สถานการณ์ตรงหน้ามันเริ่มย่ำแย่ คำพูดแย่ ๆ หลุดออกมาจากปากของคนเป็นพ่อไม่หยุด ต่อให้ใครต่อใครหว่านล้อมให้พ่อใจเย็นแต่พ่อก็ไม่คิดฟัง กลายเป็นควีนที่ยอมหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นเพราะขี้เกียจฟังคำพูดถากถางของคนพรรค์นั้นเต็มทน
ถามว่าเสียใจไหม แน่นอนว่ามันต้องเสียใจอยู่แล้ว หากเป็นเมื่อก่อนควีนคงอาละวาด ร้องไห้เสียใจ ตั้งคำถามกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่าง ๆ นานา แต่พอเวลาผ่านไปมันก็กลายเป็นความชินชาจนไม่มีน้ำตาสักหยดราวกับว่าควีนได้ฝังกลบความเจ็บปวดไว้อย่างดี
และแทนที่ควีนจะหนีออกไปข้างนอกแบบทุกที หลังจากที่มีปากเสียงกับพ่อเสร็จ ควีนเลือกมาปูเสื่อนอนฟังเพลงอยู่ที่สวนหย่อมเงียบ ๆ คนเดียว
“พี่ควีน” กระทั่งที่พื้นที่ด้านข้างของควีนมีใครบางคนถือวิสาสะนั่งลง ด้วยความที่ควีนเปิดเพลงเสียงเบาจึงทำให้ควีนได้ยินเสียงของนีนชัดเจน “พี่โอเครึเปล่า” นีนเป็นห่วงจึงตามมาดูว่าควีนเป็นยังไงบ้าง นีนไม่อยากให้ควีนคิด
