เธอนึกน้อยใจพันศึกที่เขาพูดออกมาแบบนั้น เพื่อนๆ ของเขาเลยดูถูกเธอกันใหญ่ แทบจะเข้ามารุมทึ้งเธอกันทั้งนั้น ถ้าเขาจะพูดให้เกียรติเธอสักนิด คงไม่ต้องถูกมองด้วยสายตาหื่นกระหายและดูถูกเหยียดหยามแบบนี้
“จะชั่วโมงละเท่าไหร่ก็คงไม่เกี่ยง เธอเห็นเงินเป็นไม่ได้ รีบตะครุบทันทีแหละ” พันศึกยังพูดจาร้ายกาจดูถูกเธอสารพัดเหมือนไม่ใช่คน ไพรหอมสะอื้นในอก เธอเจ็บแปลบ ปวดร้าวเหมือนโดนมีดสับหัวใจออกเป็นหมื่นๆ ชิ้น
“จริงเหรอวะ แบบนี้น่าสน เฮ้ย! เพื่อความยุติธรรม เป่ายิงฉุบกันนะโว้ย ว่าใครได้ก่อน” ศาสตราพูดขึ้น เสนอกติกาที่คิดว่าแฟร์ๆ ที่สุด
“ได้ๆๆ ถึงแม้จะดูเหมือนเด็กไปหน่อยก็ตาม” ยิ่งเพื่อนๆ ของพันศึกพูดแบบนั้น ไพรหอมยิ่งหดหู่ใจ เธอเหมือนสินค้าไร้ชีวิตจิตใจ ที่ใครจะหาซื้อไปสนองความใคร่ก็ได้ มันง่ายเสียยิ่งกว่าอะไร ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนมีชีวิตจิตใจ เจ็บเป็น เสียใจเป็น น้อยใจเป็น และเศร้าเป็น
พันศึกไม่ให้เกียร
