“ไร้สาระน่าคุณ”
“เอาน่าก็แค่จับมือเอง หรือกลัวจะหวั่นไหวกันล่ะ”
“ใครกลัวไม่ทราบ จับก็จับสิ” แล้วเธอก็จับมือเขาจริงๆ แต่เขาไม่ได้จับเปล่า กลับพลิกหลังมือของเธอขึ้นแล้วก้มลงจูบรัวๆ เลยโดนเธอฟาดเข้าที่กลางหลังเต็มแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะณิชา”
“คนฉวยโอกาส เจ็บแค่นี้ยังน้อยไปน่ะสิ อย่าเห็นว่าฉันให้โอกาสแล้วคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้นะ บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันไม่เคยปรารถนาอยากจะเป็นเมียของคุณ ไม่ว่าจะห้าปีก่อนหรือตอนนี้ เพราะฉะนั้นอย่าล้ำเส้น ไม่อย่างนั้นความอดทนของฉันจะหมดซะก่อน แล้วสิทธิ์ความเป็นพ่อของคุณก็จะไม่เหลือด้วย”
เธอบอกพร้อมกับแกะมือเขาที่ยังจับมือเธอออก ก่อนจะพลิกตัวลงนอนหันหลังให้เขา
“อ้าว ไม่กินข้าวต่อแล้วเหรอ เหลืออีกตั้งเยอะนะ”
“ไม่กินแล้ว อิ่มจนจะอ้วกอยู่แล้วเนี่ย คุณเก็บไว้กินเองเถอะ อิ่มแล้วก็รีบกลับไปด้วยล่ะ ฉันเบื่อจะเห็นหน้าคุณแล้ว”
ธาวินยิ้มขัน เมื่อเห็นท่าทางของแม่เสือสาวที่ดูน่
