- Best Friend 2 – นอนห้องฉันไหม
2536 คำ
ผ่านมาสองวันนับตั้งแต่มาแลกเปลี่ยนวันแรกเธอยังคงไปเรียนตามปกติเช่นเคย ตอนนี้เธอมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนชื่อน้ำฝน วันนั้นไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาผูกมิตรกับเธอแล้วเสียอีก เพราะคนอื่นๆ ต่างไม่มีใครเข้ามาทักทายเธอสักคน จู่ๆ น้ำฝนก็เข้ามาทักและยังบอกอีกว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอ
และสองวันที่ผ่านมาเธอก็ไม่ได้นั่งข้างเพทายทุกคาบเหมือนวันแรกอีก เพทายคือชื่อของพ่อหนุ่มหน้านิ่งคนนั้นที่ยอมบอกชื่อกับเธอตั้งแต่วันแรก ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกว่าเขาจะมาแนะนำตัวก่อนด้วยซ้ำ
"สายฟ้ามีเรียนตอนบ่ายต่อหรือเปล่า" น้ำฝนเอ่ยขึ้นเมื่อเธอทั้งคู่เดินมาตามโถงทางเดินใต้คณะวิศวะ ซึ่งเป็นทางผ่านจากโรงอาหาร
"มีวิชาเสรี น้ำฝนล่ะ"
"ฉันไม่มี"
"งั้นฉันไปเรียนก่อนละกัน น้ำฝนก็กลับหอดีๆ ล่ะ" สายฟ้าโบกมือลาเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปยังคณะ
ระหว่างทางเธอโดนผู้ชายคณะวิศวะผิวปากแซวนิดหน่อย ได้แต่รีบสาวเท้าเพื่อออกจากใต้คณะให้เร็วที่สุด เธอไม่ค่อยชินกับการโดนแซวมากเท่าไหร่ มันทำตัวไม่ถูกสุดๆ
"น้องสาวชื่ออะไร"
"สวยจังครับ"
"มีแฟนยัง"
"จีบได้เปล่า"
สายฟ้าได้แต่เม้มปากไม่กล้าหันหน้าไปมองด้วย เพราะพวกเขามีกันตั้งหลายคนที่นั่งอยู่บนม้าหินอ่อน
พอเดินออกจากที่นั่นมาได้ เธอก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก สายฟ้าหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ใต้คณะอย่างเหนื่อยอ่อน ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ชื้นข้างขมับเล็กน้อย จนได้ยินเสียงของใครบางคนพูดขึ้นข้างๆ
"มีเรียนเหรอ"
"หือ?" คนตัวเล็กหันหน้าไปมองตามเสียง ซึ่งคนที่เรียกก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเพทาย ที่อยู่ในชุดนิสิตเรียบร้อย "อ่า อืม ลงอิ้งสองไว้น่ะ นายมีเรียนด้วยเหรอ"
"อืม" เขาตอบมาสั้นๆ จนเธอก็ไม่รู้ว่าจะชวนเขาคุยอย่างไรดี เพทายเป็นคนเงียบๆ อยู่แล้ว เธอนั่งเรียนกับเขานี่ก็แทบจะนับคำที่หมอนี่พูดกับเธอได้เลยด้วยซ้ำไป
"เอ่อ...แล้วเรียนวิชาอะไรเหรอ" เธอลองชวนคุยกับเขาอีกสักหน่อย เพราะเห็นว่าร่างสูงตรงหน้าไม่ได้เดินไปไหน
"เรียนเหมือนเธอ"
"อ่า งั้นเหรอ" สายฟ้ายกมือขึ้นมาเกาหัวแก้เก้อเล็กน้อย เพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่เลิก แบบนี้ก็ทำเธอเสียอาการไปชั่วครู่ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งกับคำพูดต่อมาของเขา
