“ ก็ใช่…แต่จริงๆ ป้าหอมก็น่าจะลืมไป…
“ ลืมอะไร ?”
“ ลืมว่าพี่ไม่กินอาหารเช้า…” คีรินเอ่ยก่อนที่เขาจะยิ้มขำออกมาน้อยๆ ประโยคเพียงแค่นั้นก็ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวเห่อแดงไปลูกพีช…
คำว่าโป๊ะมันเหมาะกับเธอมากจริงๆ สินะ
“ แล้วพี่จะกินไม่กิน ไม่กินก็จะได้โยนทิ้งออกนอกหน้าต่าง…” ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเอาเรื่องก่อนจะคว้าเข้าที่กล่องแซนวิซทำท่าเตรียมจะโยนกล่องใบนี้ออกนอกหน้าต่างจริงๆ
คีรินยิ้มขำอีกครั้งพร้อมกับยึดกล่องแซนวิชไว้แน่นพร้อมกับเอ่ย
“ กินดิ…จะโยนให้มันเสียของทำไม…”
“ เดี๋ยวเธอเสียใจที่พี่ไม่ยอมกิน…”
“ ก็วาบอกแล้วไงว่าวาไม่ได้ทำให้พี่! ป้าหอมต่างหาก เขาเห็นว่าเมื่อคืนพี่ก็ไม่ได้กินอะไร เช้ามาก็ไม่ยอมกินอีก เขาถึงได้ทำมาให้พี่ไง…” เสียงใสร่ายบทสนทนายาวชนิดที่เธอแทบจะไม่เว้นจังหวะให้ตัวเองได้หายใจ สีหน้าท่าทางที่ดูจริงจังของเอวาอยู่ในสายของคีรินทั้งหมด รอยยิ้มบางๆ ปรากฎที่
