฝนมีสีหน้าร้อนรนแต่แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นร้อยยิ้มเยาะเย้ยส่งมาให้เธอ... เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะดื่มมัน ก็คิดว่ามันเป็นอันเดียวกับที่เธอได้สั่งไปก่อนหน้านี้เท่านั้น แต่เมื่อค็อกเทลอีกแก้วมาเสิร์ฟ เธอเลยเสียสละมันให้กับน้ำฝน แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ดื่มมันแต่อย่างใด ผ่านไปไม่เกินสิบนาทีต่อจากนั้น สายฟ้าก็รับรู้ถึงความผิดปกติของร่างกาย ความร้อนรุ่มมันทำตัวเธอเหงื่อไหล่ซึมข้างขมับ บางส่วนไหลลงมาตามลำคอแล้วไหลลงสู่ร่องอกในที่สุด พรึบ! ร่างเล็กตัดสินใจถอดเสื้อแจ็กเก็ตตัวนอกออก เผยให้เห็นชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาว สายฟ้าเสยผมขึ้นเล็กน้อยเพราะร้อนรุ่มไปหมดทั้งกายและการกระทำของเธอก็อยู่ในสายตาของใครบางคนไม่วางตา เพทายส่งสายตาขุ่นมัวมายังเธอ มันไม่ได้มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่มองสายฟ้าในคืนนี้ แต่มีสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองมายังเรือนร่างขาวเนียนของเธอไม่ละสายตาเช่นเดียวกัน "สายฟ้า..." เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งจะดุเธอ แต่มันก็ไปไม่ถึงหูของสายฟ้าอยู่ดี... "ร้อนจัง" ร่างเล็กพึมพำใบหน้าเริ่มขึ้นซับสีแดงระเรื่อ เธอรู้สึกผิดแปลกไปจากเดิมอย่างไรไม่รู้ เหมือนร่างกายมีความต้องการบางอย่าง... "เพทายคะ น้ำฝนอยากกลับแล้ว ไปส่งหน่อยได้ไหม" สายฟ้าได้ยินน้ำฝนพูดกับเพทายอย่างร้อนรน แต่ตอนนี้สติของเธอแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พรึบ! ร่างเล็กตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อไปเข้าห้องน้ำ เพราะคิดว่าถ้าอยู่ตรงนี้ต่อไป เธออาจจะทำอะไรบางอย่างที่น่าอายออกไปก็ได้ ผลัก! "อะ! ขอโทษ" เพราะร่างกายที่อยู่ในสภาพไม่เต็มร้อยนัก เผลอเดินชนคนนั้นคนนี้ไปทั่ว เธอแค่อยากเข้าห้องน้ำให้เร็วที่สุด เพื่อปลดปล่อยอาการบ้าๆ ที่เกิดขึ้นกับร่างกายเธอตอนนี้ ซ่าาาาา เมื่อถึงห้องน้ำเธอไม่รีรอที่จะเปิดก๊อกน้ำก่อนจะใช้น้ำเย็นๆ กวักใส่หน้าอยู่เกือบครึ่งนาที เธอส่างเมาไปได้เยอะแล้ว แต่อาการบางอย่างที่จู่โจมเธออยู่มันแทบจะไม่บรรเทา มีแต่จะทวีคูณเท่านั้น ขาเล็กสั่นเทาแทบจะก้าวไม่ออก เพราะความต้องการที่เล่นงานเธอไม่หยุด สายฟ้าไม่อาจปฏิเสธได้ว่าตอนนี้ร่างกายเธอต้องการ 'เซ็กซ์' มากแค่ไหน "อาา" ร่างเล็กเผลอครางออกมาเสียงแผ่ว น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ความคิดตอนนี้คือ เธอต้องกลับหอ... เมื่อคิดได้ดังนั้นคนตัวเล็กไม่รอช้า สองแขนเธอผลักประตูห้องน้ำออกไปทันที ตอนนี้เธอแทบไม่อยากมองหน้าใคร "น้องสาวสวยจังครับ" เสียงแซวดังจากคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก "ไปต่อกันไหม..." "ชื่ออะไร" เสียงพวกนี้มันทำเธอแทบบ้า ได้แต่ยกมือขึ้นมาปิดหูเอาไว้ เธอรู้สึกเหมือนร่างกายจะเดินไม่ไหวอีกต่อไป ได้แต่นั่งยองๆ ลงในขณะที่ผู้คนรอบกายได้แต่โยกเต้นไปตามจังหวะของเพลงสุดมัน ร่างกายเธอมันยิ่งต้องการอย่างห้ามไม่อยู่ เธออยากออกไปจากที่นี้... หมับ! แขนเธอถูกดึงขึ้นจากใครบางคนให้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างเล็กเงยหน้าไปมองก็พบว่าเป็น... "เพทาย..." "เธอไหวไหม" เขาถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง เหมือนอย่างเคย แต่แฝงไปด้วยการคาดโทษเล็กน้อยที่กล้าวิ่งหนีไปไกลตาเขาแบบนี้ สายฟ้าไม่ได้ตอบเขาออกไป คนตัวเล็กจ้องเพทายนิ่ง ริมฝีปากเล็กแห้งผากในยามที่มองริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูของเขา "เป็นอะไร" เขาถามย้ำเธออีกครั้ง ก็เห็นว่าร่างเล็กหลับตาลงใช้ลิ้นแลบเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ เพทายสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่พวยพุ่งออกมาจากร่างเธอไม่หยุดเพราะเขาอยู่ใกล้เธอมาก มันเหมือนกับโดน... "เพทาย..." ร่างเล็กลืมตาขึ้นก่อนจะเอ่ยเรียกเขาด้วยเสียงแหบพร่า "หือ?" เขาขมวดคิ้วครางตอบในลำคอ แต่แล้ว... หมับ! ร่างเล็กยกแขนขึ้นคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนจะประกบริมฝีปากสีแดงสดของตัวเองลงบนกลีบปากของเขาทันที กึก! เพทายชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักเธอออก คนตัวเล็กใช้ปลายลิ้นแลบเลียริมฝีปากเขาเบาๆ ก่อนจะส่งมันเข้าไปในโพรงปากของเขาดูดดุนตอดรัดปลายลิ้นอุ่นร้อนของเขาอย่างออดอ้อน ร่างเล็กบดจูบที่แสนดูดดื่มให้กับร่างสูง ได้ยินเสียงเฉอะแฉะของน้ำลายสีใสที่ดังเล็ดลอดออกมายามริมฝีปากสัมผัสกัน สายฟ้ากัดริมฝีปากล่างของเขาเล็กน้อยจนสัมผัสได้ถึงรสชาติเค็มปร่าของเลือดแล้วดูดดึงมันเข้าไปในริมฝีปากอีกครั้ง ร่างสูงจับใบหน้าสวยของเธอให้เงยขึ้นรับจูบของเขาเช่นเดียวกัน ตอนนี้เธอทั้งคู่แทบจะไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ได้แต่มอบจูบที่แสนดูดดื่มให้แก่กัน เพทายเองก็เพิ่งรู้ตอนนี้ว่าเขาโหยหาสัมผัสจากคนตัวเล็กมากขนาดไหน ฝ่ามืออุ่นร้อนของเธอลูบไล้ไปทั่วอกแกร่งและมันเลื่อนต่ำลงมายังลอนซิกซ์แพ็กของเขาก่อนจะวางมันไว้บนหัวเข็มขัด แก๊ก~ หลังจากนั้น...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more