สุณิชานิ่งฟังในสิ่งที่เขาบอก เธอมองสบตาเขาอย่างค้นคว้า ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือกลับแล้วใช้มืออีกข้างดันมือเขาออก
“คุณกลับไปเถอะค่ะ”
“ณิชา เธอไม่เชื่อฉันเลยเหรอ”
“มันไม่สำคัญว่าฉันจะเชื่อหรือไม่เชื่อคุณ แต่ฉันพอใจกับสิ่งที่มีในตอนนี้แล้วค่ะ ฉันพอใจที่ได้อยู่กับลูกสองคน ถึงวันนั้นคุณจะทำให้ฉันเจ็บปวดและเสียใจแค่ไหน แต่ยังไงฉันก็คงต้องขอบคุณที่คุณทำให้ทะเลเกิดมา เพราะเค้าคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉัน เราสองคน...มีความสุขได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีคุณค่ะ กลับไปอยู่ในที่ของคุณเถอะนะคะ ถ้าคุณอยากทำหน้าที่พ่อฉันจะอนุญาตให้คุณไปรับทะเลมาเที่ยวกรุงเทพฯ ได้ก่อนที่ลูกจะเข้าเรียนอนุบาลในอีกสองเดือนข้างหน้า แต่หลังจากที่เค้าเข้าเรียนแล้ว คุณจะไปรับเค้ามากรุงเทพฯ ได้แค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น ถือว่านี่คือโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณละกันนะ แต่เป็นโอกาสในฐานะพ่อเท่านั้น ไม่ใช่สามี”
“เธอ...มีใครอยู่ในใจแล้วอย่า