"เมื่อกี้ใต้ตึกวิศวะ..." เพทายพูดเสียงเบาจนเธอจับใจความไม่ได้ จนต้องถามซ้ำไป
"หือ? นายว่าไงนะ"
"เปล่า ไม่มีอะไร" แต่เขาก็ปัดคำพูดทิ้งไป ก่อนจะยกข้อมือมาดูนาฬิกา จนทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่ามันจะถึงเวลาเรียนในอีกไม่กี่นาทีแล้ว หรือบางทีอาจจะสายแล้วก็ได้
"ตายแล้ว นี่มันจะบ่ายโมงแล้ว ไปกันเถอะ" เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง ก่อนจะรีบจับมือเขาให้รีบวิ่งไปขึ้นบันได เพราะตอนนี้ลิฟต์ใต้คณะมีคนรอใช้เยอะมาก แถวยาวจนคิดว่าถ้ายังรอคงสายแน่
แฮ่กๆ
เธอหอบหายใจเข้าปอดด้วยอาการเหนื่อยแทบจะขาดใจ เพราะต้องวิ่งขึ้นบันไดตั้ง 3 ชั้น พอลองหันกลับไปมองร่างสูงข้างกายเขาแทบจะไม่มีอาการของคนเหนื่อยอ่อนแต่อย่างใด
อะไร! ทำไมกันล่ะ เธอพาเขาวิ่งขึ้นบันไดตั้งสามชั้นแต่มีแค่เธอคนเดียวที่หอบอย่างกับหมาแบบนี้!! ToT
"เสียงเธอ..."
"แฮ่กๆ...ทะ ทำไมเหรอ..." สายฟ้าหันไปมองเขาพร้อมกับหายใจเข้าปอดอย่างหนัก
"เปล่า... เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ" เขาถามเธอเสียงแหบพร่า ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
"อืม ก็ตั้งสามชั้น ฉันไม่เคยวิ่งแบบนี้มาก่อนเลยนะ ToT" เธอบอกเขาเสียงแผ่ว เหมือนจะตายเสียให้ได้เลย
"หันมานี่หน่อย"
"หือ? อะไรเหรอ.." เธอหันไปตามที่เขาบอก แต่ก็ต้องตัวแข็งทื่อ เพราะเพทายใช้มืออีกข้างยกขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ไหลลงบนแก้มขาวเนียนอมชมพูยามเหนื่อยหอบ มือของเขามันนิ่มเสียจนคิดว่าเป็นมือผู้หญิง มันไม่ได้หยาบกระด้างอย่างเช่นของคนอื่นแม้แต่นิด
สายฟ้ามองหน้าเขาอย่างคนเหม่อลอย ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรแบบนี้ให้ จนเธอได้ยินเสียงของนิสิตที่กำลังจะเดินมาทางนี้ จึงได้สติกลับมา
"เอ่อ เราเข้าห้องเรียนกันเถอะ" เธอจับมือเขาออกจากแก้มของเธอเล็กน้อย
"อืม" เขาตอบสั้นๆ เพียงเท่านั้นก่อนจะเป็นคนจับมือเธอให้เดินเข้าห้องเรียนไป ส่วนสายฟ้าได้แต่มองมือที่เขาจับเอาไว้ ไม่กล้าสะบัดออกด้วย ก็เพราะเธอเป็นคนทำใจกล้าจับมือเขาก่อนเองนี่
โอ๊ยยยยอายจัง T///T
เธอใช้เวลาในการเรียนตลอดช่วงบ่ายไปกับพ่อหนุ่มหน้านิ่งคนข้างๆ เพทายช่วยอธิบายหลายอย่างที่เธอไม่เข้าใจในวิชานี้ จนเธอคิดว่าเขาก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนที่ได้ยินคนอื่นพูดมาสักเท่าไหร่...
