เธอกลัวที่จะออกไปจากตรงนี้ กลัวกับการพบเจอใครๆ กลัวสายตาดูถูกเหยียดหยาม กลัวใครล่วงรู้แล้วด่าทอว่าเป็นผู้หญิงใจง่าย กลัวทุกอย่างที่ประดังประเดเข้ามา
“ยายจ๋า... ไหนยายบอกว่าถ้าไม่มีใครกอดเรา เรากอดตัวเองก็อุ่นไงจ้ะ ทำไมหอมรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ หอมเหงาจังเลยจ้ะยาย หอมอยู่คนเดียวไม่รู้จะพุดกับใครดี ฮึกๆ ฮือๆๆ”
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังขึ้น ไพรหอมยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไม่ให้สะอื้นเสียงดัง กลัวใครๆ จะมาเห็น เธอคิดว่าจะหลบอยู่ตรงนี้ไม่ออกไปไหน เธอทั้งหวาดกลัว ทั้งอับอาย ป่านนี้ใครๆ คงรู้กันหมดว่าเธอถูกพันศึกทิ้งเหมือนผู้หญิงไร้ค่า
“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ ว่าที่คุณผู้หญิงคนใหม่” พันศึกแดกดันหญิงสาวที่หมุนกายหันหลังให้เขา ทั้งที่ยืนจ้องหน้าเขาไม่ยอมพูดจา
ว่านจันทร์กะพริบตาไม่ให้น้ำตารินไหล อยากโอบกอดบุตรสาวสุดหัวใจ แต่ในเวลานี้เธอต้องสะสางกับผู้ชายใจร้ายตรงหน้าก่อน แค่เธอจากเขาไป เพ
