แต่อีกฝ่ายก็เอาแต่ก้มหน้าเงียบ ปิดปากไม่ยอมพูดยอมจา
“ก็เรื่องที่แม่นี่จะเคลมหนุ่มๆ ให้ทั่วทั้งไร่ยังไงล่ะคะ” ประภาปั้นเรื่องขึ้นมาหน้าตาเฉย
ไพรหอมเงยหน้ามองอย่างตกใจ เธออ้าปากค้างเมื่อตกเป็นจำเลยทั้งๆ ที่ไม่ได้ผิด ประภาใส่ความเธอซึ่งๆ หน้า จันทร์แจ่มที่นั่งสงบอยู่อีกด้าน ได้แต่คับข้องใจ อยากจะพูด จะเล่าแต่ก็ปริปากไม่ได้ เพราะเจ้าตัวเอาแต่อึกอัก อ้ำอึ้งจนน่ารำคาญ ที่สำคัญคนที่ใส่ร้ายไพรหอมก็เป็นเจ้านาย
แบบนี้นี่ไงถึงได้โดนรังแกอยู่ร่ำไป!!!
“จริงรึไพรหอม” คุณเขมิกาจะเข้าข้างใครคนใดคนหนึ่งก็ไม่ได้ต้องเอ่ยถามโดยที่ต้องวางตัวเป็นกลาง
“ทำไมจะไม่จริงล่ะคะคุณย่า”
“ฉันไม่ได้ถามเราแม่ภา เราน่ะชื่อไพรหอมรึ”
“ใครจะไปชื่อเชย บ้านนอกคอกนาแบบนั้น”
“เอ๊ะ!” คุณเขมิกามองหลานสาวด้วยสายตาตำหนิ ประไพรีบบิดแขนบุตรสาวบุญธรรมเอาไว้ ประภาจึงสงบลงไปได้
“ว่าไงล่ะไพรหอม ฉันกำลังถามเธออยู่”
“หอมไม่ได้ทำค่ะ”