ถึงจะเป็นคนพูดน้อย แต่เมื่ออยู่กับเธอเขาก็พูดเยอะขึ้นนิดหนึ่งนะ ถึงจะเล็กน้อยอย่างไรเธอก็ดีใจที่เขาไม่แสดงทีท่าเย็นชาเวลาเธอถามเกี่ยวกับเรื่องเรียน และถ้าเธอไม่ถามเขาก็จะนั่งเงียบเป็นเพื่อนตลอดคาบ
หลังจากเลิกคลาสนี้เพทายมีเรียนต่ออีกหนึ่งวิชาส่วนเธอนั้นว่าง จึงจะเข้าไปอ่านหนังสือที่หอสมุด เพราะก่อนหน้านี้เธอได้ถามเขาเกี่ยวกับงานคู่ที่ต้องส่งในสัปดาห์หน้า เพทายจึงมอบหมายหน้าที่ให้หัวข้อเธอมาหาข้อมูลเพิ่ม และหอสมุดคงตอบโจทย์ได้ดีที่สุด
เธอเลือกหนังสือตามชั้นที่เรียงไว้ เมื่อได้เล่มที่ต้องการจึงเลือกมานั่งอ่านตรงโต๊ะว่าง หอสมุดในตอนเย็นมีนิสิตมาใช้บริการค่อนข้างน้อยในวันนี้ เธอจึงมีที่นั่งให้เลือกเยอะ เธอจึงนั่งบริเวณที่ใกล้ที่สุดกับชั้นหนังสือ เพื่อจะได้ง่ายแก่การจัดเก็บ
เธอนั่งอ่านหนังสือคนเดียวไปเงียบๆ สักพักก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีใครมาสะกิดตรงหัวไหล่
"อ๊ะ!"
"ไง สายฟ้า" เสียงนั้นดังขึ้น และเมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นวายุ คนที่เธอเดินชนเมื่อหลายวันก่อน
"อ้าว วายุ"
"มาอ่านหนังสือเหรอ?" เขาถามพลางนั่งลงตรงกันข้ามกับเธอ
"อืม จะยืมหนังสือไปทำรายงานน่ะ แต่ฉันไม่มีบัตรนิสิตของที่นี่" เธอบอกเขาก่อนจะทำหน้าเศร้า บัตรนิสิตของที่นี่เธอจะได้รับก็อีกตั้งหนึ่งสัปดาห์โน่น มันคงเลยเวลาการส่งรายงานไปแล้ว เธอจึงได้แต่ถ่ายรูปบางเนื้อหาที่สำคัญเก็บไว้ไปทำรายงานต่อ
"งั้น...เดี๋ยวฉันยืมให้ก็ได้"
"หือ? จริงเหรอ" คนตัวเล็กเอ่ยด้วยความตื่นเต้น ไม่คิดว่าเขาจะยอมยืมให้
วายุได้แต่มองตามรอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้เขาเองก็ยิ้มตอบเธอไปอย่างอัตโนมัติ
'ทำไมถึงเป็นคนที่ยิ้มสวยขนาดนี้'
สายฟ้าเขียนรายงานจนลืมเวลาไปด้วยซ้ำ เพราะไฟในหอสมุดมันสว่างจ้าเสียจนไม่รู้เวลาที่แท้จริง เมื่อใช้สายตามองออกไปนอกหน้าต่างปรากฏว่ามันมืดสนิทแล้ว
ก่อนหน้านี้วายุมีธุระจึงขอตัวไปก่อน แต่เขาก็ไม่ลืมไปยืมหนังสือให้เธอก่อนกลับ ช่างเป็นคนมีน้ำใจจริงๆ ไม่รู้จะขอบคุณเขาอย่างไร เมื่อเอ่ยปากถามเขาจึงขอให้เธอไปทานข้าวเป็นเพื่อนสักมื้อ เธอเองก็คิดว่ามันไม่ได้หนักหนาอะไรจึงตอบตกลงไป
สายฟ้าใช้เวลาไม่นานในการเก็บของลงในกระเป๋าแต่เมื่อออกจากหอสมุดผลปรากฏว่าฝนตก
"กลับไงล่ะทีนี้"
ถึงแม้ว่าแม่จะตั้งชื่อให้ว่า 'สายฟ้า' แต่เธอไม่ได้ชอบสายฟ้า ฝน หรือเสียงคำรามของฟ้าแม้แต่น้อย
