ตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวมากเท่านี้มาก่อน รอบตัวของผมมันเต็มไปด้วยภาพลวงตา ไม่มีรักแท้ ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนที่บอกว่าจะมอบทั้งร่างกายและจิตวิญญาณทั้งหมดให้ผม
เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพียงละครที่ฉายมาถึงตอนจบอันน่าเศร้า ผมเพิ่งรู้ก็วันนี้ ว่าคนเราสามารถเจ็บปางตายแต่ก็ยังฟื้นขึ้นมาเพื่อหายใจต่อได้อีก
“กินข้าวก่อนนะอร จะได้มีแรง”
คนที่ผมเคยมองว่าเขาเป็นเพื่อนแท้ตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้า บัดนี้ผมเริ่มมองเขาเปลี่ยนไป
ผมจ้องมองดูชบาด้วยขอบตาที่บวมช้ำ ภายในหัวเริ่มตั้งคำถามว่าเราเป็นเพื่อนกันจริง ๆ หรือเขาเพียงแค่เสแสร้งเป็นคนดี ทุกอย่างที่เขาเคยบอกกับผมมันมีเรื่องไหนจริงอยู่บ้าง ผมระแวงแม้กระทั่งที่เขาบอกว่าเป็นแค่เมียในนามของพี่แผน เขาเป็นอย่างที่พูดจริงไหม ภายในสมองตอนนี้มันตีกันไปหมดจนปวดหัว อยากจะกรอกยาลงคอสักกระปุกจะได้หลับไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้อะไรอีก
“อย่า
