“เธอจ้างให้สุชาติกับเพื่อนของเขามารุมข่มขืนฉันอย่างนั้นเหรอ” ว่านจันทร์ถามออกไป
“ฉันเปล่า คุณแม่ต่างหาก แม่ของคุณพลไง เขมิกาใช้ให้ทำแบบนั้น ฉันไม่ได้ทำ” ประไพปฏิเสธหน้าตาเฉย เธอพูดโกหกได้หน้าตาเฉย เรื่องอะไรจะรับผิดคนเดียว ถึงแม้เขมิกาจะไม่ได้ทำ แต่เธอจะโยนความผิดให้ซะอย่าง ใครจะทำไม
“เลวมาก”
“เค้าไม่อยากได้แกเป็นลูกสะใภ้ยังไงเล่า”
“หมดรึยังความเลวของเธอ ประไพ” ว่านจันทร์พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
“ฉันน่ะสะใจจริงๆ ตอนที่แกกับแม่ของแกระเห็จออกไปจากชีวิตฉันกับพี่พล”
“แกกับเขมิกาอีกใช่ไหมที่ส่งคนพวกนั้นมาก่อกวน” ว่านจันทร์ยิ่งรับรู้ความจริง ยิ่งคับแค้นใจ
ประไพหัวเราะสะใจเหมือนพวกเสียสติ มองว่านจันทร์ตาวาวโรจน์ “ฉันกับคุณแม่แค่ให้คนติดตามพวกแกแค่นั้น แต่พวกแกปอดแหก กลัวไปเอง”
“นี่เธอ!!!” ว่านจันทร์เม้มปากแน่น
“แกจะทำไมฉันนังหน้าด้าน ชอบแย่งผัวชาวบ้าน แย่งได้แม้กระทั้งผัวลูกสาวตัวเอง
