ตอนที่ : 07 แฟน?
1574 คำ
เวลาต่อมา
มหาลัยAA
"อีพริม" เสียงของเฟรมเพื่อนรักเรียกดังขึ้น
"อะไร?"
"เด็กวิศวะที่มาตามจีบมึง หายไปไหนแล้ววะ หรือว่าไม่จีบแล้ว?"
"ไม่รู้"
ช่วงนี้รามเงียบๆ ไปเหมือนกัน ปกติตามแจตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ นี่เงียบหายไปหลายวันแล้ว ไม่โทร ไม่ส่งข้อความ ที่บ้านก็เจอกันบ้างนิดหน่อย แต่ก็แยกย้ายกันไป มันแปลกมากเพราะก่อนหน้ารามชอบมาวุ่นวายจนเธอชินไปซะแล้ว พอหายไปเธอก็เลยรู้สึกแปลก
"เอ้า ไหนว่าอยู่ข้างบ้านกัน?" โอ๋ถาม
"จะไปรู้ได้ไง ไม่ได้ตัวติดกันสักหน่อย"
คิดไปคิดมาเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ทั้งที่พูดอยู่ตลอดว่าไม่ได้ชอบ และเห็นเป็นน้องคนนึง แต่ก็ยังรั้นอยู่แบบนั้น ไม่ตามวุ่นวายน่ะดีแล้ว เพราะเธอก็ไม่ได้อยากทำร้ายจิตใจใคร และก็ไม่อยากให้ความหวังด้วย
"อีพริม ถ้ามึงไม่เอาน้องอ่ะ กูขอนะ ล่ำๆ แบบนั้นน่าแดกเวอร์" โอ๋พูด
"มึงเป็นเหี้ยเหรอ?" เฟรมถาม ส่วนแอลนั้นหัวเราะจนแทบจะหงายหลังไปแล้ว
"ขออีกที กูได้ยินไม่ชัด อะไรนะ?"
"มึง เป็น เหี้ย เหรอ?"
"ชัดแจ๋วเลย อีเวรนี่ มึงด่ากูทำไม"
"ก็มึงพูดเหมือนมึงจะลากน้องเค้าไปกินในน้ำอ่ะ ให้กูคิดไง?"
"มึงนี่นะอีเฟรม!"
"ก่อนมึงจะเอาน้องเค้าอ่ะ ถามน้องเค้าหรือยังว่าจะเอามึงป่าว เค้ามาจีบอีพริมก็แปลว่าเค้าสนใจแค่อีพริมจ้ะ" แอลพูด
"พอๆ จะทะเลาะกันทำไมเนี่ย"
จะมาจีบหรือมาอะไรเธอก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว มันดีซะอีกที่รามไม่มาวุ่นวายกับเธอแบบนี้
"น้องพริมครับ"
"อ่าวรุ่นพี่ สวัสดีค่ะ"
"ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ?"
"ไม่ค่ะ ไม่ยุ่ง"
รุ่นพี่คนเดิมแวะมาหาได้ทุกวัน พร้อมกับของกินติดมือมาตลอด เรียกว่าบ่อยพอๆ กับรามเลย แค่รายนั้นได้เปรียบเพราะอยู่บ้านข้างๆ กันมากกว่า
"พี่แวะมาหาครับ ซื้อขนมมาฝากด้วย"
"บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องซื้อแล้ว ขอบคุณนะคะ" พูดแบบนี้ทุกครั้งแต่เขาก็ไม่เคยฟังเลย จะไม่รับไว้ก็ไม่ได้อีก เสียน้ำใจอีก
"สร้อยข้อมือที่พี่ให้ ไม่ได้ใส่แล้วเหรอครับ?"
"อ๋อ มันขาดน่ะค่ะ เลยถอดไว้อยู่บ้าน"
"พี่ซื้อให้ใหม่เอามั้ยครับ"
"มะ ไม่เอาแล้วค่ะ พอแล้วนะคะ"
ไม่รู้เหมือนกันว่ามันขาดได้ยังไง ตอนอาบน้ำก็ถอดไว้ที่โต๊ะทำงานปกติ พอกลับออกมาจะหยิบมาใส่ มันกลับขาดไปแล้ว ขาดสองท่อนเลยด้วย
"เสียดายจังเลยนะครับ น้องพริมใส่แล้วสวยมากเลย"
"ขอโทษนะคะ พริมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มันขาด"
"ไม่เป็นอะไรครับ พี่ไม่ได้คิดมากเลย"
พริมมัวแต่คุยกับรุ่นพี่จนลืมไปเลยว่าเพื่อนทั้งสามยังคงอยู่ตรงนี้ด้วย สถานการณ์ไม่น่าอึดอัดหรอก แต่เพื่อนๆ กำลังรู้สึกว่าเป็นก้างขวางคอหรือเปล่า
"เย็นนี้ให้พี่ไปส่งนะครับ"
"ไหนว่าแค่แวะมาไงคะ"
"พี่เสร็จงานแล้วครับ"
"....."