เมื่อมองดูนาฬิกาบนหน้าปัดโทรศัพท์ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มได้แล้ว เธอจึงตัดสินใจรอให้ฝนหยุดตกใต้หอสมุด แต่เมื่อเวลาผ่านไปเกือบจะสองทุ่มครึ่งฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกแต่อย่างใด เธอจึงตัดสินใจลุยฝนกลับหอไปในที่สุด
ฝนไม่ได้ตกหนักอย่างเช่นตอนแรกก็จริง แต่มันก็ทำให้ชุดเธอเปียกได้
ชุดเปียกไม่เป็นไร แต่ขอให้หนังสือที่ยืมมาไม่เปียกเป็นพอ
"แฮ่กๆ" ร่างเล็กหอบหายใจอย่างหนักเมื่อถึงหอโดยสวัสดิภาพ ถึงแม้ระยะทางจากมหา’ลัยถึงหอจะใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นัก แต่เธอต้องใช้แรงในการวิ่งฝ่าฝนมาเยอะกว่าปกติหลายเท่าตามแบบคนไม่ชอบออกกำลังกาย และเธอต้องขอบคุณพระเจ้าที่ให้ฝนมันตกหนักหลังจากที่เธอถึงหอพอดิบพอดี
"สามทุ่มแล้วเหรอ?" เธอเงยหน้ามองนาฬิกาใต้หอที่เข็มยาวตรงกับเลขเก้าพอดี
"อ้าวหนูตากฝนมาเหรอ เปียกหมดแล้ว" ป้าเจ้าของหอทักเธอขึ้น ขณะที่กำลังจะปิดประตูห้องสวัสดิการ
"ค่ะ แล้วป้าจะไปไหนเหรอคะ" เธอเอ่ยถามอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก
"ป้าจะกลับบ้านแล้ว ที่หอนี้ป้าจะอยู่แค่สามทุ่ม เจอกันอีกทีหกโมงเช้าโน่น"
"อ้อค่ะ" สายฟ้าเกาหัวเล็กน้อย เหมือนโชว์เด็ดเข้าให้อีกแล้ว เธอก็คิดว่าป้าเจ้าของหอจะอาศัยอยู่ใต้หอเสียอีก ที่ไหนได้แกมีบ้านอยู่ต่างหากนี่เอง
"ป้ากลับก่อนนะ เราก็ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อเสียล่ะ"
"ค่ะ" เธอยิ้มให้ก่อนจะยกมือขึ้นสวัสดีจนป้าขึ้นรถไปในที่สุด เธอจึงรีบขึ้นลิฟต์ไปยังห้องทันที เพราะรู้สึกหนาวๆ ขึ้นมาเล็กน้อย
สายฟ้าล้วงเข้าไปหากุญแจในกระเป๋าสะพาย แต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ
"หือ? อยู่ไหนกันนะ" เธอบ่นกับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเททุกอย่างในกระเป๋าออกมา แต่ก็ไม่มีกุญแจห้องที่หาอยู่ และมันก็ทำให้นึกขึ้นได้ว่าเธอลืมมันไว้ในห้อง ToT
ปกติปุยฝ้ายจะเป็นคนล็อกห้องประจำ เธอจึงเคยชินกับการล็อกประตูอย่างเดียว แต่ดันลืมเอากุญแจออกมาด้วยเสียได้
"โอ๊ยย ทำไงดีเนี่ย ป้าก็กลับบ้านแล้วด้วย"
สายฟ้านั่งพิงประตูห้องอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะโทรไปบอกปุยฝ้ายก็เกรงใจเพราะตอนนี้ฝนก็ตกหนักกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ ส่วนน้ำฝนเธอยังไม่ได้ขอเบอร์โทรติดต่ออีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
ในขณะที่หยาดน้ำตากำลังคลอเบ้า ประตูห้องฝั่งตรงข้ามก็เปิดออกมา
กึก!
