“สำหรับเธอ จะให้ฉันคิดสูงไปกว่านี้ได้ยังไง พาเพื่อนฉันเข้าไปเล่นชู้ในห้อง หนีตามคนสวนมานานนับเดือน แถมยังทำร้ายฉันปางตาย” เขาระเบิดอารมณ์ใส่เธอ
“อย่ามาโยนความผิดให้หอมนะ คุณนั่นแหละให้เพื่อนของคุณมาข่มเหงฉัน” ไพรหอมโต้ตอบเขาไปเสียงสั่นระรัว
“เธอนี่มันร้ายจริงๆ ใส่ร้ายเพื่อนฉัน นึกว่าฉันจะหลงเชื่อรึไง ฉันกับเพื่อนคบกันมากี่ปีแล้ว แต่เธอ...” เขากวาดสายตามองเธออย่างดูถูก
“ปล่อยนะ คนร้ายกาจ” เห็นสายตาของเขาแล้วรู้สึกทนไม่ได้ ยิ่งดิ้นหนีอยากให้หลุดจากเงื้อมือของเขา
“ฉันจะให้เธอชดใช้กับสิ่งที่เธอทำลงไป”
“คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ ไม่งั้นหอมจะร้องให้คนช่วย”
“ก็ร้องสิ ร้องเลย ฉันจะได้บอกทุกคนว่าเธอมันเป็นยังไง” เขาพูดอย่างร้ายกาจ ไพรหอมน้ำตาแทบไหล เธอรู้สึกเหมือนเขาเสียบมีด ปักลงมาที่ใจดวงน้อยจนพรุน เขาไม่เคยแยแสต่อความรู้สึกของเธอ ไม่เคยเห็นใจ ไม่เคยเข้าใจว่าเธอเศร้าใจ หวาดกลัว และทุกข์ใจกับชีวิ
