“ฉันนึกว่าฉันตาฟาดที่วันนี้เห็นแกอยู่ติดบ้าน” ควีนกลอกตามองบนหลังจากได้ยินคำพูดกระแนะกระแหนของคนเป็นพ่อ
ควีนนึกว่าพ่อไปทำงานแล้วซะอีก เธอถึงได้ลงมาหาข้าวเช้ากิน ไม่ได้กลัวการเผชิญหน้า เรียกว่าควีนไม่อยากเห็นหน้าพ่อเลยมากกว่า เบื่อเวลาที่โดนพ่อพูดจาเหน็บแนมใส่ เบื่อที่ต้องทะเลาะกัน
“ทำไมคะ หนูจะอยู่บ้านบ้างไม่ได้เหรอ” ควีนถามพลางทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพ่อที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยอย่างเย้ยหยันไม่คิดเลยว่าการที่เธออยู่ติดบ้านจะเป็นปัญหามากขนาดนี้
“ปกติแกไม่เคยอยู่ติดบ้างไง ฉันเลยแปลกใจที่วันนี้เห็นแกอยู่บ้านได้” เกริกพลเงยหน้าจากโทรศัพท์มองหน้าลูกสาวเพียงคนเดียวของตนเองนิ่ง นานมากแล้วที่เกริกพลไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับลูกแบบนี้ นานจนเกือบลืมบรรยากาศเดิม ๆ ระหว่างเราพ่อลูก
เนื่องจากควีนไม่อยู่ติดบ้านเลย ลูกกลับบ้านดึก ส่วนเกริกพลต้องนอนเร็วเพราะต้องรีบไปทำงานเช้า
