ไม่ดีใจรึไง
707 คำ
ตอนที่ 7
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ระหว่างที่ท่านประธานเดินตรวจก่อนจะถึงโต๊ะของมณีมันตรา เธอก็พะอืดพะอมแล้วก็รีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ ประธานหนุ่มสงสัยจึงถามกับสุวิมลในระหว่างที่เขาเดินมาตรวจโต๊ะของเธอ
“เพื่อนที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ คุณเค้ารีบวิ่งไปไหนเหรอ” เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัดเห็นแต่ข้างหลัง
“คือเค้าไม่สบายคะ..ท่าน หนูต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ” สุวิมลรีบแก้ตัวแทนมณีมันตรา หลังจากนั้นประธานหนุ่มก็ไปหยุดตรวจที่โต๊ะของมณีมันตรา ก่อนจะเหลือบไปเห็นรูปพนักงานตั้งอยู่บริเวณโต๊ะ เขาจำเธอได้ไม่ลืม...ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
หลังจากนั้นมณีมันตราก็เดินกลับมาที่โต๊ะ โดยมีประธานหนุ่มใส่สูทนั่งรออยู่ เขานั่งหันหลังให้เธอ ก่อนที่ทั้งคู่จึงได้ประจันหน้ากันจัง ๆ เป็นครั้งแรกหลังจากคืนนั้น ทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่สักพัก ภาณุภัทร์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“เธอไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เอ่อ ๆ ๆ ก็แค่คลื่นใส่ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าตอบเพราะรู้แล้วว่าเขาคือคนที่เธอมีอะไรด้วยในคืนนั้น นี่ถ้าเธอถามใครต่อใครสักนิดว่าประธานบริษัทใหญ่ที่จะเดินทางตรวจในครั้งนี้ชื่ออะไร เธอก็คงรู้ว่าเป็นเขาไปนานแล้ว
คุยกันได้อยู่คำสองคำ มณีมันตราก็รีบวิ่งไปอาเจียนอีกครั้ง คราวนี้ภาณุภัทร์สงสัยก็เลยแอบตามมารอเธอที่หน้าห้องน้ำ
“คุณไม่สบายเป็นอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น หญิงสาวตกใจเล็กน้อยที่เห็นร่างของเขายืนอยู่
“ปะ..เปล่าค่ะ..ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เธอพยายามหลบสายตาของเขา
“ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่” เขาเอ่ยขึ้นเพราะบริเวณนี้อยู่กันแค่สองคน
“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะ” หญิงสาวตอบ
“เธอมีอะไรจะบอกฉันมั้ย มณีมันตรา” เขาจำชื่อเธอได้ขึ้นใจจากโต๊ะทำงานเมื่อสักครู่นี้
“เรื่องเดียวที่ฉันจะบอกได้ก็คือ เงินที่คุณทิ้งไว้ ฉันจะคืนให้ แต่ตอนนี้ฉันขอคืนแค่เก้าแสนบาทก่อน” เขายิ้มกว้างให้เธอ ก่อนจะเอ่ยถาม
“แล้วอีกหนึ่งแสนไปเสียล่ะ”
“ฉันเอาไปประกันตัวน้องชายค่ะ แล้วฉันจะพยายามหามาคืนให้ค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างตรงไปตรงมา
“เอาละ สิ่งที่ผมถามคุณไปในตอนแรก ผมไม่ได้ต้องการจะฟังเรื่องนี้ เงินจำนวนนั้นผมยกให้คุณ”
“แต่ฉันคงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”
“ฉันจะถามเธออีกครั้ง....เธอมีอะไรจะบอกฉันมั้ย” เขาย้ำประโยคหลัง
“ฉันบอกคุณไปหมดแล้วนี่คะ”
“ไปเตรียมตัวซะ เดี๋ยวคุณต้องไปโรงพยาบาลกับผม”
“เรื่องอะไรคะ ทำไมถึงต้อง...” หญิงสาวยังไม่ทันจะได้พูดจบ เขาก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“ผมจะพาคุณไปตรวจ”
“ตรวจเรื่องอะไรคะ....ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“มีสิ!! สิ่งที่เธอกำลังปิดบังฉันยังไงล่ะ มณีมันตรา” พูดจบเขาก็ตรงเข้ามากอดก่อนจะซุกไซ้ใบหน้าคมไปทั่วลำคอขาว
“อื้อ!!!...ปล่อยนะ” หญิงสาวพยายามดิ้นรนแต่เขาก็สามารถประคองใบหน้าของเธอให้มารับจูบจากเขาจนได้
“อื้มมมม!!!” เขายอมปล่อยเธอหลังจากได้จูบจนพอใจแล้ว...ก่อนยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“คุณทำแบบนี้ไม่กลัวพนักงานคนอื่นมาเห็นหรือไง”
“ผมไม่แคร์ ทำไม” เขายักไหล่ขึ้น แล้วจะเข้าไปกอดเธออีกครั้ง แต่ครั้งมณีมันตรารีบเดินหนี แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นไปได้ ก่อนจะถูกร่างสูงรั้งตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้ได้สำเร็จ
“ขอร้องเถอะค่ะ ได้โปรดปล่อยฉัน” เธอพยายามแกมือเขาออก
“เธอก็อย่าดื้อกับฉันสิ”
“คุณก็ปล่อยก่อนสิ ฉันเดินเองได้”
“ก็คุณพยายามเดินหนีผมก่อนไง”
- ผู้เขียน
