บทที่ 10
รู้ความจริง
[อือ...] เสียงงัวเงียที่ดังแผ่วมาจากปลายสาย ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองอยู่นั้นหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ตื่นได้แล้ว ไหนเมื่อคืนบอกพี่ว่าวันนี้จะไปทำงานไง”
[นาฬิกาปลุกยังไม่ปลุกเลยค่ะ ทำไมวันนี้พี่ชินตื่นเช้าจังล่ะคะ] เป็นปกติที่เธอจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ในเวลาเดิมทุก ๆ วัน เพื่อลุกมาคุยและส่งให้กำลังใจเขาก่อนออกไปทำงานในทุกเช้า ทว่าวันนี้นาฬิกาที่เธอตั้งไว้ยังไม่ปลุกเลย หากแต่กลับเป็นเขาที่โทร. มาปลุกเธอแทน
“เมื่อวานพี่บอกเราแล้วว่าวันนี้พี่มีประชุมตอนเช้า เนี่ย พี่บอกอะไรไปก็ไม่จำ ถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะจับมาตีให้ก้นลายเลย”
[ง่า...ขอโทษค่ะ] ดาวิกาว่าอย่างรู้สึกผิด เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเขาบอกเธอแล้วจริง ๆ แต่ตอนนี้เธอเพิ่งตื่นนอนใหม่ ๆ สมองเธอก็เลยยังเบลอและมึนงงอยู่ สักพักก็มีเสียงแจ้งเตือนขึ้นมาว่าอีกฝ่ายขอเปิดกล้อง หญิงสาวกดตอบรับและยีตามองคน
