“ณิชามากินข้าวก่อนสิ เดี๋ยวฉันดูแลลูกเอง”
“ไหนว่าคุณมีผ่าตัดตอนบ่ายไม่ใช่เหรอคะ”
“ก็ใช่ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ไปเถอะ เธอไปกินข้าวก่อน ฉันซื้อมาหลายอย่างเลยนะ มีขนมปัง มีเค้กกับกาแฟ แล้วก็ผลไม้ด้วย”
“ซื้อมาทำไมเยอะแยะให้สิ้นเปลืองคะ ฉันไม่ได้กินอะไรมากมายนักหรอก” เธอบอกพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาคนที่หิ้วเสบียงมาเต็มสองมือ
“กองทัพต้องเดินด้วยท้องไง ค่อยๆ กินไปก็ได้ ไม่ต้องกินทีเดียวหมด”
“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ แล้วคุณ...”
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่าค่ะไม่มีอะไร ฝากดูทะเลด้วยนะคะ ฉันจะไปนั่งกินที่ระเบียงข้างนอกจะได้รับลมหน่อย”
“ได้เลย ไม่ต้องห่วงนะ กินให้อิ่มๆ ล่ะ เดี๋ยวฉันเอาออกไปวางที่โต๊ะให้” บอกแล้วเขาก็เดินนำเธอไปที่ระเบียงด้านนอก ก่อนจะวางอาหารทั้งคาวหวานและผลไม้รวมถึงเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะ แล้วปล่อยให้เธอได้แกะของมากินเองจากนั้นก็กลับเข้ามาในห้องพักอีกครั้ง
“นึกว่าจะอยู่ป้อนกันแล้วซะ
