“เปล่าค่ะ แต่คุณท่านสังเกตเห็นเหรอคะ” ไพรหอมถามอย่างตกใจอยู่มาก ไม่คิดว่าคุณเขมิกาจะช่างสังเกต
“อย่าลืมสิว่าฉันอาบน้ำร้อนมาก่อน ถ้ามีเรื่องอะไรอยากเล่าก็บอกฉันได้นะ”
“ไม่มีค่ะ” ไพรหอมตอบเสียงเบา เธอรู้สึกอึดอัด ไม่อยากให้ใครถามเรื่องพันศึกอีก
“ไม่มีก็ไม่เป็นไร ดูเหมือนหนูจะไม่ค่อยชอบพร่ำบอกความรู้สึกนึกคิดกับใคร เอาแต่นิ่ง บางทีมันก็ต้องระบายบ้างนะ เก็บไว้มากๆ ได้ยินรึเปล่า มันอึดอัด เครียด บางทีอาจจะกดดัน”
“หอมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ ขอบคุณคุณท่านที่เมตตาหอม”
“อยากจะไปทำบุญให้ยายไหม” เขมิกาเอ่ยถาม คำถามของท่านทำให้ไพรหอมตาโต ก่อนหน้านี้พันศึกก็เคยถามเธอ แต่เขาไม่ได้ทำตามที่พูด ก็ดันมีเรื่องซะก่อน
“ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ เห็นเธอเล่าเรื่องของยาย ก็นึกอยากจะทำบุญไปให้บ้าง”
“ขะ... ขอบคุณมะ... มากนะคะ ยายคงดีใจ” ไพรหอมก้มลงกราบ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น รู้สึกถึงก้อนอะไรบางอย่างขึ้นมาจุกที่ลำคอ
