กระดุมเม็ดนั้น
644 คำ
ตอนที่ 8
หลังจากกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับประธานหนุ่ม มณีมันตราก็รีบเดินไปบอกกับสุวิมลที่โต๊ะทำงานของเพื่อน
“สุ!!!..เดี๋ยวฉันมานะ” มณีมันตราบอกเพื่อนด้วยเสียงอ่อย ๆ
“อ่าว!!!..แกจะไปไหนมันตรา!!!” สุวิมลตกใจคิดว่าเพื่อนคงจะต้องโดนเรียกไปตำหนิเป็นแน่
“คือ เอ่อ” มณีมันตราอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกเพื่อน ภาณุภัทร์จึงเดินเข้ามาบอกด้วยตัวเอง
“ผมจะพาคุณมณีมันตราเพื่อนของคุณไปโรงพยาบาลครับ คุณมีอะไรมั้ย คุณสุวิมล” เสียงเข้มร่ายยาว สุวิมลถึงกับหน้าซีดเผือด
“ปะ เปล่า ๆ ค่ะ ชะ เชิญ ๆ ค่ะท่าน” หญิงสาวถึงกับพูดผิดพูดถูก
มณีมันตรานั่งมาในรถ เธอก็หวนลำลึกไปถึงคืนวันนั้น รถคันนี้แหละที่เขาขับพาเธอหนีออกมาจากตรงนั้น เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ที่ได้อยู่ใกล้ ๆ เขาอีกครั้ง
หลังจากการตรวจผ่านไปเรียบร้อย
“หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ภรรยาคุณตั้งท้องได้สองเดือนแล้วค่ะ” คุณหมอเอ่ยขึ้นกับภาณุภัทร์ และเขาก็แสดงตัวว่าเป็นพ่ออย่างชัดเจน
“แล้วภรรยาของผมต้องปฏิบัติตัวอย่างไรบ้างครับ”
“ก็ต้องพามาตรวจครรภ์ทุกเดือนค่ะ แล้ววันนี้คุณจะให้ภรรยาฝากท้องไปเลยมั้ยคะ”
“ครับผม ฝากเลยครับคุณหมอ”
ระหว่างที่นั่งมาในรถ..มณีมันตราก็ถามประธานหนุ่มถึงสาเหตุที่เขาพาเธอมาตรวจในครั้งนี้
“ที่คุณทำไปทั้งหมดเพราะต้องการแค่ลูกใช่มั้ยคะ”
“อะไรทำให้คุณคิดเช่นนั้น”
“ก็ผู้บริหารสูงอย่างคุณคงไม่หวังเอาชั้นที่เป็นแค่ผู้หญิงบ้าน ๆ ไปเป็นภรรยาหรอกมั่งคะ”
“ผมจะถามอีกครั้งนะ...อะไรทำให้คุณคิดเช่นนั้น”
“ก็ระหว่างเรามันต่างกันนี่คะ”
“ผมไม่ได้ต้องการแค่ลูก...คุณรู้มั้ยว่าตลอดระยะเวลาเกือบสองเดือนผมตามหาคุณมาตลอด” พูดจบเขาก็ล้วงเข้าไปข้างในกระเป๋าเสื้อสูท แล้วหยิบกระดุมเสื้อที่มีตราสัญลักษณ์ของมหาลัยแห่งหนึ่งให้เธอดู
“ผมไปตามหาคุณที่มหาลัย ไปนั่งรอดูคุณทุกวัน ว่าวันไหนคุณจะเดินผ่านบริเวณที่ผมนั่งรอบ้าง แต่ก็ไม่มีวี่แววของคุณเลย”
“กระดุมนี้..คุณเก็บเอาไว้เหรอคะ”
“ใช่!..มันตกอยู่ในรถผมตั้งแต่คืนนั้น”
ภาณุภัทร์มาส่งเธอที่ออฟฟิศ สุวิมลเห็นมณีมันตราถือถุงยาในมือก็รีบถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“หมอว่าไงบ้าง”
“จะว่าไงล่ะ ฉันก็ท้องไง..ถามได้”
“ท่านประธานเราเนี่ย..ก็ใจดีเหมือนกันเนาะ ทีแรกฉันนึกว่าแกจะโดนดุเสียแล้ว” สุวิมลแอบกระซิบเพื่อน
“ฉันมีอะไรจะบอกแกด้วย เอาไว้เลิกงานก่อน” มณีมันตราทรุดกายลงที่เก้าอี้ของตัวเองแล้วเอ่ยกับเพื่อน
“เฮ่ย!..มันตรา แกจะมาพูดค้างไว้แบบนี้ไม่ได้นะ”
“ก็อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เลิกงานแล้ว แกอดทนหน่อยสิ ฉันขอเคลียร์งานก่อน”
“เอ่อ ๆ” สุวิมลตอบเพื่อนไป แต่ก็ไม่วายหันกลับมาถามอีก
“ว่าแต่ท่านประธานเนี่ย เค้าดูเอาอกเอาใจแกแปลก ๆ นะว่าไม่..รึเค้าชอบแกวะ”
“แกอย่าไปอยากรู้เรื่องของเจ้านายเลย”
“อ่าว!!!..ก็แค่อยากรู้...ไม่ได้เหรอ”
“ฉันจะตอบทุกคำถาม แต่ต้องเลิกหลังงาน โอเค๊!!!” มณีมันตรารีบตัดบทเพราะจะต้องรีบเคลียร์งานส่งหัวหน้าฝ่ายบุคคล
“เฮ่อ!!!” สุวิมลถอนหายใจนึกว่าเพื่อนจะยอมตอบข้อสงสัยของเธอบ้างสักเล็กน้อยก็ยังดี แต่ก็ไม่เลย
- ผู้เขียน