"นะครับน้องพริม พี่ขอไปส่งนะครับ มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย"
"ก็ได้ค่ะ"
เพราะเขาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยหรอกนะ เธอถึงยอมไป ความจริงไม่อยากให้เขาไปส่งเท่าไหร่หรอก เพราะถ้าเจอกับรามที่บ้านขึ้นมามีหวังได้เขม่นใส่กันอีกแน่
@เวลาต่อมา
#บนรถรุ่นพี่
"พี่เปรมมีเรื่องอะไรจะคุยกับพริมเหรอคะ?"
"น้องพริมครับ" พูดเสียงจริงจังมาก สีหน้าก็จริงจังมากด้วย จริงจังจนเธอรู้สึกกลัวว่ามันจะมีเรื่องหรือเปล่า "เป็นแฟนกับพี่นะครับ"
"ค-คะ?!!"
"พี่รู้ว่ามันยากที่จะให้คำตอบตอนนี้ แต่พี่ไม่อยากเก็บไว้อีกแล้ว พี่ชอบน้องพริมนะครับ ชอบมานานแล้วครับ"
"พะ พี่เปรม คือว่าพริม..."
"พี่จริงใจมากจริงๆ นะครับ"
"....." ที่เงียบพูดไม่ออกเพราะยังตกใจอยู่ ไม่คิดว่ารุ่นพี่จะมาสารภาพรักแบบนี้ แล้วขอเป็นแฟนเลย
จะว่าไปเขาก็ดีนะ สม่ำเสมอ เป็นสุภาพบุรุษเป็นคนสุภาพ เอาใจผู้หญิงเก่ง พูดเพราะ ใจดี เป็นผู้ชายที่ครบเครื่องขนาดนี้ ผู้หญิงที่ไหนจะไม่ชอบบ้างล่ะ
"งั้นเรา...ลองคบกันดูก็ได้ค่ะ"
"นะ น้องพริมพูดความจริงเหรอครับ!"
"ค่ะ"
"พี่ดีใจจังเลย"
"แต่พริมอยากจะพูดอะไรสักนิดนะคะ ห้ามทำรุ่มร่ามกับพริม ห้ามล้ำเส้นส่วนตัว เราไม่ใช่เด็กแล้วก็จริง แต่พริมอยากให้เราค่อยๆ ศึกษากันไปค่ะ ไม่ต้องรีบเกินเลย"
"พี่เข้าใจครับ แค่น้องพริมตอบตกลง พี่ก็ดีใจมากแล้ว"
"งั้นต่อไปถ้าพี่มีอะไรเราติดต่อกันทางโทรศัพท์เอานะคะ ไม่ต้องแวะมาหาพริมบ่อยก็ได้ค่ะ"
"ครับ รับทราบครับ"
"พริมเข้าบ้านก่อนนะคะ"
"ครับ"
@เวลาผ่านไป
หลังจากที่ตกลงคบเป็นแฟนกับรุ่นพี่ เราสองคนก็ใช้ชีวิตแบบแฟนทั่วๆ ไป แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่มีใครรู้นอกจากเพื่อนของฉัน เพราะฉันไม่ได้อยากประกาศเรื่องส่วนตัวให้ใครรู้ และก็ไม่อยากบอกด้วย
กับรามฉันก็ไม่ค่อยได้เจอเขาเท่าไหร่ นานๆ จะเจอกันสักครั้งนึง แต่เจอกันก็ไม่นาน คุยกันแป๊บๆ ก็แยกกันไป
เขาคงตัดใจไม่จีบฉันแล้วมั้ง เป็นแบบนั้นมันก็ดีสิ เพราะฉันเองก็จะได้ไม่ต้องหนักใจด้วย
@มหาวิทยาลัยAA
"พี่พริม"
"ราม?"
