ณ คฤหาสน์หลังใหญ่
“แม่ค้าบบ เฉือไม่เอาผัก”
เสียงใส ๆ ของเด็กอายุ 5 ขวบร้องบอก พลางดึงแขนแม่ของมันไว้เพื่อรั้งไม่ให้ใส่ผักใบสีเขียวเพิ่มเข้าไปในจานอาหาร
“ไม่กินไม่ได้ เดี๋ยวก็โตไม่ทันเพื่อนหรอก”
ผู้เป็นแม่หันไปตอบอย่างไม่ยี่หระ มือก็คีบผักลงจานต่อ
“พ่อค้าบบ”
เมื่ออ้อนวอนแม่ไม่ได้ผล ไอ้เด็กแสบจึงหันมาอ้อนวอนผมตาแป๋ว หน้าตามันนี่เหมือนกับผมตอนเด็ก ๆ อย่างกับส่องกระจกเงา แถมนิสัยยังละม้ายคล้ายกันอีกด้วย
“พอแล้วอร กะจะให้มันกินข้าวคาบเดียวเลยหรือไง ตักมาเยอะขนาดนี้มึงปลูกผักไว้กินเองเหรอ”
แกร๊ง!!
“ทำไม พี่มีปัญหาอะไรพี่แผน”
คราวนี้ความซวยดันมาตกที่ผม เพราะคนตรงหน้าเริ่มเท้าเอวบ่งบอกถึงความไม่พอใจขั้นสุด ผมมีประสบการณ์ด้านนี้ดี ผมรู้ว่าต้องทำยังไง
พรึบ!
ผมวางมือจากช้อนแล้วดันเก้าอี้ขึ้นเพื่อเดินไปชิดตัวคนร่างบางที่ได้ชื่อว่าเมีย โดยที่อีกฝ่ายก็กอดอกทำหน้าบึ้งตึงอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกั
