แควก!!! เสียงเนื้อผ้าที่ฉีกขาดทำให้เธอเริ่มดิ้น สายตาของเขาดุกร้าวแตกต่างจากพันศึกในคืนก่อนๆ ที่อ่อนโยนอ่อนหวานและเร่าร้อน เขาไม่เหมือนเดิม เธอบอกตัวเองให้ดิ้นหนีและผลักไส
“จะหนีไปไหนเล่า ฉันอุตส่าห์เข้ามาบริการให้ถึงเตียงนอน ทั้งๆ ที่ที่จริงแล้ว เธอต้องไปบริการให้ฉันถึงที่ห้อง” เขามองร่างที่ตะกายลงจากเตียงด้วยสายตาวาววับ
“อย่ามายุ่งกับหอม คนเลว”
“ฉันเลวได้มากกว่าที่เธอคิดอีก แต่สำหรับผู้หญิงเลวๆ แพศยาอย่างพวกเธอนะ”
“ปล่อยนะ”
“ชอบบนพื้นแข็งๆ ก็ไม่บอก ฉันจะสนองให้ถึงใจเลยทีเดียว”
“คนใจร้าย หอมเลวนักก็อย่ามายุ่ง”
“นึกว่าอยากยุ่งหรือไง สำคัญตัวเองผิดไปแล้ว” พันศึกกดร่างเล็กไปกับพื้นห้องแข็งๆ ไพรหอมดิ้นรนร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่เขาหาได้สนใจ
“ปล่อยสิคนใจร้าย”
“แกล้งทำเป็นดีดดิ้น เรียกค่าตัวให้สูงขึ้นหรือไง ค่าตัวเธอมันไม่สูงขึ้นแล้วล่ะ มันมีแต่จะต่ำลงเรื่อยๆ ทีเมื่อก่อนให้ฉันนอนด้วย ปรนน