"รอรถอยู่เหรอครับ กลับพร้อมผมก็ได้"
จู่ๆ รามก็ขับรถมาจอด ก่อนที่เจ้าตัวจะลงจากรถมา วันนี้ไม่รู้ว่ามาอารมณ์ไหน ถึงได้แวะเข้ามาที่นี่ได้
"....." จะพูดไงดีล่ะ ความจริงฉันไม่ได้ยืนรอรถหรอก แต่ยืนรอพี่เปรมมารับ เพราะวันนี้เรามีนัดกัน
บรืน~
ว่าแล้วเขาก็มาพอดีนั่นไง จังหวะอะไรมันจะพอดีกันขนาดนี้นะ
"น้องพริมครับ รอพี่นานหรือเปล่าครับ"
"เราอีกแล้วเหรอ จะพาพี่พริมไปไหน?" หน้าตาของรามพร้อมบวกมากๆ ฉันเดาไม่ถูกเลยว่าเขาจะพุ่งเข้าไปชกหน้าพี่เปรมหรือเปล่า หรือแค่ทำหน้าแบบนี้แตอนไม่พอใจเฉยๆ
"ราม.."
"ทำไม คนเป็นแฟนกันจะไปไหนด้วยกัน ทำไมต้องบอกคนอื่นด้วย"
"แฟน?"
"อืม แฟนครับน้อง พี่ต้องเป็นฝ่ายถามน้องมากกว่า ว่ามายุ่งกับแฟนพี่ทำไม?"
"พี่พริมครับ หมายความว่าไง?"
"เอาไว้ค่อยคุยกันนะราม ตอนนี้พี่มีธุระอยู่"
พูดจบฉันก็รีบขึ้นรถไปกับพี่เปรม เราไปทำธุระกันจนมืด พอเสร็จเรื่องพี่เปรมก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้าน
"ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง"
"ครับ ไว้พี่จะโทรหานะ"
"ค่ะ ขับรถกลับดีๆ นะคะ"
"ครับ"
ฉันหันหลังแต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าบ้าน ร่างใหญ่กำยำที่ยืนอยู่ในมุมมืดก็ทำเอาฉันตกใจจนแทบช็อค ถึงแม้จะยังไม่เห็นหน้าตา แต่ก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตแสนเย็นยะเยือก
รามยืนมองฉันกับพี่เปรมอยู่หน้าบ้าน
ก่อนที่ฉันจะรีบเดินเข้าบ้านด้วยความกลัว ไม่ได้กลัวคนนะ ฉันกลัวผียิ่งกว่าอะไรดีอีก แล้วเล่นไปยืนแบบนั้น ฉันไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยหรอก
@ผ่านไปสักพัก
ปึก!!
"ระ ราม!!" ฉันร้องอุทานออกมา แต่ไม่ดังมาก เพราะเห็นรามยืนอยู่ในห้อง แถมสภาพฉันก็ใส่แค่ผ้าขนหนูอีกต่างหาก "มาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"
"ไปแน่ครับ ผมแค่อยากได้คำตอบ ที่รุ่นพี่บ้านั่นมันพูด" สีหน้าเขาเหมือนคนกำลังโกรธ ซึ่งมันน่ากลัวมากๆ ฉันไม่เคยเห็นรามเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
แต่มันถึงเวลาแล้วล่ะ ที่ฉันต้องจัดการอะไรซักอย่าง และพูดความจริงออกไป
"ใช่ พี่เป็นแฟนกับรุ่นพี่"
"ทำไม?" น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความผิดหวัง
"พี่เคยบอกเราแล้ว ว่าพี่ไม่เคยคิดอะไรกับเราเกินเลยไปมากกว่านั้น พี่มองเราเป็นแค่น้องชายคนนึงเท่านั้นนะราม"
"เพราะอะไร เพราะผมไม่รวยเหมือนหมอนั่นเหรอ เพราะผมไม่มีเงินซื้อของให้พี่ได้ตลอดงั้นเหรอ?"
"ราม..มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเงินทองเลยนะ"
"....."
"ขอโทษนะราม แต่พี่ขอล่ะนะ อย่าทำแบบนี้อีกเลย"
รามไม่ได้พูดอะไรกับฉันเลย เขาเงียบ แต่สีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ ฉันอยากปลอบใจนะ แต่เขาโตแล้ว ฉันไม่อยากทำอะไรที่มันทำให้เขามองว่าฉันมีใจ ให้มันเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว
- ผู้เขียน