และเหมือนว่าเขาจะชะงักเท้าไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพเปียกโชกแทบจะทั้งตัว นั่งกอดเข่าอยู่หน้าประตู
"เธอ...ทำไมไม่เข้าห้อง" เสียงนุ่มทุ้มของเขาเอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมานั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ
"ฉันลืมกุญแจห้องอ่า แล้วป้าเจ้าของหอก็กลับบ้านแล้วด้วย" เธอบอกเขาเสียงสั่น เพราะลมจากด้านนอกเริ่มจะพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จากฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก
"งั้นเหรอ" เขาตอบเธอเพียงแค่นั้น แล้วมองหน้าเธอเล็กน้อย เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางความเงียบ "เธอมานอนห้องฉันไหม"
"ฮะ?" เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดประโยคนี้ออกมา เลยทำหน้าเอ๋อใส่เขาไปหนึ่งชุด เพทายถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งเพื่อเน้นย้ำคำพูดของตัวเอง
"มานอนห้องฉันก่อนไหม"
"ได้เหรอ"
"อืม" เขาเอ่ยบอกเธอแค่นั้น ก่อนจะอาสาเข้ามาช่วยถือกระเป๋าสะพายให้ และช่วยพยุงเธอขึ้นจากพื้น
มันก็แปลกๆ อยู่นะบรรยากาศตอนนี้ เธอยังไม่เคยมาห้องเขามาก่อน ถึงแม้จะเป็นห้องที่เหมือนกันกับห้องเธอก็ตาม แต่ห้องเขากลับมีของเยอะกว่าเธอเป็นไหนๆ ทั้งกีตาร์ ตู้หนังสือที่เรียงกันเป็นระเบียบ รองเท้านับสิบคู่ที่ดูจากชื่อแบรนด์แล้วก็รู้ว่าแพงใช่ย่อย
"ห้องนายดูไม่เหมือนห้องของผู้ชายเลย"
"...เหรอ?" เขาขมวดคิ้วก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาขุ่นๆ
เธอพูดอะไรผิดเหรอ?
"กะ ก็ห้องผู้ชายส่วนใหญ่มันต้องรกสิ"
"เธอรู้ได้ไง" เขาจ้องหน้าเธอไม่เลิกยามถามคำถามนี้กับเธอ
"ฉันมีน้องชายสองคนแล้วเวลาไปหาที่ห้องทีไรนะ มันก็รกทุกห้องเลยอ่า ToT ขอโทษที่เหมารวมแล้วกัน" เมื่อเธออธิบายให้ร่างสูงตรงหน้าฟัง เขาก็มีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้น
จนทำเธอโล่งใจไปที ดีไม่ดีถ้าปล่อยให้เขาสงสัยนานกว่านี้เขาอาจโยนเธอให้นอนนอกห้องก็เป็นได้...
"เอานี่ไปสิ"
"อ่า..." เธอยื่นมือไปรับเสื้อกับกางเกงที่เขาเตรียมไว้ให้ เพทายใจดีอีกแล้วแบบนี้มันคันยุบยิบในใจชอบกล "ขอบใจนะ"
"อืม เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อไปก่อนละกัน ฉันต้องลงไปเอาของที่ห้องเพื่อน"
"อ่า ได้สิ" เธอมองดูร่างสูงที่เดินออกจากห้องไป เขาไม่ได้เอากุญแจลงไปด้วย เธอคงต้องทำหน้าที่เป็นคนรอเปิดประตูห้องให้เขาสินะ
สายฟ้าเข้าไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานนัก ร่างเล็กมองดูตัวเองในกระจกเสื้อของเขายาวเลยมาถึงต้นขา ส่วนกางเกงเขามันก็หลวมโพรกเสียจนใส่ไม่ได้ เธอจึงตัดสินใจที่จะใส่เสื้อเขาเพียงอย่างเดียว เพราะแค่นี้ก็ยาวเหลือเฟือแล้วสำหรับเธอ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากที่เธอออกจากห้องน้ำไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ ทำให้เธอต้องรีบสาวเท้าไปเปิดอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้เพทายรอนาน
แต่เมื่อเปิดประตูออกมานั้น คนที่เธอคิดว่าเป็นเพทายกลับไม่ใช่อย่างที่คิด...
"เพทายคะ ทำไมไม่รับ..." เสียงของผู้หญิงที่อยู่หน้าประตูเงียบหายไป เมื่อได้เห็นหน้าเธอ "เธอเป็นใคร ทำไมอยู่ห้องเพทายได้ล่ะ?"
- ผู้เขียน
